نُت پایانی علی

در قم متولد شد، سال ۱۳۳۷. یعنی حالا ۶۳ ساله بود که با کرونای منحوس دست به گریبان شد تا نتیجه این مبارزه سخت، خرقه تهی کردن خوش اخلاق‌ترین مدیر فرهنگی باشد. جوان‌تر که بود رشته روانشناسی در دانشگاه تهران خواند. فارغ التحصیل که شد خیلی زود به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی رفت. سال ۵۹. علی مرادخانی.

از همان سال‌های اولیه که مشغول به کار شد اخلاقش او را برجسته کرد. سال ۶۳ از سمت مدیرکل تولید فیلم و عکس وزارت ارشاد به سمت مدیرکلی همکاری‌های سمعی و بصری و آموزش فیلمسازی منصوب شد.

هرچند اهالی هنر او را با موسیقی و تحولاتی که در این حوزه ایجاد کرد می‌شناسند اما او اواخر دهه ۶۰ به سمت مشاور معاون سیاحتی و زیارتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی فعالیت کرده بود.

مدیریت مرکز سرود و آهنگ‌های انقلابی وزارت ارشاد آغاز فعالیت او در حوزه مورد علاقه‌اش در سال ۶۹ شد.

طراحی و اجرای جشنواره موسیقی جوان، جشنواره فصلی موسیقی جوان، جشنواره موسیقی نواحی ایران، جشنواره ذکر و ذاکرین و انتشار مجموعه ۹۶ ساعته از موسیقی نواحی ایران، طراحی و اجرای اولین جشنواره موسیقی پاپ، جشنواره بانوان (گل یاس) و جشنواره ملل مسلمان تنها بخشی از ایده‌های ناب و فعالیت‌های ماندگار علی مرادخانی در طول مسئولیت خود بر موسیقی کشور بود.

او اما یک یادگار ماندگار دیگر نیز برای هنرمندان موسیقی و موسیقی کشور به جا گذاشت آن هم بنیان گذاری ارکستر ملی ایران با همکاری استاد فرهاد فخرالدینی بود.

علی اما در حمایت و توسعه ارکستر سمفونیک تهران نیز نقش بسیاری داشت و در زمان مدیریت او بر موسیقی کشور رهبری این ارکستر بزرگ به اساتید و بزرگانی چون زنده یاد فریدون ناصری، لوریس چکناوریان، نادر مشایخی، منوچهر صهبایی و ایرج صهبای سپرده شد.

در دوره مدیریت او بالاخره یکی از مهمترین ایده‌هایش یعنی خانه موسیقی هم عملیاتی شد. حالا حوالی سال ۱۳۸۳ است و این مدیر کهنه کار موسیقی با تغییر دولت از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و به نوعی از مدیریت موسیقی کشور باید خداحافظی می‌کرد. خداحافظی کرد. شد مشاور وزیر وقت.

مدیریت ۱۴ ساله مرادخانی بر موسیقی که از سال ۶۹ آغاز و تا ۸۳ ادامه داشت تمام شد و او باید این صندلی را ترک و جایش را به محمدحسین همافر می‌داد که داد.

بعد از تغییر دولت بار دیگر مرادخانی به وزارت فرهنگ بازگشت این بار در کسوت معاون هنری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی تا سال ۱۳۹۶ که سیدمجتبی حسینی به جای او آمد. مرادخانی البته طی این مدت دبیر تخصصی جشنواره موسیقی شمسه (شهرداری تهران سال‌های ۹۰ و ۹۱) بود و مدیریت موزه موسیقی را تا زمان وداع حفظ کرد.

اما بهار سال ۱۴۰۰ است. هنوز خیلی از آغاز قرن جدید به تعبیری نگذشته است. اواخر اردیبهشت خبر مثبت شدن تست کرونای مدیر خوش اخلاق فرهنگی رسانه‌ای می‌شود. مرادخانی کرونا گرفته است. حالا از اردیبهشت گذشته ایم و به خرداد رسیدیم و همچنان معاون پیشین هنری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در حال دسته و پنجه نرم کردن با ویروس منحوسی است که انگار علی را به خواب عمیق فرو برده است.

مدیران وزارت ارشاد و اهالی موسیقی پیام می‌گذارند در فضای مجازی که برای علی مرادخانی دعا کنید تا صبح روز ۱۷ خرداد که آخرین خبر از ابدی شدن نام علی مرادخانی بر هنر ایران منتشر شد. کرونا خیلی‌ها را داغ‌دار کرده است. هنر موسیقی را هم دوباره داغ‌دار عزیزی کرد که به گفته برخی پلی میان هنرمندان و مسئولان برای رفع دغدغه‌ها، برداشتن موانع و شناسایی و شکوفایی خلاقیت‌ها بود.

الهی راضیم به آنچه برای من می‌خواهی و تسلیم امر توأم و ای فریاد رس دادخواهان، معبودی جز تو نمی‌یابم.