مزایا و چالش‌های دوربین‌های چندگانه در گوشی‌های هوشمند

یکی از تغییرات مهم صنعت گوشی‌های هوشمند در سال‌های اخیر، روی آوردن تولیدکنندگان به استفاده از دوربین‌های دوگانه، سه‌گانه یا حتی بیشتر از آن در گوشی‌ها است؛ به طوری که این روزها کمتر گوشی با تنها یک دوربین در بازار یافت می‌شود.

با رشد سریع اهمیت کارایی و جذابیت دوربین در گوشی‌های هوشمند برای تولیدکنندگان و مصرف‌کنندگان، شرکت‌ها به تلاش برای افزودن ویژگی‌ها و بهبود کیفیت دوربین‌هایشان سرعت بخشیدند. از طرف دیگر مشتریان همیشه به دنبال گوشی‌هایی باریک‌تر از گذشته بودند که باعث می‌شود اندازه‌ی قطعات مختلف و به ویژه دوربین، با محدودیت ویژه‌ای روبرو شود. مقدار کم بُعد Z که نشان‌دهنده‌ی ارتفاع یا ضخامت دستگاه است، باعث شده طراحان از طول و عرض بزرگ‌تر دستگاه برای اضافه کردن دوربین به گوشی استفاده کنند.

داشتن چند دوربین باعث می شود ویژگی های جدیدی مثل بزرگنمایی، HDR بهتر، حالت پرتره و عکاسی در نور کم را به گوشی‌های هوشمند هدیه داد اما در عین حال این دستگاه‌ها را با چالش‌های جدیدی نیز مواجه کرد.

در این مطلب به چگونگی تکامل ترکیب‌های چندگانه‌ی دوربین در گوشی‌ها و اینکه این تکامل چگونه تجربه‌ی عکاسی برای دارندگان گوشی‌ها را بهبود بخشیده و چالش‌هایی که سازندگان در طراحی و تولید این دوربین‌ها باید با آن مواجه شوند، می پردازیم. در طول خواندن این مطلب باید توجه داشت که دوربین‌های چندگانه هنوز در حال تکامل هستند، بنابراین هنوز همه چیز در مورد دوربین‌های چندگانه تمام نشده و باید انتظار پیشرفت‌های سریع و ویژگی‌های جدیدی را داشته باشیم که در این فناوری خود را نشان خواهند داد.

تله‌فوتو و بزرگنمایی
تا پیش از معرفی و موفقیت تجاری آیفون 7 پلاس اپل در سال 2016، بزرگنمایی یا زوم در گوشی‌های هوشمند تقریباً فقط بزرگنمایی دیجیتال بود. گلکسی اس4 و اس5 زوم سامسونگ آغازکننده‌ی معدود گوشی‌هایی بودند که از بزرگنمایی اپتیکال بهره می‌برند؛ اتفاقی که به کمک طراحی حجیم این گوشی‌های هوشمند ممکن شده بود. اما پرطرفدارترین محصولات بازار، کیفیتی محدود به همراه توانایی بزرگنمایی دیجیتال داشتند که با استفاده از ترکیبی از برش و تغییر سایز پس از ثبت عکس کار می‌کرد.

وضعیت فیزیکی طراحی لنزها باعث می‌شود قرار دادن یک لنز برای بزرگنمایی در بدنه‌ی باریک گوشی‌های هوشمند رده بالا کاری بسیار پیچیده باشد. بنابراین در چند سال گذشته تقریباً تمامی گوشی‌های پرچمدار بازار به جای تلاش برای اضافه کردن بزرگنمایی اپتیکال، به سمت طراحی لنزها و سنسورهای چندگانه برای دوربین‌های اصلی خود حرکت کرده‌اند. بسیاری از آن‌ها؛ از جمله اپل، وان‌پلاس، اچ‌تی‌سی، شیائومی، نوکیا و ویوو از یک ماژول دوربین معمولی در کنار یک ماژول تله‌فوتوی 2x استفاده کرده‌اند. اگرچه در مواردی مثل هواوی میت 20 پرو و پی20 پرو استفاده از تله‌فوتوی 3x نیز دیده می‌شود.

ثبت تصویر با استفاده از دوربین اصلی هواوی میت 20 پرو در حالت 10مگاپیکسلی

ثبت همان صحنه با استفاده از ماژول تله‌فوتوی 3x هواوی میت 20 پرو

واضح‌ترین مزیت داشتن یک ماژول دوربین تله‌فوتوی مجزا، امکان ثبت تصاویر بهتر در فواصل کانونی بلندتر است. در فاصله کانونی اصلی دوربین تله‌فوتو، دوربین از فرایندی برای پردازش و رندر کردن تصویر در رزولوشن اصلی سنسور استفاده می‌کند. با این کار نتیجه‌ی بهتری نسبت به ثبت تصویر با دوربین اصلی پس از برش قسمت مورد نظر و بزرگنمایی آن به دست می‌آید.

تصاویر ثبت شده با دو ماژول دوربین می‌توانند برای خلق نتایج بهتر حتی در فواصل کانونی غیراصلی با یکدیگر ترکیب شوند، اما این کار چالش‌های جدیدی در زمینه‌ی پردازش تصویر ایجاد می‌کند.

برای مثال تصویر پیش‌نمایش نشان داده شده به کاربر فقط از یک ماژول دوربین برداشته می‌شود، اما در عین حال نیاز به سوییچ کردن مناسب بین دو ماژول در زمان بزرگنمایی و کوچکنمایی تصویر نیز وجود دارد. برای برآورده شدن این نیاز، تصاویر دو ماژول باید بتوانند نوردهی، تعادل رنگ سفید و فاصله‌ی فوکوس کاملاً یکسانی داشته باشند. به دلیل اینکه دو ماژول با یکدیگر مقداری فاصله دارند، تصویر پیش‌نمایش باید مقداری جابه‌جا نیز شود تا تغییر قابل رؤیت در استفاده از ماژول‌های متفاوت به حداقل برسد. نتیجه‌ی نهایی مسلماً برابر استفاده از یک لنز بزرگنمایی مجزا در یک دوربین عکاسی نخواهد بود، اما همین که چنین امکانی در یک دستگاه به این کوچکی مهیا شده، بسیار هیجان‌انگیز است.

پیش‌نمایش بزرگنمایی در هواوی میت 20 پرو و ال‌جی جی6

گام بعدی در بزرگنمایی: لنز تاشو
به همان اندازه ای که قرار دادن یک لنز بزرگنمایی در ضخامت محدود گوشی کار بسیار سختی است، فواصل کانونی بلندتر در لنزهای تله‌فوتو نیز نیازمند ترکیبی از طراحی هوشمندانه‌ لنز و سنسورهای کوچک‌تر است. در نتیجه ضخامت کم گوشی، فاصله‌ی کانونی لنز را هم اگر در حالت معمول قرار گیرد، محدود می‌کند. با این شرایط سازندگان گوشی‌های هوشمند با استفاده از ترکیب لنز و سنسورها در گوشی تنها می‌توانند به بزرگنمایی دو یا سه برابر دست یابند.

اضافه کردن یک لنز تله‌فوتو معمولاً به معنای یک گوشی ضخیم‌تر و سنسور کوچک‌تر است، به جز در حالت استفاده از لنزهای تاشو

لنز تاشو یا Folded optics راهی برای غلبه بر محدودیت فاصله کانونی با شرایط ضخامت کم در گوشی‌هاست. سنسور ماژول دوربین به صورت عمودی در گوشی قرار گرفته و روی آن به سمت یک لنز با محور نوری است که در طول بدنه‌ی گوشی جا گرفته است. یک آینه یا منشور در جهتی مناسب برای بازتاب نور از صحنه به سمت لنز و سنسور قرار دارد. طراحی‌های اولیه شامل یک آینه‌ی ثابت برای سیستم‌های با لنز دوگانه مثل محصولات Falcon و Hawkeye از Corephotonics بود که یک دوربین معمولی را با یک طراحی تله‌فوتوی تاشو در یک ماژول جا می‌دادند. اما در طراحی شرکت‌های دیگری مثل Light.co از آینه‌های متحرک برای ترکیب تصاویر از دوربین‌های مختلف استفاده شده و محصولاتی با این روش هم وارد بازار شده‌اند.

طراحی‌های دوربین چندگانه‌ی Light.co برای گوشی‌ها که از لنزهای تاشو استفاده می‌کنند

نمایش لنزهای تاشوی استفاده شده برای ساخت ماژول دوگانه‌ی دوربین

بزرگنمایی برعکس: توانایی زاویه باز

این ویژگی البته به اندازه ی قابلیت تله‌فوتو مورد توجه نیست، اما عکاسانی که دوست دارند به جای دوربین عکاسی از گوشی استفاده کنند، به دنبال توانایی ثبت تصاویر wide-angle یا زاویه گسترده هم هستند. شرکت ال جی در این زمینه با اضافه کردن یک دوربین فوق عریض به جی5 در سال 2016، در این زمینه پیشتاز شد و ایسوس نیز با اضافه کردن چنین دوربینی به زنفون 5 این راه را ادامه داد. اخیراً ال‌جی و هواوی مدل‌های دیگری با ترکیب سه‌گانه‌ی دوربین که شامل یک دوربین معمولی به همراه لنزهای تله‌فوتو و ultra-wide می‌شوند، روانه‌ی بازار کرده‌اند.

تصویر معمولی ثبت شده با هواوی میت 20 پرو

همان صحنه‌ی ثبت شده با دوربین با زاویه فوق گسترده گوشی

تصاویر تله‌فوتو و زاویه گسترده بهتر تنها سرآغازی برای چیزی‌ است که سازندگان گوشی‌های هوشمند با اضافه کردن ماژول دوم دوربین به آن دست یافته‌اند.

پرتره، تخمین عمق و بوکه
فاصله‌ی کانونی مؤثر بلندتر حاصل از دوربین تله‌فوتو امکان ثبت چهره‌هایی شفاف‌تر در عکس‌برداری پرتره را نیز فراهم می‌کند، زیرا با امکانات جدید مثل این است که از سوژه با یک چارچوب‌بندی مشخص، دو تصویر با دو فاصله‌ی متفاوت برداشته شده و بخشی از اثرات نامطلوب عکاسی با لنز زاویه باز از آن حذف شود.

با توجه به داشتن دو دوربین با فاصله‌ی اندک، گوشی می‌تواند عمق اشیاء موجود در صحنه را نیز تخمین بزند. این کار با اندازه‌گیری فاصله‌ی اشیاء حاضر در تصویر از دو دوربین انجام می‌شود که آن را parallax می‌نامند. اشیاء نزدیک به دوربین از دید هر یک از دوربین‌ها فاصله‌ی بیشتری خواهند داشت در حالی که اشیاء دورتر نزدیک‌تر به هم دیده می‌شوند. این موضوع را می‌توانید با نگه داشتن انگشت خود در فاصله‌های مختلف و نگاه کردن با آن با یک چشم، یک بار چشم چپ و بار دیگر چشم راست، بهتر متوجه شوید.

اضافه شدن امکان تخمین عمق اشیاء در صحنه به سازندگان اجازه داد ویژگی جدیدی به عنوان حالت عکس‌برداری پرتره را در گوشی‌های چند دوربینه معرفی کنند، حالتی که در آن سوژه‌ی اصلی واضح می‌ماند اما پس‌زمینه تار نشان داده می‌شود و با این کار سوژه اصلی بیشتر به چشم می‌آید. دوربین‌های عکاسی حرفه‌ای با لنزهای زاویه گسترده به طور خودکار این کار را انجام می‌دهند اما در سنسورهای کوچک گوشی‌های هوشمند رسیدن به چنین تصاویری نیازمند پردازش پس از ثبت، در داخل دوربین است.

در حالت پیش‌فرض، پس‌زمینه‌ی تصویر ثبت‌شده توسط آیفون 8 پلاس اندکی تار شده است

حالت پرتره‌ی آیفون 8 پلاس از دوربین دوم برای تخمین عمق تصویر و تار کردن پس‌زمینه استفاده می‌کند

البته سازندگان گوشی‌ها نیز برای ساخت حالت پرتره‌ی قابل قبول باید چندین چالش مهم را حل می‌کردند. اول اینکه روش ساده‌ی اندازه‌گیری عمق توسط دوربین می‌تواند منجر به اشتباه شود و نتیجه‌ی آن تار شدن اشتباه بخشی از سوژه یا تار نشدن بعضی از سوژه‌ها در پس‌زمینه‌ی تصویر است. مورد دوم اثر بوکه است که تار شدن طبیعی تصویر در اثر استفاده از لنزهای زاویه باز است. محاسبات آن در این حالت بسیار سخت است و در نتیجه ایجاد تاری دلچسب برای پس‌زمینه‌ی تصویر پرتره با مشکل مواجه می‌شود.

سومین مسئله این است که هریک از دوربین‌های ترکیب چندگانه زاویه دید متفاوت و شاید سرعت شاتر متفاوتی دارند، بنابراین تنظیم دقیق تصاویر و حذف حالت‌های روح‌مانند ایجاد شده در تصویر هم باید در نظر گرفته شود. مورد آخر هم اینکه در اپلیکیشن‌هایی که از دوربین‌های چندگانه استفاده می‌کنند، دوربین‌های درگیر باید به دقت هم‌زمان‌سازی شوند تا تصاویر ثبت شده دقیقاً در یک لحظه‌ی واحد گرفته شده و اثرات حرکتی در نتیجه به حداقل برسد.

درحالی که استفاده از دو دوربین کامل در گوشی می‌تواند بهترین راه برای رسیدن به نتایجی که ذکر شد باشد، این روش تنها راه ممکن نیست. برای مثال در پیکسل 2 و پیکسل 3 گوگل، استفاده از پیکسل‌های دوگانه‌ی سنسورهای ساخت سونی برای خواندن تصویر از نیمه‌های چپ و راست هر پیکسل به طور جداگانه، دو دوربین مجازی با فاصله‌ی اندک از یکدیگر ایجاد می‌کند.

تصویر ایجاد شده در سمت چپ پیکسل تنها با حدود یک میلیمتر فاصله از تصویر سمت راست ثبت می‌شود اما همین فاصله هم برای گوگل به منظور استفاده از اختلاف بین آن دو و تخمین اولیه‌ی عمق کافی است. پس از این کار، گوشی تصاویر پشت سر هم گرفته شده را با کمک هوش مصنوعی ترکیب کرده و یک نقشه‌ی عمق دقیق‌تر ایجاد می‌کند و در نهایت به تار کردن پس‌زمینه می‌رسد.

اضافه کردن دوربین ثانویه برای بهبود جزئیات تصویر
از آن‌جا که سنسورهای دوربین خودشان رنگی را ثبت نمی‌کنند، نیازمند مجموعه‌ای از فیلترهای رنگی به اندازه‌ی پیکسل‌ها هستند. در نتیجه هر پیکسل تنها در یک رنگ ذخیره می‌شود که آن هم معمولاً قرمز، سبز یا آبی است. خروجی پیکسل در فرآیندی به نام موزاییک‌زدایی یا demosaicing ترکیب می‌شود تا یک تصویر رنگی RGB تولید شود، اما این نوع طراحی چند نکته هم دارد.

اول اینکه در نتیجه‌ی این ترکیب رنگ، مقداری از تفکیک‌پذیری از دست می‌رود و دوم اینکه چون هر پیکسل تنها بخشی از نور را دریافت می‌کند، دوربین نمی‌تواند به اندازه‌ی یک دوربین بدون ترکیب فیلتر رنگی حساس بماند. بنابراین در بعضی از مدل‌های گوشی هوشمند، مثل هواوی میت 10 پرو و پی20 پرو، از یک سنسور تک‌رنگ ثانویه با توانایی ثبت تمامی رنگ موجود در رزولوشن کامل تصویر استفاده شده است. ترکیب تصویر ثبت شده توسط دوربین تک‌رنگ با تصویر دوربین اصلی RGB می‌تواند یک تصویر با جزئیات بیشتر خلق کند.

تصویر گرفته شده با سنسور RGB در هواوی میت 10 پرو

برشی از تصویر

همان صحنه‌ی ثبت شده با دوربین تک‌رنگ 20مگاپیکسلی هواوی میت 10 پرو

برش همان قسمت تصویر قبل

درحالی که استفاده از یک سنسور تک‌رنگ ثانویه بهترین روش برای این کار است، این بار هم این تنها راه موجود نیست. Archos هم همین نتیجه را با اضافه کردن یک سنسور RGB با رزولوشن بالاتر کسب می‌کند. در هر دو طراحی به خاطر فاصله‌ی دو دوربین، فرآیند جابه‌جایی و ترکیب دو تصویر پیچیده است، بنابراین تصویر خروجی در واقع کاملاً مطابق با جزئیات ثبت شده در نسخه‌ی تک‌رنگ با رزولوشن بالا نیست اما به هر حال بهبود خوبی نسبت به ماژول تک‌دوربینه ایجاد می‌کند.

یک صحنه‌ی روشن با استفاده از دوربین RGB هواوی پی20 پرو

همان صحنه با استفاده از دوربین‌های RGB و تک‌رنگ

یک بخش بریده‌شده از تصویر فقط RGB

بخش بریده شده از تصویر با دوربین دوگانه که جزئیات بیشتری را نمایش می‌دهد

یک راه دیگر برای استفاده از یک ماژول اضافی دوربین، ترکیب کردن تصویر از یک دوربین تک‌رنگ حساس به نور با تصویری رنگی از یک دوربین RGB به منظور تولید تصویری بهتر در نور کم و صحنه‌هایی با کنتراست بالا است. اینجا هم نتایج حاصل از جابه‌جایی تصویر بین دو دوربین چالش‌هایی برای تولید تصویر ایجاد می‌کند. با نگاه به تصاویر نمونه، می‌توانید ببینید در حالی که سنسور تک‌رنگ در هر شرایط نوری بهبود ایجاد می‌کند، تفاوت در وضعیت با نور کم بسیار مشخص‌تر است.

تصویر کم‌نور با فقط دوربین RGB هواوی پی20 پرو

همان صحنه با استفاده از دوربین‌های RGB و تک‌رنگ

یک بخش بریده‌شده از تصویر فقط RGB

بخش بریده شده از تصویر با دوربین دوگانه که جزئیات بیشتری را نمایش می‌دهد

اپلیکیشن‌های واقعیت افزوده (AR)
حالا دیگر گوشی‌ها استفاده‌ی متفاوتی از تصاویر ثبت شده توسط دوربین می‌کنند. ایجاد نقشه‌ای برای تشخیص دوری و نزدیکی اشیاء حاضر در یک صحنه یا همان نقشه‌ی عمق یکی از آنها است که از این نقشه برای بهبود کاربردهای مختلف واقعیت افزوده نیز استفاده می‌شود. برای مثال یک برنامه می‌تواند از نقشه‌ی عمق به منظور جاگذاری و نمایش اشیاء مصنوعی روی صحنه استفاده کند. در استفاده‌ی بلادرنگ، اشیاء می‌توانند در محیط حرکت کرده و به نظر زنده برسند. هم اپل با ARKit و هم اندروید با ARCore پلتفرم‌های واقعیت افزوده‌ای برای گوشی‌هایی با چند دوربین آماده کرده‌اند. در مورد گوشی‌های پیکسل نیز دستگاه‌هایی که از پیکسل‌های دوگانه برای خلق نقشه‌ی عمق استفاده می‌کنند، مورد پشتیبانی ARCore هستند.

دوربین‌های دوگانه به امکان AR در گوشی‌ها کمک می‌کنند

به هر حال، یک سنسور عکاسی ثانویه تنها راه برای استفاده از ماژول دوربین چندگانه و اندازه‌گیری عمق نیست. در سال 2014 میلادی اچ‌تی‌سی مدلی را با یک سنسور عمق اختصاصی وارد بازار کرده بود. در طول زمان سنسور اختصاصی عمق با استفاده از فناوری‌هایی مثل Time of Flight نشان داده‌اند که می‌توانند راه بهتری برای تولید نقشه‌های عمق مناسب برای واقعیت افزوده باشند، اما استفاده از آن‌ها نیز مثال دیگری از استفاده از ماژول دوربین چندگانه برای کمک به یک کاربرد دیگر در گوشی‌های هوشمند است.

گام رو به جلوی تأمین‌کنندگان ماژول‌ها در راهکارهای چند دوربینه
سازندگان ماژول‌های دوربین کار تولیدکنندگان گوشی‌های هوشمند را در اضافه کردن دوربین‌های چندگانه به طراحی گوشی‌هایشان بسیار ساده‌تر کرده‌اند. در کنار ارائه‌دهندگان چنین فناوری‌هایی مثل Corephotonics و Arcsoft، سازندگان ماژول‌های دوربین شامل Electro-Mechanics سامسونگSunny Optical، O-Film، Foxconn Sharp، Q-Tech، LuxVisions و سایرین، مجموعه‌ای از راه‌کارها با ترکیب‌های مختلفی از دوربین‌های چندگانه را در یک ماژول و به همراه کتابخانه‌های پردازش تصویر ارائه می‌کنند. بنابراین در طول زمان انتظار داریم شاهد گسترش و پیشرفت سریع ماژول‌های دوربین چندگانه در گوشی‌ها باشیم.

سامسونگ ماژول‌های دوربین دوگانه با استفاده‌های مختلف را به فروش می‌رساند

یک ماژول دوربین دوگانه برای گوشی هوشمند Corephotonics

استفاده از چند دوربین برای ضبط استریو و میدان نوری
همان طور که دو چشم ما می‌تواند تصویری استریو در مقابلمان خلق کرده و اجازه دهد که مدلی سه‌بعدی از صحنه را ببینیم، یک گوشی با دو دوربین در کنار یکدیگر نیز می‌تواند تصاویر استریو خلق کند. دوربین استریو در گوشی‌ها به سال 2007 و گوشی‌هایی با توزیع محدود مثل سامسونگ SCH-B710، اچ‌تی‌سی، ال‌جی، شارپ و چند مدل زدتی‌ای برمی‌گردد. این گوشی‌ها و چند مدل دیگر با نمایشگرهای steroscopic یا سه‌بعدی برای نمایش نتایج تصویر سه‌بعدی عرضه شده بودند.

برای عملکرد بهتر، ثبت تصویر استریو با استفاده از دوربین گوشی هوشمند باید با پیچیدگی‌های ناشی از اندازه‌ی کوچک گوشی کنار بیاید. بر خلاف دستگاه‌هایی با ضبط استریوی اختصاصی که دوربین‌هایشان با یک فاصله‌ی مناسب مثل فاصله‌ی دو چشم از یکدیگر جدا شده‌اند، دو ماژول دوربین استفاده شده در گوشی‌ها معمولاً بسیار به یکدیگر نزدیک هستند و امکان مانور در آن‌ها کمتر است. بر همین اساس تولید تصاویر باورپذیر که شبیه به تصاویر مشاهده شده توسط دو چشم انسان باشد، چالشی جدید برای تولیدکنندگان است که باید آن را حل کنند. ضمن اینکه دو دوربین باید به دقت هم‌زمان‌سازی شوند تا شاهد عوارض مصنوعی ناشی از ثبت دو تصویر در دو زمان متفاوت نباشیم.

فناوری 4-View گوشی RED Hydrogen One که چهار زاویه دید مجزا از تصاویر استریو ایجاد می‌کند.

سازنده‌ی دوربین و حالا گوشی RED این مفهوم را با استفاده از دوربین‌های استریو در گوشی Hydrogen One به همراه نرم‌افزار مخصوص شرکت Leia فراتر برده‌اند و به کمک دو جهت‌گیری متفاوت گوشی، عمق را ایجاد کرده و یک اثر بوکه‌ی مصنوعی نیز به آن اضافه می‌کند. نتیجه تصاویری با 16 حالت نمایش ممکن خواهد بود. RED این فناوری را 4-View می‌نامد زیرا از چهار دید مختلف در هر جهت پشتیبانی می‌کند و نورپردازی نیز به خوبی بین زوایای دید متفاوت نگاشت می‌شود. کاربر حالا می‌تواند این تصاویر و ویدئوها را در نمایشگر مخصوص گوشی با عنوان 4V که آن هم توسط فناوری Leia تولید شده، ببیند.

وقتی کاربر سر خود یا گوشی را حرکت می‌دهد، نماهای متفاوتی از تصویر را می‌بیند. وقتی 4-View به درستی کار کند، نتیجه یک تجربه‌ی نمایش چندجهته است که نیازی هم به هدست‌های مخصوص واقعیت مجازی یا واقعیت افزوده ندارد.

تصاویر ایجاد شده به این روش تولید می شوند: دو دوربین از گوشی هیدروژن یک جفت تصویر استریوی معمولی ثبت می‌کنند. سپس چهار تصویر از زوج-استریو محاسبه شده که هر کدام به 4 زاویه دید مجازی اختصاص دارند و توسط نمایشگر سه‌بعدی مورد استفاده قرار می‌گیرند. تصویر متحرک GIF پایین یک دید کلی از نتیجه‌ی نهایی در گوشی‌های هیدروژن و نمایشگر Lightfield شرکت Leia به شما می‌دهد.

یک نمونه‌ی متحرکت از قابلیت چند-دید از گوشی هیدروژن با نمایشگر ساخت Leia

علاوه بر آن، Leia اثر بوکه‌ی شبیه‌سازی‌شده را نیز برای تصاویر سه‌بعدی گوشی هیدروژن توسعه داده است. نکته‌ی مورد توجه این است که اثر بوکه‌ی ایجاد شده باید برای هر چهار زاویه دید تولید شده با یکدیگر هم‌خوانی داشته باشد. با نسخه‌ی موجود این قابلیت همیشه عالی کار نمی‌کند اما باز هم جالب است.

دوربین‌های بیشتر نیازمند قدرت پردازشی بیشتری نیز هستند
فضا و قیمت، تنها فاکتورهای مهم در تعداد دوربین‌هایی که می‌توان در یک گوشی هوشمند قرار داد نیستند. قدرت پردازشی نیز یک فاکتور محدودکننده است. پردازش مجموعه‌ای از تصاویر ثبت شده طبیعتاً پیچیده‌تر از کار کردن تنها با تصویر گرفته شده با فقط یک دوربین است. علاوه بر اینکه تمام تصاویر باید به طور معمول پردازش شوند، کار اضافی برای جابه‌جایی‌های مورد نیاز و ترکیب کردن آن‌ها برای به حداقل رساندن اثرات جانبی و انجام عملیات خاص دیگر مثل ایجاد بوکه یا نگاشت شدت نور برای حالت عکس‌برداری با نور کم نیز برای ایجاد عکس نهایی لازم است.

نگاه به آینده: انتظار دوربین‌های بیشتر در گوشی‌های آینده
هرچه سازندگان گوشی‌های هوشمند برای رسیدن به قابلیت‌های عکس‌برداری بیشتر با یکدیگر رقابت می‌کنند و سعی می‌کنند قدرت گوشی‌ها را برای ورود دوربین به محدوده‌ی واقعیت افزوده اضافه کنند، احتمال برای دیدن ماژول‌های دوربین بیشتر در قسمت‌های پشت و جلوی گوشی‌ها بیشتر می‌شود. پیشرفت‌های نرم‌افزاری امکان اینکه چند دوربین کوچک‌تر کار یک دوربین بزرگ را انجام دهند را بیشتر می‌کند و اندازه‌ی کوچک و ضخامت کم گوشی‌های هوشمند و به طور کلی دستگاه‌های همراه، استفاده از ماژول‌های کوچک‌تر را ضروری‌تر می‌کند.