خشونت کلامی علیه کودکان چیست؟

خشونت در کلام به خصوص زمانی که از طرف والدین، معلم یا مربی اعمال شود بسیار مخرب و تاثیرگذار خواهد بود.
اگر با شنیدن صدای فریاد بزرگ شده باشید، احتمالا آن را به عنوان یک شکل طبیعی و مؤثر از نظم و انضباط می شناسید اما باید توجه داشت که این امر برای کودکان می تواند آسیب های عاطفی ایجاد کرده و منجر به آسیب طولانی مدت شود.
از جمله اثرات دیگر آزار کلامی اینست که می تواند عزت نفس کودک را تضعیف کند، به توانایی او در اعتماد و ایجاد روابط آسیب رسانده و مهارت های تحصیلی و اجتماعی او را از بین ببرد. در واقع، تحقیقات کنونی نشان می ‌دهد که آزار کلامی به کودکان می ‌تواند به همان اندازه که آزار جسمی و جنسی مخرب است، از نظر عاطفی مخرب بوده و کودکان را در معرض خطر افسردگی و اضطراب قرار دهد.
به گفته محققان، والدین باید توجه داشته باشند که اگر یکی از کارهای زیر را انجام می دهند، ممکن است به کودک خود آزار کلامی برسانند.
این کارها عبارتند از: ناسزا گفتن، تحقیر کردن، فحش دادن، توهین کردن و استفاده از عباراتی مانند تو احمقی، تو بچه فاسدی هستی و یا تو بی ارزشی.
انتقاد غیرمستقیم، مانند تحقیر فرزند نیز آسیب زننده است. فقط به این دلیل که مستقیماً کودک خود را سرزنش نمی کنید به این معنی نیست که او آن را نمی شنود و آزار آن را احساس نمی کند.
ابراز پشیمانی یا تهدید به ترک با جملاتی مانند کاش هرگز به دنیا نمی آمدی. این نوع آزار کلامی این حس را ایجاد می کند که فرزند شما در خانواده ناخواسته است.
تهدید به آسیب بدنی. مطالعات جدید منجر به یافتن ارتباط مستقیم بین پرخاشگری کلامی و پرخاشگری فیزیکی شده اند. برای مثال، یک مطالعه در هاروارد نشان می دهد که والدینی که مکرر فریاد می زنند، بیشترین احتمال کتک زدن فرزندادن را دارند. توجه داشته باشید حتی اگر به تهدیدهای خشونت آمیز عمل نکنید، ممکن است باعث ترس و بی اعتمادی فرزندتان به شما شود.
تهمت زدن یا سرزنش کردن. استفاده از جملاتی مانند تو مشکل اصلی خانواده هستی یا اگر نبودی زندگی بهتری داشتم این حس را به فرزندتان القا می کند که او فرد بدی است که شایسته آرامش نیست.
استفاده از طعنه. گفتن یک جمله تمسخرآمیز، مانند خیلی باهوشی در زمانیکه کودکتان آب میوه را روی فرش می ریزد، ممکن است راهی برای جلوگیری از انتقاد مستقیم به نظر برسد، اما کودک شما آنقدر فهیم است که بفهمد شما او را تحقیر می کنید.
بر اساس یافته های مطالعه ‌ای در دانشگاه مریلند، کودکانی که والدینشان به یکدیگر بدگویی کلامی می ‌کنند، بیشتر افسرده یا مضطرب شده و خودشان مشکلات بین فردی بیشتری را تجربه می ‌کنند. جالب اینجاست که این مطالعه همچنین نشان داد که پرخاشگری کلامی بین والدین بیشتر از خشونت فیزیکی بین والدین برای کودکان آسیب زا است.
نشانه های رنج کودک از آزار کلامی
خود منفی پنداری شایع ترین و فراگیرترین اثر سوء خشونت کلامی در کودکان است. کودک شما ممکن است جملاتی مانند من احمقم یا هیچ کس مرا دوست ندارد را با خود تکرار کند. یا ممکن است به سادگی گوشه گیر، عبوس یا افسرده به نظر برسد که همه اینها می تواند نشانه هایی از خود کم بینی باشد.
کودک دچار رفتار ضد اجتماعی می شود. مطالعات نشان می دهد که کودکانی که مورد آزار کلامی قرار می ‌گیرند، میزان بیشتری از پرخاشگری فیزیکی، بزهکاری و مشکلات بین فردی را بروز می ‌دهند. کودک آزار دیده ممکن است کودکان دیگر را بزند، مکررا با همکلاسی های خود نزاع کند یا به حیوانات آزار برساند.

این معضلات همچنین می تواند با کندی در رشد فیزیکی، اجتماعی، تحصیلی یا عاطفی کودک ظاهر شود. او ممکن است در دوست یابی مشکل داشته باشد، از درس و مدرسه عقب بماند یا چار به اعمال واپسگرایانه ای مانند مکیدن شست و شب ادراری بشود.
به والدین توصیه می شود که اگر متوجه شدید که به طور معمول طغیان های عصبی دارید یا از کوره در می روید و به روش هایی که در بالا توضیح داده شد به اطرافیان خود آسیب کلامی می رسانید، خود را کنترل کرده و به عواقب خشونت اخلاقی خود فکر کنید.
در برخی موارد شاید بهتر باشد از یک مشاور، روان درمانگر یا متخصص بهداشت روان که در زمینه مدیریت خشم آموزش دیده است کمک بگیرید. برای کنترل طغیان های عصبی سعی کنید دلایل رفتار خود را درک کنید. در لحظات استرس و عصبانیت سعی کنید از گفتن عبارات بد و کنایه آمیز به کودک خودداری کنید. به یاد داشته باشید که شما اصلی ترین و مهم ترین الگوی او هستید. اگر خونسردی خود را از دست بدهید و در مواقع چالش برانگیز رفتار بدی داشته باشید، احتمالاً فرزندی را تربیت خواهید کرد که همین کار را در آینده انجام می دهد.
چند راه حل برای آرام شدن
در موقع عصبانیت اگر می توانید فرزندتان را تنها گذاشته و به اتاق دیگری بروید. اگر او برای این کار خیلی کوچک است، سعی کنید تا انتهای اتاق راه بروید. سپس چند نفس آهسته و عمیق بکشید و سعی کنید از نظر احساسی شرایط را رها کنید. قبل از صحبت دوباره با فرزندتان پنج دقیقه یا بیشتر صبر کنید.
احساس رنجش یا عصبانیت خود را با همسر یا دوست خود در میان بگذارید. حتما این کار را در خلوت انجام دهید، جایی که فرزندتان صدای شما را نشنود و از حرف های شما زخمی شود.
علاوه بر این، آکادمی اطفال آمریکا توصیه می کند از روش های زیر برای کنترل احساسات خود استفاده کنید.
• احساسات خود را بشناسید،
• با فرزندتان همدلی کنید،
• به وضعیت به گونه ای متفاوت فکر کنید، (سعی کنید از نگاهی طنزآلود استفاده کنید.)
• بشنوید که فرزندتان چه می گوید،
• عشق خود را با عصبانیت ادغام کنید،
• به واکنش‌های بدن خود نسبت به احساس خشم و آرام شدن توجه کنید،
گاهی اوقات یک مشاور خانواده یا روانشناس می تواند کودک شما را از نظر نشانه های آزار کلامی ارزیابی کند. اگر فکر می ‌کنید که آزار در مدرسه اتفاق می ‌افتد، حتماً فرزندتان را برای ارزیابی به مشاور ببرید و سعی کنید اگر آزارگر مربی یا معلم اوست، او را در کلاس دیگری قرار دهید.