فراز کمالوند: چند بازیکن پرسپولیس استقلالی هستند، چند بازیکن استقلال هم پرسپولیسی


فراز کمالوند: چند بازیکن پرسپولیس استقلالی هستند، چند بازیکن استقلال هم پرسپولیسی

بخش اول گفتگوی فراز کمالوند و سامان خدائی، به حضور کمالوند در مطبوعات قبل از مربی گری، همکاری با عادل فردوسی...

فراز کمالوند طی هفته های اخیر با دو شایعه در کانون توجهات قرار گرفت. اولی شایعه حضور او در استقلال با سمت مدیر فنی و دومی مشاوره به فرهاد مجیدی در بازی های اخیر با اپل واچ؛ همین موضوع بهانه ای شد تا کمالوند به طرفداری بیاید و در برنامه ملاقات با چهره ها گفتگویی مفصل با او داشته باشیم. در بخش های بعدی این گفتگو شایعه حضور در استقلال و مشاوره به فرهاد مجیدی مطرح می شود اما پیش از آن از شما دعوت می کنیم تماشاگر بخش اول برنامه ملاقات با چهره ها با حضور فراز کمالوند باشید.

بخش اول گفتگو فلش بکی می زند به دوران قبل از مربی گری فراز کمالوند و زمانی که او روزنامه نگار ورزشی بود. کمالوند سال ها با عادل فردوسی پور همکار بود. از همکاری کمالوند و عادل تا ماجرای آن شب معروف در برنامه 90، یکی از سوژه های بخش اول گفتگو است. همچنین کمالوند از بی حرمتی ها در فضای مجازی و نقش پیشکسوتان در این جنجال ها گلایه می کند. دیگر نکته جالب گفتگو حقیقتی است که کمالوند از اردوی سرخابی ها فاش می کند. او مدعی است که بسیاری از بازیکنان استقلال و پرسپولیس در گذشته طرفدار تیم رقیب بوده اند. این گفتگو را ببینید و بخوانید:

سلام و درود عرض می کنم خدمت مخاطبین رسانه طرفداری. امروز در برنامه ملاقات با چهره ها، میزبان چهره ای هستیم که حدود 20-25 سال پیش همکار و هم صنف ما بودند ولی خوب به دنبال فوتبال رفتند.

آقای فراز کمالوند، خیلی خوش آمدید. این شما و این مخاطبین رسانه طرفداری.

من نیز خدمت شما، دوستانتان و مخاطبین رسانه طرفداری عرض سلام دارم. در خدمتتان هستم.

شاید خیلی از بینندگان ما، شما را به عنوان یک مربی بشناسند ولی خوب خیلی ها نمی دانند که شما مطبوعاتی بوده و کار رسانه ای می کردید. توضیح می دهید که چگونه کار مطبوعات را شروع کردید؟

در ابتدا با یک مقدار تاخیر، روز خبرنگار را خدمت شما و خبرنگاران عزیز کشورمان تبریک می گویم. دوستان خبرنگاران ذره ای از چیزی که مستحقش بوده اند را به دست نیاورده اند. با مشکلات و مسائلی که در کارشان بوده، مورد هجمه نیز قرار می گیرند. به هر حال من صمیمانه با چند روز تاخیر، روز خبرنگار را به آن ها تبریک می گویم.

من افتخار این را داشتم که در اوایل دهه 70، در روزنامه ابرار ورزشی که به جرات می توان گفت، روزنامه اول خاورمیانه بود، کار کنم. این روزنامه در ورزش ما به خصوص فوتبال بسیار تاثیرگذار بود. همکاران زیادی داشتیم. من در آنجا تحلیل فوتبال می نوشتم. در آن زمان این گونه نبود که فوتبال برتر و دیگر برنامه ها، بازی را پوشش دهند. پس گزارش بازی در روزنامه چاپ می شد. مثلا یکی از دوستان گزارش بازی پرسپولیس و ذوب آهن را می نوشت، من نیز در حد 15-20 خط در خصوص اتفاقات بازی و چرا این تیم، آن یکی را برد، می نوشتم. دوستان خوب و زحمتش و مستعدی در آن جا داشتیم که بسیاری از آن ها بعدا توانستند به مدارج بالا برسند. از جمله آن ها، آقای عادل فردوسی پور را می توانم مثال بزنم که همکار ما بود. او در آن جا مترجم روزنامه بود. تعدادی دیگر از دوستان نیز بودند مانند آقای علی بحرینی که بعدا وارد موسیقی شد. به هر حال دوران بسیار خوبی داشتیم. روزنامه ابرار ورزشی بسیار در ورزش به خصوص در دهه 70 تاثیرگذار بود. در آن زمان خوب فضای مجازی وجود نداشت. روزنامه ها نیز اول ابرار ورزشی بود و سپس خبر ورزشی اضافه شد. این دو روزنامه، کل ورزش ما را پوشش می دادند. من از سال 75 درگیر مربیگری شدم و دیگر زمان کافی نداشتم هر دو کار را انجام دهم. صنف خبرنگار را دوست دارم. بچه های خوب و زحمتکشی در این صنف کار می کنند و واقعا هیچ گاه به حق شان نمی رسند. از لحاظ دستمزدی اگر بررسی کنید، زندگی این بچه ها به سختی می گذرد. مثلا یک خبرنگار در آلمان، شاید به اندازه یک فوتبالیست پول نگیرد ولی زندگی اش تامین است. اینجا خبرنگاران مشکلات زیادی از جمله بیمه، مسکن، ایاب و ذهاب و ... واقعا اگر عشق نباشد، کسی سمت این کار نمی رود. کسانی که وارد این عرصه می شوند، عشق این کار را دارند.

چگونه وارد کار رسانه شدید؟

یکی از دوستان مان در فوتبال شاگرد آقای اردشیر لارودی بود. آقای لارودی نیز علاقه من به فوتبال را دید و گفت شروع به نوشتن کن.

به سراغ همکارتان، عادل فردوسی پور برویم. شما رابطه خوبی با یکدیگر داشتید؟

بله قطعا. عادل جزو بچه های IQ بالای روزنامه بود. بسیار فعال بود. صفحه سه روزنامه ما مثلا یک مصاحبه ترجمه شده بلند با کنی دالگلیش یا آرسن ونگر و ... بود. در آن زمان نشریه ای به نام FourFourTwo وجود داشت که عادل مصاحبه ها را از آن جا می گرفت و ترجمه می کرد. مردم نیز بسیار آن مصاحبه ها را دوست داشتند. با عادل 4-5 سال همکار بودیم و روی یک میز می نشستیم. او نیز نسبت به کارش علاقه مند و عاشق است. فکر می کنم آقای لارودی نیز ایشان را به صدا و سیما معرفی کرد و در آن جا نیز یک نقش کلیدی پیدا کرد و خیلی خوب خود را به ورزش و فوتبال تحمیل کرد و در کوتاه ترین زمان ممکن، مراحل ترقی را پشت سر گذاشت و به نوعی می توانیم بگوییم، نفر اول در کار خودش شد.

در یک برنامه تلویزیونی روی آنتن که خیلی عصبانی بودید، یک افشاگری تاریخی کردید...

اشتباه کردم. حرف درستی نزدم و بعدا خودم پشیمان شدم. مقتضیات سنم بود. شاید الان اگر بود، خیلی از کارهایی که قبلا کردم را اکنون نمی کردم. تجربه یعنی همین. شاید اصلا عادل آن سوال را نباید مطرح می کرد و من نیز وارد شدم و به آن مسائل دامن زدم. در کل کار خوبی نبود.

حال مگر ایرادی دارد یک نویسنده پرسپولیسی یا استقلالی باشد؟ اینکه دخلی به کارش ندارد.

آن حرفی که به عادل زدم، ایرادی نداشت ولی عادل در آن شرایط، واقعا عادل بود و از پرسپولیس یا استقلال طرفداری نمی کرد. من شاید در بچگی طرفداری تیمی باشم ولی در قالب مربی وقتی روبروی آن باشم، تمام تلاشم را می کنم تا آن را شکست دهم. دیگر آدم از سنی که می گذرد، این تعلقات رنگی برایش معنی ندارند. البته از این قضیه سو استفاده نیز شد. همین هایی که به این مسائل دامن می زدند، باید بدانند که هرکس که با فوتبال بزرگ می شود، بالاخره طرفدار این سمت یا آن سمت است.

در حال حاضر رابطه خوبی با عادل فردوسی پور دارید؟

بله بسیار خوب است. برایش آرزوی موفقیت می کنم و امیدوارم سالم و سلامت باشد.

تعطیل شدن برنامه نود، حیف نبود؟

برنامه نود برنامه خوبی بود ولی یک سری اشکالات نیز داشت. عادل بچه باهوش و زرنگی است و نفر اول در کار خودش است. یک سری ایرادات در این برنامه وجود داشت که به خود عادل نیز گفته بودم. مثلا به نوعی، حرمت ها در این برنامه شکسته می شد. قرار دادن بازیکن مقابل مربی، مربی مقابل مدیرعامل باشگاه و ... یک سری حرمت ها داخل فوتبال از بین می رفتند. من به عادل نیز این مسئله را گفته بودم و او می گفت که سبک برنامه این گونه بوده که چالشی است. در کل داشتن چنین برنامه هایی برای فوتبال لازم است.

در خصوص همین مسائل رنگی، می گفتند فراز کمالوند رابطه خوبی با ناصر حجازی دارد و به همین خاطر استقلالی است.

من ناصر خان را بسیار دوست داشتم. حرف زدن، لباس پوشیدن و همه چیز او دوست داشتنی بود. یعنی کنار او می نشستی، صداقت کامل را در چهره اش می دیدی. همین الان، نصف بازیکنانی که در پرسپولیس بازی می کنند، استقلالی بوده اند. نصف بازیکنان فعلی استقلال نیز پرسپولیسی بوده اند. این را کاملا می دانم زیرا یک عده شان، شاگردان خودم بوده اند. خب این چه چیزی است که بخواهیم بگوییم فلانی در گذشته طرفدار تیم مقابل بوده است؟ در دنیا نیز این مسائل حل شده هستند. مثلا در شهری کار می کردم که بحث بومی و غیربومی مطرح بود. گفتم این ها یعنی چه؟ من در مورد بوم، یا یاد پشت بام می افتم یا بوم، در معنی لغوی جغد. بومی و غیربومی یعنی چه؟ همه ما بچه همین مملکت و سرزمین هستیم. مثلا در بارسلونا در یک مقطع 8 بازیکن هلندی بازی می کردند. در آن جا نیز چنین مباحثی وجود داشت؟

فضای مجازی کاری کرده که حرمت ها از بین رفته است. پیشکسوتان که سابقه بازی زیاد و ملی نیز داشته اند، یک حرف هایی به زبان می آورند که آدم تعجب می کند. این حرف ها برای یک بچه 7-8 ساله در کوچه و خیابان است. همین فضا باعث می شود روی همه به یکدیگر باز شود. من مخالف کری خواندن و رقابت نیستم ولی از چارچوب اخلاقیات و ادب خارج نشود. در ورزشگاه ها یک حرف هایی زده می شود که آدم خجالت می کشد. در فرهنگ ما همیشه به گونه ای بوده که یا از این سمت بام می افتیم یا از آن سمتش. فضای مجازی محاسن زیادی دارد ولی معایب آن نیز بسیار هستند. یک بچه 10-12 ساله یک اکانت می سازد و انواع تهمت ها و توهین ها را به اشخاص بزرگ وارد می کند. به نظرتان علی دایی اگر در فوتبال آلمان بود کجا حضور داشت؟ فدراسیون فوتبال؟ به نظرم یا رئیس فیفا یا رئیس یوفا می شد. حال شما ببینید تیم علی دایی با تیمی دیگر بازی می کند و زیر پست او، چه حرف هایی می زنند که آدم شرم می کند. امثال علی دایی، علی پروین، علی کریمی، ناصر حجازی، فرهاد مجیدی و ... اسطوره هستند. از این تعجب می کنم که بازیکنان سابق فوتبالمان که اکنون پیشکسوت شده اند، مثل یک بچه 10 ساله یک حرف هایی می زنند که آدم تعجب می کند. در همان دهه 70، بازیکن کوچکتر تا وقتی بزرگتر آب نمی خورد، او نیز آب نمی خورد. یک بازیکن پیشکسوت باشگاه وارد تمرین می شد، تمرین را رها می کردند و به احوال پرسی و رخصت گرفتن مشغول می شدند. الان می بینید که یک بازیکن 20 ساله علیه پیشکسوت باشگاهی که ده سال در آن باشگاه بوده، کلماتی به زبان می آورد که بسیار زشت هستند. فکر می کنم حلقه گمشده ورزش ما، فرهنگ است. اگر فرهنگ سازی نشود، فوتبال روز به روز بدتر خواهد شد. من ناراحتم که ورزشگاه ها بدون تماشاگر هستند زیرا نمک فوتبال، تماشاگران هستند ولی باز کمی فضا آرامتر و ملایم تر شده است. بچه 10-12 ساله را ببینید چه حرف هایی در استادیوم می زند. وقتی بزرگتر خود را می بیند که همان حرف ها را می زند، به دهان او نگاه کرده و تکرار می کند. فکر می کنم فضای مجازی علاوه بر تاثیر مثبت، تاثیر منفی نیز داشته است. مثلا زمان آقای کارلوس کی روش، دو بازیکن از استقلال و پرسپولیس به تیم ملی دعوت نشدند و ببینید هواداران چه کلماتی در استادیوم ها به کار می بردند. آخر در آن زمان کسی دلسوزتر از کی روش برای تیم ملی ما وجود داشت؟ قطعا کسی که روی نیمکت می نشیند، می خواهد بهترین ها را در زمین بگذارد ولی سلیقه ها متفاوتند. برای بچه های فوتبال نیز این مثال را می زنم. مثلا فکر کنید به من و شما نفری یک میلیارد می دهند. من با آن یک سانتافه به عنوان مثال می خرم و شما نیز یک سوناتا می خرید. خوب این سلیقه شماست و مربیگری نیز سلیقه است. الکس فرگوسن که نهایت مربیگری بوده و بیش از دو دهه در منچستریونایتد بوده، یک مصاحبه کرد و گفت در آن زمان که اریک کانتونا نقش اصلی موفقیت های منچستریونایتد بود، توسط امه ژاکه به تیم ملی فرانسه دعوت نشد ولی همان شخص با فرانسه قهرمان جهان شد. نه می توان گفت امه ژاکه اشتباه کرده و نه فرگوسن. این یک سلیقه محض در فوتبال است. وقتی کی روش مربی تیم ملی است، یعنی مربی سرزمینی است که همه ما زیر آن پرچم افتخار می کنیم ایرانی هستیم. پس چرا باید در استادیوم فحاشی کنیم که فلان بازیکن مثلا از پرسپولیس یا استقلال در لیست او نیست؟ این مسائل نشات گرفته از فضای مجازی هستند.

پایان قسمت اول

دو قسمت بعدی فردا منتشر می شود

حتما بخوانید: سایر مطالب گروه ورزشی

برای مشاهده فوری اخبار و مطالب در کانال تلگرام ما عضو شوید!



بیشترین بازدید یک ساعت گذشته


دوبله خنده دار رضا شفیعی‌جم به زبان کُردی!/ ویدئو