شعر فؤاد کرمانی برای امام حسین (ع)

شعر «جان جهان» سرودۀ فؤاد کرمانی

از دفتر «شمع جمع»

جز تو ای کشتۀ بی‌سر که سراپا همه جانی
کیست کز دادن جانی بخرد جان جهانی

ما تو را کشته نخوانیم که در صورت و معنی
زنده اندر تن عشّاق چو ماهیّت جانی

عجبی نیست که عرش دل ما جای تو باشد
دوست را جز دل عاشق به جهان نیست مکانی

ما تو را در دِل و بیگانه تو را یافته در گِل
هر کسی را به تو از رتبۀ خویش است گمانی

خلق در کوی تو جویند نشان از تو ولیکن
بی‌نشان تا نشوند از تو نجویند نشانی..

وه که گر چشم حقیقت بگشاییم به رویت
همه‌جا وَز همه‌سو در دل و در دیده عیانی..

جایی از نور تو خالی نَبُوَد در همه عالم
چون تو در قالب امکان مَثَل روح روانی

پیش عشّاق تو چون ذکر خدا ذکر تو باشد
بِه که از ذکر تو غافل ننشینند زمانی

عاشقان را نَبُوَد ایمنی از قهر الهی
مگر از لطف تو آرند به کف، خطّ امانی

سخن آن بِه که نگوییم در اوصاف کمالت
زآن‌که ما را نَبُوَد در خور مدح تو لسانی..

فتح‌الله قدسی کرمانی متخلص به «فؤاد» سال ۱۲۲۷ در کرمان متولد شد. او شرح حال ۷ تا ۶۰ سالگی خود را در قالب مثنوی به رشته تحریر درآورده است.

او از جملۀ ستایشگران خاندان عصمت و طهارت (علیهم‌السلام) است که در کنار مدیحه‌سرایی به سرودن شعر می‌پرداخت. او در سال ۱۳۱۷ درگذشت و در حوالی کرمان در دامنۀ کوه سیّدحسن به خاک سپرده شد. دیوان اشعار او که شامل مراثی معصومین (علیهم‌السلام) و آمیزه‌ای از معرفت و عرفان است، با نام «شمع جمع» به چاپ رسیده است.