چرا هم‌افزایی فرهنگی ایران و آمریکای لاتین اهمیت دارد؟

به گزارش حوزه احزاب ایرنا، حجت‌الاسلام والمسلمین محمد مهدی ایمانی‌پور در یادداشتی اختصاصی درباره اهمیت هم‌افزایی فرهنگی ایران و آمریکای لاتین نوشته است که سفر نیکلاس مادورو رئیس جمهور ونزوئلا به تهران مورد توجه بسیاری از فعالان اقتصادی و فرهنگی در کشورمان قرار گرفته است.

این سفر در زمانی صورت گرفته است که تبادلات فرهنگی و سیاسی جمهوری اسلامی ایران در طول سال‌های گذشته و اخیر با کشورهای آمریکای لاتین عمیق‌تر شده و اشتراکات ضدامپریالیستی ایران و بسیاری از کشورهای آمریکای جنوبی و مرکزی، مولد جریان‌های پایداری در مواجهه با اهداف ضد فرهنگی غرب در قبال این بازیگران فعال شده است.

جمهوری اسلامی ایران به همراه کشورهایی مانند ونزوئلا، کوبا و نیکاراگوئه جملگی به الگوهایی موفق در مقاومت همه جانبه در مواجهه و مهار توطئه‌های همه جانبه غرب تبدیل شده و در حال حاضر نیز در این آوردگاه جدی‌تر از هر زمان دیگری حضور دارند.

عدم سلطه‌پذیری و ایستادگی در برابر الگوواره‌های انفعالی و خطرناک فرهنگی غرب، یکی از رموز موفقیت جریان‌های ضدامپریالیستی در آمریکای لاتین محسوب می‌شود. بی‌دلیل نیست که علیرغم صرف میلیاردها دلار از سوی آمریکا در حمایت از جریان‌های غربگرا، شاهد گسترده‌تر شدن زنجیره دولت‌های غیر غربگرا در آمریکای جنوبی و مرکزی هستیم.

از سال‌ها قبل، مراودات و تبادلات فرهنگی ایران در کشورهای حوزه آمریکای لاتین و کارائیب در قالب تفاهمنامه‌های دوجانبه آغاز شد. بخشی از این مناسبات معطوف به " شناخت فرهنگی "میان ایران و این کشورها و بخشی دیگر، مربوط به " ایجاد و تکثیر نقاط مشترک فرهنگی" بین آنها بوده است. استکبارستیزی، مبارزه با ظلم، نفی هژمونی بیگانگان و تکیه بر اصالت تاریخی و فرهنگی، جملگی می‌توانند به یک چارچوب و قالب کلان در گسترش مناسبات فرهنگی و تاریخی ایران و کشورهای آمریکای لاتین تبدیل شود.

امروز بازیگران مداخله‌گر غربی نسبت به این همکاری و هم افزایی فرهنگی به شدت نگران هستند زیرا ایران، ونزوئلا و برخی کشورهای دیگر آمریکای لاتین با توجه به تجربیات سال‌ها و دهه‌های گذشته و اخیر خود قادر به تولید چارچوبهای فرهنگی کلان و جریان ساز در راستای مبارزه با ظلم و استکبار خواهند بود.

بنابراین، هم‌افزایی فرهنگی ایران و حوزه آمریکای لاتین برای آمریکا و متحدان آن حکم یک "خط قرمز" را داشته و مقامات غربی از هر طریقی در صدد جلوگیری از تحقق آن برآمده‌اند. تقویت جریان‌های غربگرا در آمریکای لاتین و ایجاد بحران‌های متعدد اقتصادی و داخلی در این کشورها با هدف عدم تمرکز آنها بر سیاستگذاری‌های فرهنگی و بین‌المللی، از جمله این اقدامات بوده است.

با همه این اوصاف، جمهوری اسلامی ایران به واسطه نگاه عمیق خود نسبت به مقولات فرهنگی و گفتمانی، اهمیت و ضرورت این الگوسازی مشترک در مواجه با سلطه غرب را به این کشورها تفهیم کرده است. استقبال ونزوئلا و دیگر کشورها از این مسئله به خوبی نشان دهنده ظرفیت‌های ادراکی قابل تحسین در آنهاست. بدیهی است که امروز فراتر از تقویت مناسبات اقتصادی و سیاسی، ترسیم این چارچوب فرهنگی فراملی و فرامنطقه‌ای در دستور کار طرفین قرار دارد. قطعا در سایه همکاری‌های فرهنگی عمیق ایران و کشورهای حوزه آمریکای لاتین، خصوصا ونزوئلا این هدف به صورت کامل و همه جانبه تحقق پیدا خواهد کرد.