39 ساله‌ای که سرانجام رومانتیک شد

قطعا سی و نهمین دوره از جشنواره فیلم فجر (همانند تمام جشنواره های سینمایی دنیا که یک سال گذشته زیر سایه سنگین کرونا لغو یا تحت تدابیر مختلف برگزار شده اند) از هر لحاظ جشنواره ای متفاوت است؛ جشنواره ای که به رغم تمام تمهیدات اندیشیده شده (از ضدعفونی دائم محیط و رعایت فاصله تماشاگران تا کاهش تعداد رسانه ها و خبرنگاران) همچنان برای کسانی که در آن حضور می یابند با نگرانی ابتلا همراه است.

کرونا، روابط و زندگی اجتماعی را هدف گرفت و ماهیت بسیاری از هنرها را به چالش کشید؛ همچنان که ماهیت سینما و آیین جدانشدنی آن یعنی تماشای جمعی فیلم در یک سالن هرگز با تماشای خانگی و آنلاین همخوان نبود.

موضوعی که امسال سی و نهمین جشنواره فیلم فجر را هم تحت تاثیر قرار داد؛ به صورتی که صندلی های چیده شده جدا از هم، اجباری بودن استفاده از ماسک، امکان نداشتن صرف ناهار و ضدعفونی مرتب سالن اکران فیلم ها و برگزاری نشست‌ها از وجوه بارز آن است.

نکته مثبت برگزاری جشنواره امسال نظم قابل قبول برگزارکنندگان در رعایت شیوه‌نامه‌های اعمال شده از سوی وزرات بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و الزام به رعایت موارد مطرح شده بود؛ چنانچه علاوه بر حضور حداقلی خبرنگاران و اهالی رسانه، چیدمان صندلی‌ها و فضایی که امکان رعایت فاصله اجتماعی را محقق می‌سازد و ضدعفونی سالن بعد از هر اکران و هر نشست خیالمان را تاحدی از بابت سلامت آسوده می‌سازد.

رومانتیسمی که جرقۀ آغاز بود

اولین اکران سینمای رسانه در سی و نهمین جشنواره فیلم فجر، همانطور که از اسمش برمی آمد (رمانتیسم عطا و طوبا) شروعی رومانتیک بود. ممنوعه های زیادی در سینمای ایران وجود دارد که فارغ از درست و غلط آن شاید نیاز بود که از آنان حرف زده و به آنان پرداخته شود؛ قطعا یک فیلم رومانتیک که فارغ از فضاسازی های همیشگی و کلیشه های زندگی زناشویی به این داستان می پرداخت نیاز سینمای ما بود.

سینما قرار نیست جدای از حقیقت و واقعیت جامعه معاصرش باشد اما این تمام رسالت سینما نیست؛ سینما قرار است حال ما را خوب کند و در روزهایی که حال عمومی جامعه بر وفق مراد نیست گریزگاهی برای خستگی روح باشد؛ سال گذشته سرخورده از سالنی به سالن دیگر می رفتیم و در این عوض شدن سالن ها آنچه بر پرده می دیدیم هجمه بی‌رحمانه ای از دردهای ریز و درشتی بود که شاید حتی به آنان فکر نکرده بودیم.

چقدر شروع امسال خوب بود با فیلمی که نه بیهوده می خنداند و نه مستمسک هر موضوعی برای گذر زمان می شد؛ جای خالی فیلمی چون رمانتیسم عطا و طوبا (فارغ از تمام ضعف های ساختاری و محتوایی) مدت های زیادی بود که در سینمای ما خالی بود. پس از اکران این فیلم، نشست خبری آن با حضور برخی از عوامل برگزار شد.

غایب بزرگ این نشست هم علی انصاریان بود؛ فوتبالیست محبوب دهه هفتاد و هشتاد تیم پرسپولیس که پس از حضور در چند مجموعه تلویزیونی به عنوان بازیگر و پس از آن در سال های اخیر به عنوان مجری برنامه های تلویزیونی، برای اولین بار حضور در سینما را تجربه می کرد.

غیبت انصاریان که این روزها به دلیل ابتلا به کرونا در بیمارستان به سر می برد باعث شد بار دیگر کرونا موضوع شروع صحبت ها باشد و عوامل فیلم را بر آن دارد تا در شروع صحبت خود برای این بازیکن خوش روی قدیمی و بازیگر جدید آروزی عافیت و سلامت کنند.

عادل فردوسی‌پور روز خوبمان را خوب‌تر کرد

حاشیه شیرین اکران فیلم دوم حضور مجری محبوب سیما عادل فردوسی‌پور در کاخ رسانه بود.

اگرچه برخی چهره های اصلی این فیلم هدیه تهرانی و هادی حجازی فر در اکران و نشست خبری حضور نداشتند، فردوسی پور با همان خنده های معروفش آمده بود و مهمان غیرمنتظره اولین روز جشنواره بود.

فیلم بی همه چیز به کارگردانی محسن قرایی فیلمی جذاب بود؛ فیلمی که شروع خوب اولین روز اکران را تکمیل کرد و طبق سیاق همیشگی درباره قصاص و اعتیاد و خیانت نبود، اما بیشمار موضوعات اجتماعی را نشان رفته بود و در این نشانه رفتن های گاه مستقیم و گاه غیرمستقیم‌اش، حرفهای زیادی برای گفتن و پس از آن صحبت درباره اش داشت.

در نشست بی همه چیز به رغم این که تعداد بیشتری از عوامل فیلم حضور داشتند اما به دلیل رعایت شیوه‌نامه‌های بهداشتی صرفا محسن قرایی (کارگردان)، جواد نوروزبیگی (تهیه‌کننده)، مرتضی هدایی (مدیر فیلمبرداری)، پرویز پرستویی (بازیگر) و باران کوثری (بازیگر) روی صحنه حاضر شدند و به سوالات خبرنگاران و اهالی رسانه پاسخ دادند.

حاشیه این مراسم هم سوال یکی از خبرنگارانی بود که درباره علت خروج شهاب حسینی از این فیلم پرسید و جواد نوروزبیگی (تهیه کننده) به دلیل آنچه وی عدم رعایت اصول حرفه ای خبرنگاری خواند مسکوت ماند و نوروزبیگی صرفا به این پاسخ بسنده کرد که شهاب حسینی به دلایل درون گروهی از اثر جدا شد و ترجیح می دهم بیشتر در این باره صحبت نکنم.

روز ابتدایی جشنواره امسال شروعی بود که سال‌ها منتظرش بودیم؛ نوید یک جشنواره خوب با فیلم‌هایی بدعت گذار و خوش ساخت که در بدترین روزهای زندگی جمعی مان زیر سایه همه‌گیری ترسناک نوید سینمایی پرفروغ می دهد.