سریال فوق‌العاده «بازی مرکب» ساخت کره‌جنوبی، نمایش تمام عیار تبعیض در اقتصاد سرمایه‌داری است به جهنم خوش آمدید

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، سریال «بازی مرکب» از آن دست سریال‌هایی نیست که یک تهیه‌کننده بازاری تعیین کرده باشد مسیر اصلی‌اش به چه سمتی برود و خودش گروهی از نویسندگان و یک گروه از کارگردان‌ها را جمع کرده باشد تا به‌طور موازی در چندین جغرافیا، قسمت‌های مختلف مجموعه را بنویسند و جلوی دوربین ببرند و همزمان تدوین کنند.

این سریال یک خالق مشخص دارد به نام هوانگ دونگ-هیوک که هم فیلمنامه کار را نوشته و هم آن را کارگردانی کرده است و وجه تالیفی اثر کاملا به چشم می‌خورد؛ یعنی یک کارگردان مولف پشت قاب این سریال داریم. او قبل از بازی مرکب هم فیلمسازی شناخته‌شده و صاحب‌سبک به‌حساب می‌آمد؛ خصوصا فیلم «سکوت» در سال 2011 که یک اثر اجتماعی بی‌نهایت تلخ بود، اما پرفروش‌ترین فیلم کره‌ای در آن سال شد و به ایجاد اصلاحی در بعضی مواد حقوقی کشور انجامید.

تا به حال فیلمسازان مولف را بیشتر در سینما دیده‌ایم تا صنعت سریال‌سازی؛ اما هرازچندگاهی موردی از این دست هم به چشم می‌خورد؛ مثل سریال خانه کاغذی یا همان سرقت پول که در فصل‌های اول و دوم به شکلی تالیفی ساخته شد، اما پس از آن به دست سیاستگذاران نتفلیکس افتاد و مسیر دیگری را پیمود. بازی مرکب، اما از ابتدا با نتفلیکس پخش خود را آغاز کرد و در عین حال چنین چیزی از آب درآمد، هرچند معلوم نیست در فصل‌های بعدی به چه سمت‌وسویی برود.

ماجرا از این قرار است که گروهی متشکل از ۴۵۶ نفر با تجربیات متفاوت از زندگی، اما با این نقطه‌اشتراک که همه‌شان مشکلات مالی نفسگیری دارند، برای برد یک جایزه حدودا ۳۹میلیون دلاری، به شرکت در مجموعه‌ای از بازی‌های کودکانه با عواقبی مرگبار دعوت می‌شوند. هوانگ دونگ‌هیوک، نویسنده و کارگردان ۵۰ساله این سریال، در سئول، پایتخت کره‌جنوبی متولد و بزرگ شد و مثل یکی از شخصیت‌های مهم بازی مرکب، تا مقطع کارشناسی در دانشگاه ملی سئول تحصیل کرد.

او سپس به دانشگاه کالیفرنیای جنوبی رفت و تا سال ۲۰۰۰ تحصیلاتش را به پایان رساند. سرانجام پس از چند فیلم کوتاه، او اولین فیلم بلندش را در سال ۲۰۰۷ با نام «پدر من» جلوی دوربین برد. در سال ۲۰۱۱ فیلم دوم او با نام «سکوت»، یکی از پرحاشیه‌ترین آثار سینمای کره در دهه قبل بود. داستان این فیلم به مدرسه گوانجو که برای ناشنوا‌ها تاسیس شده بود، می‌پرداخت؛ جایی که دانش‌آموزان جوان به شکلی ظالمانه مورد آزار جنسی معلمان و مدیران قرار می‌گرفتند. این فیلم که خود کارگردانش می‌گوید برای ساخت آن یک ماه در تردید جدی بوده است، در کره صدرنشین باکس‌آفیس شد و 7.4 میلیون بیننده را به خودش جلب کرد.

اما درعین‌حال، به‌طور قابل‌توجهی، خشم و اظهارنظر گسترده مردم را هم برانگیخت، طوری که پرونده مجددا باز شد و قانونگذاران «لایحه دوگانی» را تصویب کردند که قانون محدودیت جنایات جنسی علیه خردسالان و معلولان را لغو می‌کرد. هوانگ همان ایام گفت: «من فیلمسازی را شروع کردم، زیرا از همه این مسائل حل نشده اجتماعی که دیدم، بسیار ناامید شده بودم.»، اما پس از آن این کارگردان با یک فیلم کمدی بفروش همه را غافلگیر کرد؛ طوری که انگار می‌خواست از تلخی فیلم قبلی‌اش فرار کند و پس از آن یک اثر تاریخی ساخت و بعد از آن اولین سریالش را با نام بازی مرکب جلوی دوربین برد.

او به گفته خودش این داستان را براساس مبارزات اقتصادی‌اش در اوایل زندگی و همچنین مشاهده اختلاف‌طبقاتی در کره‌جنوبی در ذهن تصور کرده بود و گرچه فیلمنامه را سال ۲۰۰۸ و تحت‌تاثیر بحران اقتصادی وال‌استریت و تاثیر آن بر جوامع پیرامونی اقتصاد آمریکا نوشت، اما تا 11 سال بعد نتوانست حمایتی برای تولید آن پیدا کند. سرانجام این ایده توانست در ۲۰۱۹ محقق شود و در سال ۲۰۲۱ از نتفلیکس پخش شد. حالا پیش‌بینی می‌شود بازی مرکب به پربیننده‌ترین سریال این پلتفرم تبدیل شود.

نظر منتقدان هم غالبا درباره آن سرشار از ستایش و بهت بوده و آن‌هایی که از کار ایراد گرفته‌اند هم لااقل به وجود نقاط‌قوتی در بعضی از بخش‌هایش اشاره کرده‌اند. اما غیر از بخش‌های فنی، درباره مسائل محتوایی این سریال هم بحث‌های مستوفایی در گرفته است. در ادامه چند یادداشت و نقد از نویسندگان سینمایی روزنامه «فرهیختگان» راجع‌به این سریال منتشر شده که هرکدام‌شان از زاویه‌ای متفاوت به موضوع نگاه کرده‌اند.

در بخش دیگری از پرونده پیش‌رو، جامعه کره و سینمای این کشور به‌عنوان خاستگاه اصلی سریال بازی مرکب مورد بررسی قرار گرفته‌اند؛ جامعه‌ای که پیشرفت‌های تکنولوژیک آن برای بسیاری از مردم ایران حسرت‌برانگیز است، اما در لایه‌های زیرین این همه زرق و برق حسرت‌برانگیز، انبوهی از اندوه‌ها و اضطراب‌ها و رنج‌ها وجود دارد. یک بخش دیگر از این پرونده هم شامل یادداشتی است که به موضوع نوع پرداخت سینما به نظم سرمایه‌داری در سال‌های اخیر پرداخته است. اینکه آیا یک فیلم به‌واقع مدافع سیستم سرمایه‌داری است یا منتقد آن، در سال‌های اخیر هربار مناقشات فراوان و گاه بی‌پایانی ایجاد می‌کرد و این یادداشت، تلاشی برای رفع بعضی سوء‌تفاهمات در این مورد بوده است.