وظیفه‌‌ی شیعه در عصر غیبت در کلام آیت‌الله ضیاءآبادی

خبرگزاری شبستان، گروه غدیر و مهدویت: هستند افرادی که اصرار بر این دارند و احیاناً از بعض بزرگان نیز سؤال می‌کنند که ما چه کار بکنیم که خدمت امام زمان (علیه السلام) برسیم و آن حضرت را زیارت کنیم و حال آنکه ما در زمان غیبت امام،موظّف و مکلّف بر این نیستیم که اعمالی انجام بدهیم برای اینکه امام را ببینیم.

اساساً بنای حکیمانه‌ی خدا بر این است که دوازدهمین امام (علیه السلام) از نظرها غائب باشد تا زمانی‌که جز خدا کسی از مدّت آن آگاه نمی‌باشد چنان که خود حضرتش ضمن توقیع شریفشان به محمّدبن عثمان ـ نائب دوّمشان ـ مرقوم فرموده‌اند: (وَ اَمَّا ظُهُورُ الْفَرَج فَاِنَّهُ اِلَی اللهِ عَزَّوَجَلَّ کَذَبَ الوَقّاتُون)؛ «امّا ظهور فرج، پس آن بسته به خواست خداوند عزّوجلّ است؛ تعیین کنندگان وقت، دروغ گفته‌اند»!

وظیفه‌ی شیعه در زمان غیبت، این است که آن حضرت را به عنوان امام مَفروُض‌الطّاعهْْ بشناسد و با رعایت تقوای دینی، خود را آماده برای عرض خدمت در هنگام ظهور باهرالنّورش بنماید و جدّاً حالت انتظار داشته باشد.

امّا اینکه اعمال خاصّی انجام بدهیم فقط برای اینکه امام (علیه السلام) را ببینیم چنین دستور و تکلیفی نداریم!!

البتّه زیارت امام، شرافت و سعادت بسیار بزرگی است ولی به تنهایی ملاک تقرّب در نزد خدا نیست بلکه چنان که در همین حدیث می‌خوانیم: (مَنْ عَرَفَهُ وَ اقْتَدَی بِهُدَاهُ) معرفت به حقّ او و پیروی از دستورات او، ملاک تقرّب است!

وگرنه منافقانی پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله ) و امامان (علیهم السلام)را دیدند و هیچ بهره‌ای از قرب خدا نبردند!

از آن سو عالمان و صالحانی آمدند و رفتند و در تمام مدّت عمر خویش امام را ندیدند ولی به درجات عالیه‌ای از قرب خدا رسیدند. اویس قرنی پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله) را ندید امّا پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله) اظهار اشتیاق دیدار او را می‌کرد و می‌فرمود: (واشَوقاهْ اِلَیْکَ یا اُوَیْسَ الْقَرَنِی تَفُوحُ رَوائِحُ الْجَنَّةِ مِنْ قِبَلِ قَرَنْ)؛[1] «بوی بهشت از جانب قرن به مشام می‌رسد ای اویس قرنی! چه بسیار اشتیاق دیدار تو را دارم».

و در عین حال افراد سعادتمندی بوده‌اند و هستند که بر اثر پیمودن راه تقویََ و تهذیب نفس، آن شرف و قداست روحی در آنها پیدا شده که مورد عنایت خاصّ حضرت امام ـ اَرواحُنا لِتراب مَقدَمهِ الفِداء ـ قرار گیرند و مشرّف به زیارت جمال عدیم المثال آن وجه الله الاکرم بشوند. (طُوبَی لَهُمْ ثُمَّ طُوبَی لَهُمْ وَ هَنِیئاً لاَرْبابِ النَّعِیمِ نَعِیمُهُمْ)؛ و این شرف برای آن نیک‌بختان از قبیل مرحوم محقّق اردبیلی و مرحوم سیّد بحرالعلوم و صدها نظایر این بزرگواران رحمهْْ الله علیهم اجمعین به طور مسلّم حاصل شده و نقل آن در حدّ تواتر است و کتاب‌ها در این باب به وسیله‌ی علمای بزرگوار شیعه تألیف شده و در دسترس قرار گرفته است!

منتها هر حقیقتی متأسّفانه مبتلا به آفت افراط و تفریط می‌گردد! گروهی در حدّ تفریط قرار می‌گیرند و اصلاً امکان رؤیت امام (علیه السلام) را در زمان غیبت منکر می‌شوند! و گروه دیگری در حدّ افراط دیدن امام (علیه السلام) را در زمان غیبت برای هر مرد و زنی در هر کوی و برزنی نه تنها ممکن، بلکه واقع شده می‌دانند و کتاب‌ها در این زمینه می‌نویسند! در صورتی که هر دو گروه ادّعای بی‌اساس دارند و انکار و اثباتشان عاری از دلیل است.

[1]ـ سفینهْْ البحار،جلد1،صفحه‌ی53(اوس).

***از بیانات حضرت آیت الله سید محمد ضیاءآبادی .صفیر هدایت معارفی شماره ۰۴۱

پایان پیام/9