خاستگاهی
از درون مُردگی همه گیر شده
در پیمانگاه خاموش آبکانه شده
دوندگی های بی سامان سرخورده
دَم های به دوری نزدیک گذشته
به هیچ دل نگاهی
در چهره شکنجه ی
مرگ باورِ گورخنده
با آهیانه ی گرمِ مُرده
از فروپاشی خانواده...
اکنون برآیند نبایست های بهانه ی زیست؟
O
تابخانه ی آگاهی
تپش آغاز و پایانی
از چشمِ کوانتومی
سودِ نزدیکِ زیان بار
درگُذر چنبره روزگار؛
ویرایش بیماری ناسازنما
راز درچکانیدنِ خون سزا
چاشتگاه وانمود دوگانگی ها؛
بسیار دیداری که تماشاگرا نشده
انگار شیفتگی تازه ی به زا نشده...
تنها پژواک پرگاری دانش رونما شده
که زودِ دیر فروز یاخته بُرناِ تندرستی در برآمدن کشد.
24 مهر 1399- کرج - سروده : بابک رضایی آسیابر
آبکانه:سقط
ناسازنما :پارادوکس
کوانتومی:واژه لاتینی: در فیزیک به کمترین مقدار ممکن از یک چندی را گویند یاکوچک ترین اندازه انرژی موجود در هستی هست
آهیانه:جمجمه
وانمود :تظاهر