سکوت و دیگر هیچ (4)

دیگر هر عطری را باور ندارم! دستِ خودم نیست! شامه ی وجودم کور شده است! بوی خوشِ صبح را در لابلای فصل ها گم کرده ام! اینک منم و دشتی از تنهایی که نمی توانم بر دوش کشیدن! این یآس نیست عینِ امیدشاعر:عبدالمجید حیاتی

دیگر هر عطری را باور ندارم!
دستِ خودم نیست!
شامه ی وجودم کور شده است!
بوی خوشِ صبح را
در لابلای فصل ها
گم کرده ام!
اینک منم و دشتی از تنهایی
که نمی توانم بر دوش کشیدن!
این یآس نیست
عینِ امید است!
من تنهایی را دوست دارم
و این درد را هم!

دیگر هر رنگی را باور ندارم!
دستِ خودم نیست!
اسبِ تفسیرم لَنگ شده است!
تا به امروز
آبیِ دریا رنگِ من بود
و امروز اما
سبزیِ چمنزارِ یک نگاه
- فقط یک نگاه -
و نسیمی که می وزد
بر تار و پودش
دلم را می سوزاند
در تنگنای سینه!
آری گفتم دریا!
‌کاش می شد
زبانِ دریا را فهمید
و موجی را که می خزد بر آن!

دیگر هر عکسی را باور ندارم!
دستِ خودم نیست!
در پسِ هر چهره
حرفیست
که امانم را بریده است!
عجب عیدی داشتم امسال!
هفت سینِ سفره ی دلم لرزید!
او را دیدم
در سیاهیِ شب
با تنی ساده و سرد
و سکوتی سبز
آرمیده در خوابِ بیکسی
و من
سیلِ اشکم جاری!
سوختم!
این اولین باری بود
که از هفت بدم می آمد!
شماره ی شناسنامه: ۱۱۷
تاریخِ فوت: ۱۷ بهمن
ساعت: حدودا هفت شب!
آه که چه دردناک است
تلاقیِ ناگوارِ من و هفت
در دو راهیِ وداع!
و من هنوز دوست دارم
صداقتِ لحظه را
بیداری را
گریستن را
باران را
شبنمِ درد را
سکوت را
نگاه تو را
تنهایی را
هفت را
و سوختن را...!

دیگر هر صدایی را باور ندارم!
دستِ خودم نیست!
زنگ های دلواپسی
گوشِ جانم را کَر کرده است!
هر صبح زود
از پشتِ پیشخوانِ آشپزخانه
صدایی مرا می خواند!
و امروز اما
چه بی صداست
خانه ی تاریکِ وجودم!
این یآس نیست
عینِ امید است!
من مرغِ عشق را دوست دارم
و این درد را هم!


م - ح - فریاد
سروده: زمستان ۱۳۸۰
دکلمه: تابستان ۱۳۹۹


پ. ن. به یادِ همسرم که نوزده سالِ پیش، تن به خاک سپرد و روح به آسمان. از همه ی او، فقط یادش نصیبم شد. این سوگنامه در هفت روز و هفت فصل سروده شده تقدیم به روحِ پاک و جاودانه اش.

این سروده به همراه فایل صوتی می باشد جهت شنیدن این فایل بر روی دکمه پخش کلیک کنید یا برای دانلود اینجا کلیک نمائید.

حتما بخوانید: سایر مطالب گروه شعرنو

برای مشاهده فوری اخبار و مطالب در کانال تلگرام ما عضو شوید!