مهربانی‌های بی منتی که هیچگاه ثبت نشد / شخصیت بی تکرار دکتر مهزاد

خبرگزاری مهر – گروه استان‌ها – مریم یاوری: دکتر منصور مهزاد، مردی از دیار نصف جهان، شخصیتی علمی که عاشق هنر و آموختن بود؛ کارنامه زندگی این متخصص آسیب شناسی (پاتولوژی) آنقدر پربار و سنگین است که باید ساعت‌ها برای مطالعه آن وقت گذاشت.

چاپ ده‌ها مقاله ملی و بین المللی، تألیف بیش از هشت کتاب و اطلس به دو زبان فارسی و انگلیسی و چاپ آن در کشورهای اروپایی، کسب رتبه‌های برتر کشوری از جمله استاد نمونه کشوری و برنده کتاب برتر سال از جمله افتخارات وی در دوران زندگی اش بوده است.

اما آنچه شخصیت منصور مهزاد مرد خستگی ناپذیر علم پاتولوژی ایران را در ذهن همگان زنده نگه می‌دارد، محبت‌های بی منتی است که همواره برای همه افراد انجام داده و یاد و خاطرش با نقشی از در دل شاگران، خانواده و همکارانش نقش بسته است.

استاد مهزاد انسانی مهربان و عاشق آموزش دادن و آموختن بود

در این ارتباط حمیدرضا سیروس، متخصص پاتولوژی بیش از ۴۰ سال با دکتر مهزاد آشنا شده است، او که یکی از اصلی‌ترین عوامل انتخاب رشته پاتولوژی برای ادامه تحصیلش را شخصیت استاد مهزاد می‌داند، به خبرنگار مهر می‌گوید: وی انسانی مهربان و عاشق آموزش دادن و آموختن بود، همیشه به دنبال خدمت به مردم بود، همواره به دانشجویان توصیه می‌کرد که باید بیاموزند و بر اساس آموخته‌هایشان به مردم خدمت کنند.

او ادامه می‌دهد: دکتر مهزاد روحیه مردمی داشت و همواره به دنبال کمک به نیازمندان بود، مدتی متصدی مرکز بهداشت اصفهان بود، بعد از انقلاب پزشکان زیادی بیمارستان‌ها را خالی کردند و به خارج از کشور رفتند اما استاد ایستاد تا مردم متوجه کمبودی نشوند، همواره به دنبال توسعه مراکز درمانی بود تا خدمات درمانی عادلانه در اختیار مردم باشد.

شاگرد دکتر مهزاد با بیان اینکه نیازسنجی‌های استاد بسیار دقیق بود و نتیجه آن برنامه ریزی درست برای ارائه خدمات درمانی به مردم بود، اضافه می‌کند: در سال ۷۱ و زمانی که در سیستان و بلوچستان خدمت می‌کردم دو پزشک هندی و پاکستانی در این استان خدمات می‌دادند و این در حالی بود که در اصفهان به همت دکتر مهزاد پزشکان بومی به خوبی فعال بودند.

پایه گذاری انجمن سیتولوژی بالینی در ایران

او می‌افزاید: دکتر مهزاد تحصیل کرده انگلیس بود اما برای خدمت به مردمش بازگشت، استاد حتی پس از بازنشستگی نیز خدمات زیادی را داشت، از جمله راه‌اندازی انجمن سیتولوژی بالینی در ایران در سال ۸۶، خدمتی که آثار آن تاکنون جان افراد زیادی را نجات داده چرا که کار تشخیص را تسریع می‌کند.

سیروس با اشاره به اقبال انجمن‌های سیتولوژی کشورهای اروپایی و آمریکا نسبت به انجمن ایران تصریح می‌کند: فعالیت‌های این انجمن در قالب کتابی در خارج از کشور به چاپ رسید. در این انجمن علاوه بر متخصصان ایرانی مقیم داخل و خارج کشور، متخصصان دیگر کشورها دعوت می‌شد و این موضوع از نظر فرهنگی بسیار تأثیرگذار بود و متخصصان زیادی در برنامه‌های این انجمن حضور می‌یافتند.

او ادامه می‌دهد: استاد برد سیتولوژی جهانی داشت و بسیاری از فارغ التحصیلان این رشته با تائید صلاحیت دکتر مهزاد پذیرفته می‌شدند؛ وی همواره حفظ شأن و جایگاه ایران را مورد توجه داشت و همواره رفتاری می‌کرد که دیگر اساتید خارجی برایش احترام ویژه‌ای قائل می‌شدند.

این متخصص پاتولوژی می‌گوید: هر چند استاد ۸۶ سال سن داشت اما تا آخرین لحظه عمر از یادگیری غافل نشد و در راه برگشت از جلسه برنامه ریزی برگزاری دوازدهمین گردهمایی سالانه سیتولوژی در اصفهان بر اثر ایست قلبی جان خود را از دست داد.

استاد مهزاد به دنبال کارهای سخت بود

پریسا رضایی، از دیگر شاگردان استاد مهزاد است که از سال ۷۰ با وی آشنا بوده و همکاری کرده است، اظهار می‌کند: زمان دانشجویی و در حالی که کمترین امکانات برای آموزش وجود داشت، دکتر با نهایت خوش سلیقگی برای ما محتوای آموزشی آماده می‌کرد، استاد همواره در صدد به روز رسانی دانسته‌هایش بود، همواره به دنبال کارهای سخت بود و همین ویژگی باعث شد تا انجمن سیتولوژی را راه‌اندازی کند.

او ادامه می‌دهد: استاد همواره اعتقاد داشت که دنیا باید داشته‌های ایران را بشناسد، باید اساتید ایران در مجامع علمی جهانی مشارکت کنند، از این رو با استاد سفرهای زیادی را داشتیم و بسیار آموختیم و عضو انجمن‌های بین المللی زیادی در جهان شدیم.

شاگرد و همکار استاد مهزاد ادامه می‌دهد: استاد همواره دانسته‌هایش را مکتوب می‌کرد تا همه امکان استفاده داشته باشند، همیشه می‌گفت این اطلاعات باید در اختیار همه مردم باشد تا آگاهی یابند؛ استاد در مجلات خارجی به عنوان ویراستار فعالیت داشت و بسیاری از مقالات با تائید وی منتشر می‌شد.

رضایی همچنین به علاقه استاد به گل و گیاه اشاره می‌کند و می‌افزاید: رسیدگی به گل‌ها و گیاهان، عکاسی از گل‌ها و قرار گرفتن در کنار زیبایی‌ها از ویژگی‌های بارز استاد بود، همچنین استاد عاشق همسرش بود و همیشه اعتقاد داشت زندگی و موفقیت‌هایش بدون وی ثمری نداشت.

او تماشای فوتبال را یکی از اصلی‌ترین علایق استاد مهزاد معرفی می‌کند و ادامه می‌دهد: زمانی که استاد فوتبال تماشا می‌کرد هیچ اجازه تماس گرفتن با وی را نداشت.

این متخصص پاتولوژی می‌افزاید: استاد مهزاد برای همه ما تکرار نشدنی است، ویژگی‌های شخصیتی وی را هرگز در انسانی دیگر با این میزان کمال ندیده‌ام.

استاد علاقه‌ای به ثبت کارهای خیرش نداشت

همچنین حمید شکرانی، داماد استاد نیز در خصوص شخصیت وی اظهار می‌کند: نظم و استعداد دکتر مهزاد مثال زدنی بود، او در هر شرایطی از انجام کار خیر دریغ نمی‌کرد و این در حالی است که علاقه‌ای به ثبت کارهای خیرش نداشت، هرچند در بسیاری از کشورهای دنیا شخصیتی شناخته شده داشت اما خودش را هیچگاه بالاتر از دیگری نمی‌دانست و به همه و حتی کودکان کمک می‌کرد.

او اضافه می‌کند: استاد عاشق گل و گیاه بود و نمایشگاهی از آثار وی نیز در سال ۱۳۹۳ در اصفهان بر روی پارچه برپا شد.

گفتنی است، دکتر منصور مهزاد در دومین روز از تیر ماه سال ۱۴۰۱ در حالی که پا به پای دانشجویان قدیم و همکارانش راه را برای آموختن نسل جوان هموار می‌ساخت در بازگشت از یک جلسه کاری بر اثر عارضه قلبی جان خود را از دست داد.