ارج نهادن بر طرح بزرگ زندگی

عفت حیدری
باشگاه تاب آوری
بخشی از رشد تاب آوری یادگیری آن است که چگونه بحرانها را کنترل کنیم و اجازه ندهیم آنها ما را کنترل کنند. برای این کار از شما می­خواهم آنچه را در مواقع بحران حس می­کنید، دوباره قالب بندی کنید.برای شروع، به زندگی تان به شیوه ای گسترده بیندیشید.

فکر کنید زندگی تان قسمتهای زیادی دارد، نه آن که اجازه دهید بحران، زندگی تان را به طرز باورنکردنی محدود کند. به خاطر داشته باشید که نمی­توانید از رویدادهای تنش زا جلوگیری کنید، اما می­توانید نحوه ی تفسیر و واکنش خود را به این وقایع،نظیر راهکاری که در ادامه خواهیم دید، عوض کنید.تاب آوری اینگونه به شما کمک می­کند.

خیلی مهم است که دورنمای وسیعی داشته باشید.وقتی به بخشهای مختلف زندگی تان نگاه می­کنید، طوری به آنها بنگرید که گویی به هم مرتبط اند و در یک ساختار قرار دارند. در حقیقت به این ساختار به شکل طرح بزرگی نگاه کنید.طرح جامعی برای زندگیتان، که در آن هدفهایی دارید، لازم است چیزهای مشخصی بیاموزید، چالشهای خاصی که بارها و بارها ظاهر می­شوند و به شما فرصتهایی می­دهند بر آنها غلبه کنید و درسهای مهم خاصی را در این فرایند بیاموزید.

من تقدیرگرا نیستم. نمی­گویم که نمی­توانیم تغییرات چندانی در زندگی خود ایجاد کنیم.می­خواهم بگویم که اگر به زندگی تان به شکل طرح،آهنگ و ریتم نگاه کنید، آنوقت راحتتر می­توانید تغییرات را در جهتی که می­خواهید اعمال کنید و این کار یعنی به یکی از ارزشمندترین منابع خود یعنی تاب آوری تان به مثابه راهی برای انجام دادن این کار آگاه تر باشید.

اینشتین گفت که تکرار یک کار و انتظار داشتن نتیجه ای متفاوت به معنای حماقت است. اما گفته ی او مانع از آن نیست که بسیاری از ما دست به چنین کاری نزنیم. در نهایت کمی احساس حماقت می­کنیم، بیشتر به این دلیل که احساس می­کنیم به دام افتاده ایم.بنابراین به جای آن که احساس کنید به دام افتاده اید و محکوم هستید که با یک الگو زندگی کنید، می­توانید این الگو را دوباره قالب بندی و درک کنید که این موضوع چالش برانگیز ممکن است باعث تغییرات بزرگی در زندگی تان شود.چالش رشد در این عرصه، به دست آوردن تاب آوری، بخشی از طرح بزرگ زندگی شماست. بنابراین چه چیزی مانع از آن می شود که انتخاب آگاهانه ای انجام دهیم تا بحران ها را معنادار وتاب آوری خود را هوشیارانه کنیم؟


آغاز افکار دخترانه
هرچند ممکن است عجیب به نظر برسد، از راهکار تلاش برای پیدا کردن راه حل ها در سراسر زندگیمان استفاده می­کنیم.البته غالبا ممکن است از آن آگاه نباشیم.به منزله ی فرد بزرگسال به دنبال درک آن هستیم که دنیا چطور کار می­کند.ما این کار را در دوران کودکی هم انجام داده ایم.در کودکی دوست داشتیم که بند کفش هایمان را ببندیم و در عین حال می­خواستیم بدانیم که بزرگسالی به چه معناست.رشد برای ما مهیج بود.

بعضی از ما دل توی دلمان نبود ببینیم که در بزرگسالی چه شکلی می­شویم و چگونه رفتار می­کنیم.برای بزرگ شدن بی صبر و تحمل بودیم.از وسایل آرایش مادرمان استفاده می­کردیم و با کفشهای پاشنه بلند او این طرف و آن طرف می­رفتیم.لباسهای مادرمان را می­پوشیدیم و گاهی هم عطر او را می­زدیم.

برای آنکه این سفر را درک کنیم، سوالهایی می پرسیدیم.سوالهایی که بی پایان به نظر می­رسیدند و امیدوار بودیم جواب بگیریم.به دقت افراد بزرگسال پیرامون خود را حتی در تلویزیون و فیلم ها مشاهده می کردیم.و از آنچه می­دیدیم تقلید می­کردیم.از قوه ی تخیل خود استفاده و خانه بازی یا مدرسه بازی می­کردیم.مثل بزرگترها رفتار می­کردیم و اغلب همان کلمات آنها را در بازیهای مان به کار می­بردیم. در نتیجه ما در باره خود به نتایجی رسیدیم، در این باره که به منزله ی دختر و زن در آینده باید چطور رفتار کرد و از خود چه انتظاری باید داشت.چه چیزی مجازاست و چه چیزی غیر مجاز.چه رفتاری موثر است و چه رفتاری بی تاثیر.این کار در عمل کاملا سرراست و ساده بود.اگر خوش شانس بودیم،رشد و نمو می­کردیم و درک خود را گسترش می­دادیم، و به آن سوی فرضیاتی گذر می کردیم که در کودکی درباره ی نقش خود به مثابه ی زن داشتیم.

اما اگر فرایند رشد به دلیل هر نوع آسیب یا ضربه ای قطع شده یا به دلیل نگرش خانواده به زنان تشویق نشده یا به شکلی با مانعی روبرو شده، در این صورت درک ما از دنیا تحریف شده است.

ما واقعیتی را که در مقام کودک درک کرده بودیم، با خود به دوران بزرگسالی آورده ایم.در نتیجه، به منزله ی افراد بزرگسال در معرض این خطر هستیم که با چالشها و دشواری های زندگی از دیدگاه محدود دوران سه سالگی یا شش سالگی خود روبرو شویم.ما دنیای بزرگسالی را بر اساس باورهای دوران کودکی و استدلال کودک درون خود تعبیر و تفسیر می­کنیم.وقتی ما این کار را انجام می­دهیم، به شیوه های عملی منجر می­شود که بر اساس درک دوران کودکی ما از زندگی است، بر مبنای افکاردخترانه ما به شیوه هایی رفتار می­کنیم که باور داریم از ما به مثابه ی زن انتظار می­رود،حتی اگر این باورها در حال حاضر سودمند یا سازنده نباشند و راه حل هایی واقعی برای گرفتاریهای ما فراهم نکنند.