پابرهنگی فرهنگ ها با کفش اصالت پوشیده می‌شود/کاریکلماتور

پابرهنگی فرهنگ‌ها با کفش اصالت پوشیده می‌شود

کاریکلماتورهای اصغر رضایی گماری :

✓ آنقدر چشم خورده ام که نگاهم از همه سیر است.

✓ تاریخ برای من همیشه از جغرافیای لبخند تو شروع می‌شود.

✓ جاده بدون شانه، همه را کچل خواهد کرد.

✓ در آب و هوای بی عدالتی فقر تنها درختی است که خوب رشد پیدا می‌کند.

✓ با آمدنت لباس شنا می‌پوشم تا در نگاهت غرق نشوم.

✓ تاریکی، شمع را به گریه می‌اندازد.

✓ پابرهنگی فرهنگ ها با کفش اصالت پوشیده می‌شود.

✓ بعضی ها به همه جا می‌روند اما به هیچ جا نمی‌رسند!

✓ وقتی دید خیلی خوش خیالم، بی‌خیالم شد.

✓ با یک لیوان امید، کوه غم را غرق کردم.

✓ بعضی آدم ها شبیه تار هستند نازشان که می‌کنی برایت می‌زنند!

✓ بعضی حرف ها از چاقو هم تیزترند ، چون ما را از خنده روده بر می‌کنند.

دانلود و خرید کتاب نان گرسنه (مجموعه سیصد و هشتاد کاریکلماتور) با کد تخفیف زیر :

کد تخفیف شیرین طنز #gallery-1 { margin: auto; } #gallery-1 .gallery-item { float: right; margin-top: 10px; text-align: center; width: 100%; } #gallery-1 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-1 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */ یادداشتی از محمد حسن صادقی درباره کاریکلماتور

«کاریکلماتور» کوتاهترین قالب کوتاه‌نویسی ماست که کوتاهی‌اش را مدیون بلندی همّت پدرِ بزرگوارش زنده‌یاد «پرویز شاپور» است. شاپور بشدّت از اسراف پرهیز، در مصرف کلمه صرفه‌جویی ‌و مُسرفین را با مصرف بهینه‌اش شرمنده می‌کند. «مو لای درز کاریکلماتور نمی‌رود.»

شاپور در لفظ اندک معنای بسیار آورده و بحر را در کوزه گنجانده است. او با کمترین کلمه بیشترین حرف را ‌زده و برای رسیدن به مقصد کوتاهترین راه را انتخاب کرده است. نوشته‌های کوتاه پرویز شاپور زمانی که ساکن خوزستان بود (حدود سالهای ۳۱ و ۳۲) در روزنامه‌های محلّی آنجا چاپ می‌شد.

در «توفیق» و دیگر مطبوعات تهران هم از سال ۳۷ با اسامی مستعار «کامیار» و «مهدخت» به چاپ می‌رسید. کاریکلماتور عنوانی است که «احمد شاملو» در سال ۴۶ روی نوشته‌های کوتاه پرویز شاپور گذاشت و در مجلۀ «خوشه» به سردبیری خودش چاپید که بسرعت درخشید و گل کرد.

این‌گونه‌ نوشته‌ها از سالها قبل زیر عنوان «عقاید و آرا» در «توفیق» چاپ می‌شد ولی به چشم نمی‌آمد. این کلمه حاصل‌جمع «کاریکاتور» + «کلمات» و معادل «کاریکاتورِ کلمات» است، یعنی کاریکاتوری که با کلمات بیان می‌شود، ولی گاهی فراتر از این تعریف است.