پاسخ اینتل به تراشه M1 اپل با مقایسه‌ی نتایج بنچمارک

در ماه نوامبر سال ۲۰۲۰، اپل از تراشه‌ی M1 رونمایی کرد و تا پایان سال، پردازنده‌های اینتل را از مک‌بوک ایر، مک‌بوک پرو ۱۳ اینچی و مک مینی کنار گذاشت. این دستگاه‌ها براساس عمر باتری و عملکرد در بنچمارک‌ها، نظرات مثبتی را در بررسی‌ها کسب کردند. بااین‌حال اینتل پردازنده‌های نسل یازدهمی سری تایگر لیک (Tiger Lake) را عرضه کرد و پس از چندین ‌ماه سکوت، اکنون اپل را نشانه گرفته است.

اسلایدهایی که اینتل منتشر کرده است، نشان می‌دهد که این تراشه‌ساز چگونه لپ‌تاپ‌های مبتنی ‌بر ویندوز 10 را آزمایش کرده است و چرا تصور می‌کند این محصولات، نوت‌بوک‌های اپل با پردازنده‌ی آرم (ARM) را شکست می‌دهند. تامزهاردور در گزارشی این اسلاید‌ها را منتشر و آن‌ها تجزیه‌وتحلیل کرده است. در موارد منتشرشده، اینتل بنچمارک‌های مربوط به تراشه‌ها را به ‌اشتراک گذاشته است؛ اما همچون تمامی بنچمارک‌های منتشرشده از طرف تولیدکننده‌ها، لازم است با دیده‌ی شک‌ و تردید به آن‌ها نگریسته شود.

ادعای اینتل درباره‌ی عملکرد تراشه‌های این شرکت

برای بهره‌وری خالص در عملکرد، در آزمایش‌های اینتل از بنچمارک‌های معمولی استفاده نشده است. این تراشه‌ساز مستقر در سانتاکلارای کالیفرنیا از بنچمارک WebXPRT 3 شرکت Principled Technologies استفاده کرده؛ اما آزمایش‌های آفیس 365 مایکروسافت ظاهرا براساس بنچمارک داخلی این شرکت، موسوم به «دستورالعمل استفاده در دنیای واقعی» (RUG) صورت پذیرفته است. اینتل برای انجام آزمون‌ها از سیستم نسل یازدهم خود استفاده کرده که به‌صورت داخلی ساخته شده است و یک پردازنده‌ی Core i7-1185G7 و ۱۶ گیگابایت حافظه‌ی رم دارد.

به ادعای اینتل، سیستم مذکور در قیاس ‌با مک‌بوک پرو مبتنی ‌بر تراشه‌ی M1 هنگام اجرای مرورگر کروم ۳۰ درصد و در تمامی وظایف مربوط به نرم‌افزار آفیس نسبتا سریع‌‌تر است. این ادعا تا حد زیادی مغایر با بررسی‌های مک‌بوک پرو ۱۳ اینچی جدید است. در این بررسی‌ها، عملکرد تراشه‌ی M1 در بنچمارک‌ها اگر بهتر نیست، حداقل در سطحی مشابه قرار دارد. شرکت‌های سازنده‌ی لپ‌تاپ عموما در محصولاتشان از پردازنده‌ی Core i7-1165G7 استفاده می‌کنند؛ اما تراشه‌ی 1185G7 تنها در یک لپ‌تاپ تولیدی، یعنی MSI Prestige 14 Evo به ‌کار رفته است.

اینتل ادعا می‌کند که تراشه‌ی Core i7-1185G7 در ابزارهای هوش مصنوعی Topaz Labs، ادوبی پریمیر، فتوشاپ و لایت‌روم در حدود ۶ برابر سریع‌تر از M1 است. نتایج منتشرشده در این بخش، با استفاده از آزمون‌های RUG حاصل است. در بخش گیمینگ، پردازنده‌ی گرافیکی مجتمع در تراشه‌های اینتل و اپل به‌صورت متناوب در هر یک از عناوین بازی برتری دارند. البته تیم آبی با طعنه برای برخی از بازی‌هایی که در حال ‌حاضر روی macOS و تراشه‌ی M1 اجرا نمی‌شوند، نرخ صفر فریم ‌بر ثانیه را درج کرده است. از سال‌ها پیش و به‌خصوص پس از حذف پشتیبانی از اپلیکیشن‌های ۳۲ بیتی در macOS 10.15 کاتالینا، اکوسیستم اپل پلتفرمی تمام‌عیار برای گیمینگ نبوده است.

مشخص نیست چه تعداد از کاربران، برخی از عناوین ذکرشده در لیست اینتل همچون Halo: The Master Chief Collection، بازی Red Dead Redemption 2، شبیه‌ساز پرواز مایکروسافت یا Crysis Remastered را روی پردازنده‌ی گرافیکی مجتمع Xe اینتل بازی می‌کنند. بااین‌حال مقصود اینتل مشخص است؛ کامپیوترهای مبتنی ‌بر ویندوز، مجموعه‌های بسیار بزرگ‌تری از عناوین AAA دارند.

Evo اینتل در برابر M1 اپل

برای مشاهده‌ی تصاویر در اندازه‌ی اصلی، کلیک کنید

Evo دومین ارتقای پروژه‌ی آتنا (Project Athena) برای ساخت بهترین دستگاه‌های قابل حمل‌ است. اینتل هنگام معرفی این استاندارد، آزمایش‌های حاصل از مطالعاتی را برای Evo در نظر گرفت که معتقد بود به ساخت بهترین نوت‌بوک‌ منجر خواهند شد و هنگام ارزیابی تراشه‌ی M1 از این آزمون‌ها استفاده کرد.

اینتل ادعا می‌کند که تراشه‌ی M1 در مک‌بوکی که آزمایش کرده، از ۲۸ آزمایش، در ۸ آزمایش از جمله «رفتن به تقویم» در آگوست‌لوک، «شروع یک کنفرانس ویدئویی» در زوم و «انتخاب منوی تصویر» در پاورپوینت ناموفق بوده است. در اسلایدهای اینتل توضیح نداده شده است که موارد مذکور چگونه اجرا شده‌اند؛ اما تمامی آن‌ها وظایف ساده‌ای هستند که تقریبا روی هر پردازنده‌ی مدرنی به‌خوبی کار می‌کنند. در نتیجه انتخاب چنین وظایفی در آزمون‌ها عجیب به ‌نظر می‌رسد. حتی نگارنده‌ی مطلب اذعان دارد که مک‌‌بوک پرو جدید، کنفرانس‌های ویدئویی بسیاری را بدون هیچ مشکلی اجرا کرده است.

نکته‌ی جالب‌ این است که در سند مربوط به پیکربندی لپ‌‌تاپ‌ها در انتهای اسلایدها، اینتل به‌ جای مک‌بوک پرو ۱۶ گیگابایتی که برای آزمایش‌ عملکرد استفاده شد، مشخصات مدل ۸ گیگابایتی را درج کرده است.

در اسلاید مربوط به طول عمر باتری، اینتل به ‌جای پردازنده‌ی Core i7-1185G7 که در آزمایش‌ عملکرد، در سیستم این شرکت استفاده شده بود، از تراشه‌ی Intel Core i7-1165G7 در نوت‌بوک Swift 5 ایسر و مک بوک ایر استفاده کرده است. این نوت‌بوک‌ها ویدئوهای نتفلیکس را به‌صورت آنلاین پخش می‌کردند و تب‌های متعددی در مرورگر آن‌ها اجرا می‌شد. مک‌بوک ایر با ۶ دقیقه اختلاف، برنده‌ی این بخش بود. در اسلایدهای اینتل، به طول عمر باتری مک‌بوک پرو اشاره‌ای نشده؛ اما در بررسی‌هایی که پیش‌تر انجام شده، این محصول با اختلافی چندساعته، لپ‌تاپ‌های مبتنی ‌بر پردازنده‌ی اینتل را پشت سر گذاشته است.

استدلال مربوط به فرم‌فکتور

مدت‌ها است که بحث جالبی میان کاربران سیستم‌های مک وجود دارد. موضوع بحث این است که آیا اپل باید مک‌بوکی با نمایشگر لمسی عرضه کند یا خیر؟ کوپرتینونشین‌ها چنین کاری نکرده‌اند و ترجیح داده‌اند صفحات لمسی، روی سری آیپد باقی بماند.

دستگاه‌های مبتنی ‌بر ویندوز در اسلایدهای اینتل، لپ‌تاپ‌ هیبریدی، دسکتاپ، دسکتاپ با فرم‌فکتور کوچک، دسکتاپ با صفحه‌ی لمسی و حتی کامپیوترهای سه‌پایه را شامل می‌شوند. اپل کامپیوترهای دسکتاپ کوچک (مک مینی) و همچنین کامپیوترهای مختلفی در فرم‌فکتور آی‌مک و مک پرو عرضه می‌کند و وعده داده است که در آن‌ها نیز از تراشه‌های خودش استفاده کند. بنابراین اشاره‌ی اینتل به انواع کامپیوتر مبتنی ‌بر ویندوز اقدامی عجیب است. بااین‌حال دستگاه‌های لمسی و لپ‌تاپ‌های هیبریدی حوزه‌ی بزرگی را در بازار به خود اختصاص داده‌اند و اپل در این بخش غایب است.

اسلاید دوم درباره‌ی انتخاب‌های موجود است و فرم‌فکتورهای مختلف و پیکربندی‌های متفاوت را نشان می‌دهد. لپ‌تاپ‌های اپل به فرم‌فکتور تاشدنی محدود هستند. در نکته‌ی جالب ‌توجه دیگری، اینتل به‌ جای درج مشخصات مک‌بوک ایر که با تراشه‌ی M1، درحدود ۹۹۹ دلار قیمت، ۸ گیگابایت رم و ۲۵۶ گیگابایت حافظه‌ی ذخیره‌سازی دارد، تنها مک‌بوک پرو را در لیست قرار داده است. لپ‌تاپ ۱۴۹۹ دلاری XPS 13 دل که در لیست حضور دارد با رزولوشن پایین‌تر، از مک‌بوک ایر گران‌تر است. اما در حقیقت مک‌بوک پرو در مدل‌های بالارده گران‌تر است و مطمئنا اپل در انتخاب درگاه‌ برای مک‌بوک پرو و مک‌بوک ایر کوتاهی کرده است.

تیم آبی به قابلیت‌های نمایش تراشه‌ی M1 نگاهی عمیق داشته است. آن‌چه در اسلاید نوشته شده، درست است. مک‌بوک پرو مبتنی‌ بر تراشه‌ی M1 و مک‌بوک‌ایر تنها از یک نمایشگر خارجی با رزولوشن 6K روی ۶۰ فریم ‌بر ثانیه پشتیبانی می‌کنند (مک مینی از این قاعده مستثنا است و یک پورت HDMI 2.0 نیز دارد.) البته برخی کاربران با استفاده از درایورهای DisplayLink، راه‌ حل جایگزین یافته‌اند؛ اما به‌خصوص برای نوت‌بوکی با پسوند «پرو»، چنین مسئله‌ای نقطه‌ی ضعف به‌شمار می‌آید.

سازگاری

اپل برای شبیه‌سازی نرم‌افزارهای x86 از ابزار Rosetta 2 استفاده می‌کند؛ ولی برخی از این برنامه‌ها از تراشه‌ی M1 پشتیبانی نمی‌کنند. اینتل علاوه ‌بر بازی‌ها، نبود پشتیبانی از ابزار Boot Camp را نقطه‌ضعف تراشه‌ی M1 می‌داند.

اینتل در اسلایدهای منتشرشده نشان می‌دهد که بسیاری از لوازم جانبی، در مک‌بوک‌های مبتنی ‌بر تراشه‌ی جدید کار نمی‌کنند. این ادعا به‌نوعی صحیح است. لپ‌تاپ‌های یادشده از کارت گرافیک خارجی پشتیبانی نمی‌کنند و برخی نرم‌افزارها روی مک اجرا نمی‌شود. به‌عنوان مثال، Razer به‌تازگی داکی معرفی کرد که فاقد کنترل نورپردازی RGB بود؛ زیرا درحال‌حاضر، قابلیت Synapse روی کامپیوترهای مک کار نمی‌کند.

در آزمایش اینتل، کنترلر ایکس‌باکس به‌صورت کامل پشتیبانی نمی‌شد؛ اما پشتیبانی از کنترلر پلی‌‌استیشن 5 و ایکس‌باکس سری ایکس و اس در نسخه‌ی آزمایشی macOS 11.3 فراهم شده است. با توجه به اینکه بسیاری از افراد بدون نیاز به نرم‌افزار از هدفون‌، هارد اکسترنال و لوازم جانبی دیگر استفاده می‌کنند، مسئله‌ای که اینتل یادآوری کرده است قطعا کاستی محسوب می‌شود.

اینتل، استدلال مشابهی را درباره‌ی نرم‌افزار مطرح کرده که این نیز تا حد زیادی صحیح است؛ تمامی نرم‌افزارها روی مک‌بوک‌های جدید کار نمی‌کنند. البته، بسیاری از نرم‌افزارها، به‌صورت بی‌نقصی روی Rosetta 2 اجرا می‌شوند و با گذر زمان، برنامه‌های ناسازگار دیگر نیز رفته‌رفته از تراشه‌ی M1 پشتیبانی می‌کنند.

از نگاهی دیگر، مک تیمی اختصاصی از توسعه‌دهندگان دارد که تنها برای پلتفرم اپل نرم‌افزار می‌سازند. بنابر این در راستای مسئله‌ای که اینتل مطرح کرده است، افرادی که محصولات مبتنی ‌بر تراشه‌ی M1 دارند، احتمالا برخی از نرم‌افزارهای یادشده یا موارد جایگزین را استفاده می‌کنند که اپل پیشنهاد می‌دهد.

در بخش مربوط به ادوبی، لایت‌روم روی M1 اجرا می‌شود و این شرکت وعده داده است نسخه‌ی اختصاصی سایر نرم‌افزارهای خود را برای محصولات جدید اپل ارائه بدهد. در نتیجه نکاتی که تیم آبی به آ‌ن‌ها اشاره کرده است، درباره‌ی سازگاری تراشه‌ی M1 صدق نمی‌کند و بیشتر مربوط به هم‌خوانی اولیه‌ی آن با نرم‌افزارها است.

نکات دیگر

اینتل برای کسانی که فرم‌فکتورهای خاص را ترجیح می‌دهند و گاهی بازی می‌کنند، اشارات مناسبی درباره‌ی وضعیت کنونی تراشه‌ی اپل داشته است. با توجه ‌به اینکه ادعاهای اینتل درباره‌ی عملکرد تراشه‌های سری تایگر لیک، بر پایه‌ی آزمون‌های خود این شرکت است نه بنچمارک‌های استاندارد تراشه، باید با دیده‌ی تردید به آن‌ها نگریست. این حقیقت که در اسلاید مربوط به طول عمر باتری، جای مک‌بوک پرو با مک‌بوک ایر و تراشه‌ی Core i7-1185G7 با Core i7-1165G7 عوض شد، تصویری ناقص از مقایسه نشان می‌دهد.

تصورات اینتل درباره‌ی نرم‌افزار و سازگاری، کمی جانب‌دارانه است. شاید تراشه‌ی اپل در ابتدا سازگاری اندکی با نرم‌افزارها داشت؛ ولی این سازگاری به‌سرعت بهبود یافت و ممکن است برخی از برنامه‌هایی که به‌هیچ‌وجه کار نمی‌کنند، با نرم‌افزار اپل ناسازگاری داشته باشند.

اسلایدهای اینتل دو تصویر ترسیم می‌کنند. اپل باید در این مرحله مشکلاتی را رفع کند و با افزودن نمایشگر لمسی و پشتیبانی از چند نمایشگر، پورت‌های بهتری تعبیه کند؛ اما این حقیقت که اینتل اسلایدهای مذکور را کنار هم قرار داده است، نشان می‌دهد رقیبی قدرتمند می‌بیند. تیم آبی تصور می‌کند محصولات اپل ارزش این را دارند که با تراشه‌های آن‌ مقایسه شوند. با توجه ‌به این موارد، آینده‌ای رقابتی برای نوت‌بوک‌ها رقم خواهد خورد.