نگاهی دقیق به سیر تکامل لامبورگینی کونتاچ در 50 سال

شاید روزگار کنونی به اندازه گذشته‌ها خاطره‌انگیز نباشد اما در سال ۱۹۷۱ بود که کونتاچ LP 500 حسی از شگفتی و جذابیت را به دنیای خودرو تزریق کرد.

در عصر کوچ بیلدرهای بسیار خوب ایتالیایی، عموم مردم تنها نام مدیر کمپانی یعنی برتونه را می‌دانستند. نوچیو برتونه یک کوچ بیلدر ماهر و البته استعدادی مثال‌زدنی در صنعت خودرو بود. برتونه توانست روی فردی حساب کند که تاریخ طراحی ایتالیایی را نوشت: مارچلو گاندینی.

گاندینی خالق کانسپت اصلی کونتاچ بود، محصولی که تأثیر زیادی روی تکامل سوپرکارهای دنیا گذاشت. این خودرو روی کل محصولات لامبورگینی از جمله کونتاچ LPI 800-4 مدرن تأثیر گذاشت. بیایید باهم نگاهی به رموز طراحی این سوپرکار در ۵۰ سال گذشته داشته باشیم.

تولد احساس

در عصر کوچ بیلدرهای ایتالیایی، تیم‌هایی شب و روز روی یک ایده کار می‌کردند، چیزی که قطعاً مردم را شگفت‌زده می‌کرد. تیم طراحی از نظر تجسم محدودیتی نداشت و احتمالاً طراحی فنی نیز به پروتوتایپ این خودرو اجازه می‌داد تا در عین سکون بودن حس سرعت را القا کند. کونتاچ در نمایشگاه ژنو ۱۹۷۱ پدیدار شد.

سال‌های اواخر دهه ۶۰ تا اوایل دهه ۷۰ میلادی دوران توسعه‌های فنی بود. خلاقیت‌های فنی و طراحی صنعتی باعث ایجاد رنگ‌های جذاب‌تر و تأکید روی شکل‌های ژئومتریک شدند.

LP 500 کانسپت، شروع از یک خط

کونتاچ LP 500 1971 رموز طراحی زیادی داشت. عنصر کلیدی در اینجا خط تیزی بود که کل شکل خودرو را به وجود آورده بود.

البته ظاهر کلی خودرو دارای ستون‌های خمیده بود. برتونه قبلاً از شکل‌های مشابهی در کانسپت هایی همچون آلفارومئو کارابو ۱۹۶۸، استراتوس زیرو ۱۹۷۰ یا حتی لامبورگینی مارزال ۱۹۶۷ استفاده کرده بود. همین طراحی تیز و گوشه‌دار در مدل‌های عادی‌تری همچون اتوبیانچی ران ابات ۱۹۶۹ و فیات X1/9 1972 نیز دیده شده بود.

پائولو مارتینی در پینین فارینا گوشه دارترین و تیزترین خودروی آن زمان یعنی فراری مودولو ۱۹۷۰ را خلق کرده بود اما این خودرو هرگز وارد خط تولید نشد. کونتاچ از طرف دیگر تنها یک پروتوتایپ نبود بلکه قرار بود جانشین میورای افسانه‌ای شود.

مجسمه‌ای در حال حرکت

پروفایل تیز و زاویه‌دار کانسپت کونتاچ در کل طراحی بسیار ساده‌ای استفاده کرده است. تغییرات اندکی در گلگیرها صورت گرفته بود اما شکل کلی دست‌نخورده بود.

نمای جلو به لطف چراغ‌های بازشونده نمای خاصی گرفته بود. بدنه نیز از روی چرخ ها بالا آمده بود. یک نوار مرکزی هم کاپوت را تعریف می‌کرد و از نظر ارتفاع تفاوتی داشت که باعث می‌شد خودرو ظاهر خاص‌تری به خود بگیرد.

ستون جلو تا حد ممکن زاویه‌دار طراحی شده بود. شیشه جلوی پهن نیز شکلی ژئومتریک داشت. درب‌ها نیز از نوع قیچی شکل بود. شیشه‌ها در ارتفاع پایین نصب شده و ستون عقب نیز با ورودی‌هایی که داشت نقش خنک کردن پیشرانه را ایفا می‌کرد.

دم خودرو ساده طراحی شده بود اما روی آئرودینامیک نیز تأکید داشت. دیگر نکته مهم چراغ‌ها بودند که شکل شش‌ضلعی آن‌ها در اکثر محصولات لامبورگینی دیده شده است.

شکل‌تر و تمیز خودرو بدون بال یا افزودنی‌های دیگر باعث شده بودند این کانسپت یک مجسمه واقعی در حال حرکت باشد و گذشت زمان تأثیری روی طراحی نداشته باشد.

LP 400، اولین مدل تولیدی

دو سال بعد از کانسپت موردبحث نسخه تولیدی کونتاچ LP 400 پدیدار شد. لامبورگینی و برتونه ویژگی‌های متعدد طراحی نسخه کانسپت را حفظ کردند و تنها موارد ضروری اصلاح گردیدند.

از نظر فنی تغییرات زیادی در زیر بدنه رخ داده بود که از جمله آن‌ها می‌توان به جایگزینی فریم فضایی لوله‌ای با مونوکوک آلومینیوم اشاره کرد؛ اما از نظر طراحی این خودرو مشابه پروتوتایپ خود بود.

برخی تغییرات لازم در زمینه خنک‌کنندگی پیشرانه اعمال شد. کونتاچ ورودی‌های هوای روی ستون عقب را از دست داد و بجای آن ورودی‌های بزرگ‌تری از بدنه بیرون زد که اگرچه باعث شد برخی از سادگی طراحی خودرو از دست برود اما در نهایت به ویژگی‌های نمادین این خودرو بدل گردید.

لامبورگینی چند سانتی‌متری نیز ارتفاع نمای جلو را بالا آورد. کاپوت تخت‌تر شد و ورودی هوای نزدیک شیشه جلو را از دست داد. این خودروساز همچنین از شر آینه وسط پریسکوپ خود خلاص شد.

البته اولین نمونه‌های LP 400 هنوز هم دارای همین ویژگی بودند و هم‌اکنون با نام LP 400 پریسکوپ شناخته می‌شوند.

لامبورگینی کونتاچ LP 400 1973 خالص‌ترین طراحی را داشته و وفادارترین مدل به کانسپت اولیه خود به شمار می‌رود.

LP 400S، بال ها از راه رسیدند

این خودرو در سال ۱۹۷۸ و با گلگیرهای پف کرده و ظاهری آئرودینامیک از راه رسید. برخی از تغییرات شامل نصب رینگ‌های ۱۵ اینچی منیزیمی و لاستیک‌های پهن‌تر پیرلی P7 بودند.

طراحی گلگیرهای جلو با یک اسپویلر در پایین‌تر همراه شده بود. در بخش عقب نیز مالکان می‌توانستند یک بال بزرگ را سفارش دهند.

در سال ۱۹۸۲ پیشرانه ۱۲ سیلندر ۵ لیتری روی مدل LP 500S نصب شد اما از نظر طراحی این خودرو تغییر چندانی نکرده بود. برخی اصلاحات در کابین رخ داد که از جمله آن‌ها می‌توان به پوشش صندلی‌ها، تونل مرکزی بالاتر و متریال لوکس‌تر اشاره کرد.

مدل LP 5000 کواترو والوله با پیشرانه ۵.۲ لیتری دارای ۴ سوپاپ در هر سیلندر بود و از نظر طراحی نیز تغییراتی را تجربه کرده بود. فاصله بین چرخ های جلو ۴۴ میلی‌متر بیشتر شد و پوشش پیشرانه نیز بالاتر آمد تا کاربراتورهای وبر بهتر بتوانند روی پیشرانه کار کنند.

در سال ۱۹۸۸ نسخه ۲۵ سالگی کونتاچ با برخی تغییرات از راه رسید. هدف از طراحی این خودرو آئرودینامیک بهتر بود.

رکاب‌های جانبی و اسپویلرها تغییر کرده بودند و سپر عقب نیز اصلاحاتی داشت. بسیاری از این عناصر طراحی حاصل تلاش استودیوهای مهندسی پروتوتایپ کونتاچ بود و در نهایت باعث می‌شد این سوپرکار داون فورس و آئرودینامیک بسیار خوبی داشته باشد.

کونتاچ LPI 800-4، ادای احترام به تاریخچه

۵۰ سال از معرفی اولین پروتوتایپ کونتاچ گذشته و لامبورگینی تلاش داشته با مدل تولید محدود کونتاچ LPI 800-4 ادای احترامی شایسته به این نام داشته باشد.

استفاده یک خودروساز از یک مدل برای تأثیرگذاری روی تمامی محصولات بعدی امری بسیار نادر است اما کونتاچ این کار را انجام داد و برای همیشه تاریخ‌ساز شد.

بیایید نگاهی هم به جزئیات طراحی کونتاچ جدید داشته باشیم. فضای نازک جلوی دماغه به وضوح از مدل مفهومی اولیه گرفته شده است. همچنین در کاپوت نیز خط نازکی وجود دارد که آن‌هم مشابه کونتاچ اولیه است. بجای چراغ‌های پاپ آپ از طراحی ساده‌ای استفاده شده است.

شایان ذکر است بخش‌های پایینی بدنه هماهنگی بسیار خوبی با کلیت بدنه پیدا کرده‌اند که دلیل آن استفاده از تکنولوژی‌های تولید مدرن است.

شکل شیشه جلو هم ما را به یاد کونتاچ نسل اول می‌اندازد اما ستون جلو بجای تیز بودن انحنادار است. ورودی‌های هوای بزرگ نیز تأکید بیشتری روی آئرودینامیک دارند.

رینگ‌ها نیز طراحی چندضلعی دارند و همین طراحی در چراغ‌های عقب نیز دیده می‌شود. در بخش عقب شاهد ورودی‌های هوای ادغام شده در گلگیرها هستیم که این موضوع مشابه کونتاچ مفهومی اولیه است. نتیجه نهایی این تلاش‌ها تولید یک محصول زیبا برای ادای احترام به یکی از مهم‌ترین سوپرکارهای تاریخ بوده است…