مادر امامت؛ مادر هدایت

خبرگزاری شبستان، گروه قرآن و معارف: مادر، بی تردید در زمره برترین نقش های جامعه انسانی است. کسی که مادر شدن و مادر بودن را انتخاب می کند و بار سنگین مسئولیت فرزندپروری را، از دوران بارداری گرفته تا پس از آن، به دوش می کشد، به فداکاری معنا و هستی می بخشد. اما مادر می تواند جایگاه بسیار رفیع تری را وجهه همت خود قرار دهد. برخی مادران با همت بلند، نه تنها فرزندانشان را که انسانیت را مدیون خود می کنند. در این باره داستان تولد امام حسین علیه السلام و زیرکی و ژرف اندیشی زهرای مرضیه سلام الله علیها شنیدنی و پندآموز است.

خبر آمد خبری در راه است!

بر اساس روایات، پیش از تولد امام حسین علیه السلام جبرئیل خبر متولد شدن او و ماجرای شهادتش را آورد. حضرت فاطمه علیها السلام با شنیدن این خبر اندوهگین شد و فرمود: من به فرزندی که امت پدرم او را بکشند نیازی ندارم. جبرئیل از طرف خدا مژده آورد که امامت و ولایت و وصایت در نسل این فرزند قرار دارد. آنگاه فاطمه زهرا سلام الله علیها فرزند را پذیرفت.[1]
حضرت زهرا علیها السلام مانند هر مادری نگران آینده فرزندش است و دوست دارد بهترین شرایط را برای فرزندش مهیا نماید. اما نگرانی زهرا اطهر از جنس دیگری است و خواسته هایش برای سعادت فرزندش با خواسته ها و ایده آل های ما برای فرزندانمان تفاوت دارد. در این داستان، پندهای فراوان برای آموختن وجود دارد که تنها دو مورد از آن بیان می شود. باشد که با تأسی به آن بانوی نمونه، آینده بهتری برای خود و دلبندانمان رقم زنیم.

مادر امامت

نخستین نکته عبرت آموز در این ماجرا این است که بهترین جایگاه و آینده را برای فرزندمان بخواهیم. حضرت زهرا علیها السلام با شنیدن اینکه فرزندش امام است و نسل امامت از اوست، راضی شد. بنا بر روایات امامت بلندترین مقامی است که خداوند تبارک و تعالی به بندگانش می دهد.[2] حضرت زهرا علیها السلام چنین آینده ای برای فرزندش در نظر داشت. هرچند داشتن چنین فرزندی بار مسئولیت انسان را بسیار سنگین تر می کند، اما آن بانوی فداکار هراسی ازبه دوش کشیدن مسئولیت های سنگین نداشت. پس اگر فاطمه علیها السلام را مادر امامت می نامیم، صرفاً بدین معنا نیست که او فرزندی را به دنیا آورد که آن فرزند بعدها امام شد، بلکه به این معناست که او خود خواست فرزندش امام باشد و برای آن مجاهده و تلاش نمود.
امروزه ثابت شده است که موفقیت انسان ها ترکیبی از مؤلفه های گوناگون است که از مهمترین آن ها شرایطی است که والدین برای فرزندانشان مهیا می کنند. این شرایط بیش از آن که وابسته به امور مادی باشد، در گرو آگاهی و شناخت درست والدین از مقوله فرزند پروری و حساسیت نسبت به امور اخلاقی و معنوی است و مهم تر آن که محتاج صرف وقت و برنامه ریزی است. درباره شیخ انصاری که از پارساترین عالمان شیعه و کسی است که همه ما امروزه مرهون تلاش های چشمگیر علمی او هستیم، داستان جالبی نقل شده است. وقتی به مادرش گفتند: «فرزندت به درجات عالی علم و تقوا رسیده است»، در پاسخ گفت: «من در انتظار آن بودم که فرزندم ترقی بیشتری داشته باشد؛ زیرا من به او شیر ندادم، مگر اینکه با وضو بودم و حتی در شب‌ های سرد زمستان هم بدون وضو او را شیر ندادم».[3]

مادر هدایت
نکته ای که جنبه تربیتی و عبرت آموزی آن بیشتر است این است که حضرت زهرا(س) در آرزوهایش برای فرزندش خودخواه نبود. او چیزی را برای فرزندش تمنا داشت که هم رضای خدا در آن بود و هم سعادت جامعه بشری. امام حسین علیه السلام کشتی نجات و چراغ فروزان هدایت بشری است. نه تنها امام حسین علیه السلام که همه فرزندان او کشتی نجات هستند. امام رضا علیه السلام در روایتی زیبا به نقل از پیامبر فرموده است:
هرکس دوست دارد به کشتی نجات سوار شود و به ریسمان محکم الهی متمسک شود، پس از من به امامت علی و اولاد طاهرینش گردن نهد و از دشمنان ایشان برائت جوید.[4]
هرچند مانند هر مادری آگاه شدن از سرانجام فاجعه بار فرزند، تلخ و جانکاه است، اما فاطمه زهرای راضیه سلام الله علیها، برای خدا و برای هدایت جامعه بشری بدان راضی شد و بر آن صبر نمود.

نویسنده: حجت الاسلام علی روشن، کارشناس سطوح عالی حوزه علمیه قم

پی نوشت
[1] کامل الزیارات، جفربن محمد قولویه، باب 16، ح4، صفحه 56.
[2] بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد صلى الله علیهم‏، محمد بن حسن صفار، ص 510.
[3] صد حکایت تربیتی، مرتضی بذرافشان، صفحه 60.
[4] الأمالی، شیخ صدوق، النص، ص: 19.

پایان پیام/9