ایران در یک قدمی فاجعه زیست محیطی + جزئیات

رکنا:آنچه در گذشته رخ داد هر چند آسیب زننده از سوی جهان ثروتمند است ولی توقف در مرحله مقصر یابی و راهکار نیافتند دردی را درمان نخواهد کرد و هر لحظه برای پیشگیری از آسیب بیشتر، دیر است. باید اقدام کرد و کربن زدایی را روز به روز افزایش داد و گرنه خسارات ناشی از آن ویرانی پشت ویرانی به همراه خواهد داشت که فقیر و غنی هم نمی شناسد. به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، سیل مرگبار پاکستان با تغییرات آب و هوایی و سیاست گره خورده است این کشور آسیای جنوبی یکی از آسیب پذیرترین کشورهای جهان در برابر تأثیرات تغییرات آب و هوایی است.

اقتصاد این کشور در حال سقوط آزاد است و این سقوط اقتصاد، محصول سال‌ها سوءمدیریت مزمن و فساد است. اگر بسته کمک مالی 1.2 میلیارد دلاری توسط صندوق بین المللی پول در روز دوشنبه تصویب نمی شد، پاکستان به زودی فروپاشی تمام عیار اقتصادی را تجربه می کرد.

علاوه بر بحران‌های اقتصادی و سیاسی مرکب، پاکستان اکنون با سیل‌های فاجعه‌باری مواجه است که بیش از 1100 کشته بر جای گذاشته و بیش از 33 میلیون نفر ( بیش از 15 درصد از جمعیت این کشور ) را تحت تأثیر قرار داده است.

به گفته وزیر تغییر اقلیم پاکستان، یک سوم این کشور «در حال حاضر زیر آب است» و خانه‌ها، مزارع کشاورزی، پل‌ها و جاده‌های بیشماری از بین رفته یا آسیب دیده‌اند. دولت تخمین می زند خسارت اقتصادی بیش از 10 میلیارد دلار باشد.

این فاجعه طبیعی و انسانی پیامد مستقیم گرمایش جهانی ناشی از انسان است. مطمئناً عوامل زیادی در ایجاد سیل نقش دارند که برخی از آنها دوره ای یا فصلی هستند.

پاکستان، مانند بسیاری از کشورهای جنوب آسیا، باران های موسمی را تجربه می کند. اما تغییرات آب و هوایی دست ساز انسان، بارندگی شدید و ذوب یخبندان را بسیار شدیدتر می کند.

شباهت های پاکستان و ایران در مواجهه با تغییرات اقلیمی

در پاکستان، دولت‌های متوالی نتوانسته‌اند به اندازه کافی کشور را برای مقاومت در برابر خطرات ناشی از رویدادهای شدید آب و هوایی مکرر آماده کنند.

جنگل زدایی بی رویه، گسترش بی رویه شهرها، فرسایش خاک، ساخت و سازهای بی رویه در مناطق مستعد سیل، و عدم سرمایه گذاری در زیرساخت های حیاتی و آمادگی، پاکستان را به یکی از آسیب پذیرترین کشورهای جهان در برابر تأثیرات تغییرات آب و هوایی تبدیل کرده است.

سازگاری با تغییرات اقلیمی برای کشور فقیری مانند پاکستان بسیار پرهزینه است. پاکستان حتی اگر بخواهد، فضای مالی یا دسترسی به منابع مالی بلندمدت مورد نیاز برای کاهش قابل توجه آسیب پذیری آب و هوا را ایجاد کند، نمی تواند.

بحرانی که کشورهای ثروتمند چون آمریکا ایجاد کردند

شاید این نکته به ذهن ها برسد که ،هیچ دلیلی وجود ندارد که کشورهای فقیری مانند پاکستان، که کمتر از 1 درصد از گازهای گلخانه ای جهانی را تولید می کنند و تنها مسئول 0.4 درصد از انتشارات تاریخی است که کره زمین را گرم می کند، توسعه اجتماعی و اقتصادی خود را برای محافظت از خود به خطر بیندازند.

تهدیدی که تقریباً به طور کامل توسط کشورهای ثروتمندی مانند ایالات متحده ایجاد شده است. این بی عدالتی تاریخی موضوع مناقشه طولانی مدت در مذاکرات جهانی آب و هوا بوده است.

اکثر کشورهای توسعه یافته با سوزاندن سوخت های فسیلی ثروتمند شدند و به زندگی گسترده خود ادامه می دهند و راه را برای گرمایش جهانی 1.2 درجه سانتیگراد امروزی هموار می کنند. اما کشورهای در حال توسعه بار سنگین آن را متحمل می شوند، حتی اگر مسئول ایجاد آن نیستند و همچنان انتشار سرانه بسیار کمتری دارند.

کشورهای ثروتمند باید در کربن زدایی به کشورهای فقیر کمک کنند

جهان ثروتمند نه تنها موظف است به کشورهای فقیرتر در کربن زدایی کمک کند، بلکه باید به کشورهای فقیرتر کمک کند تا با تأثیرات تغییرات آب و هوایی کنار بیایند و «تلفات و آسیب‌هایی» که قبلاً متحمل شده‌اند را جبران کند.

عدم انجام این کار، احتمال تغییرات فاجعه بار آب و هوا را افزایش می دهد، زیرا جهان تنها در صورتی می تواند گرمایش جهانی را محدود کند که کشورهای فقیر به سرعت کربن زدایی کنند، و کشورهای فقیر نمی نمی توانند بدون کمک قابل توجه کشورهای ثروتمند این کار را انجام دهند. با این حال کشورهای توسعه یافته از اقدام کمک خودداری می کنند. آنها به وعده سال 2010 خود مبنی بر انتقال 100 میلیارد دلار در سال کمک مالی به کشورهای در حال توسعه که خود یک هدف بسیار ناکافی برای کربن زدایی نیز است حتی عمل نکرده اند. آنها نتوانسته اند انتقال منابع را برای سازگاری افزایش دهند.

در حالی سازمان ملل بعد از سیل پاکستان درخواست 160 میلیون دلار کمک اضطراری برای کمک به سیل زدگان پاکستان کرده است که این مبلغ در مقایسه با خسارات ناشی از سیل، تلفات ناشی از تغییرات آب و هوایی که جهان ثروتمند به دنیا متحمل کرده است ناچیز است.

خبر خوب

خبر خوب این است که پس از چندین دهه بی توجهی به روند توسعه بدون توجه به آب و هوا، اکنون اجماع جهانی گسترده ای در مورد چگونگی پشت سر گذاشتن بحران تغییرات آب و هوایی شکل گرفته است .البته این خبر خوب هم از آنجا شکل گرفت که جهان ثروتمند متوجه عواقب این تغییرات بر کسب و کار و پیشرفت های تکنولوژیکی شد. اکنون 200 دولت از همه اقشار، موافق هستند که تغییرات آب و هوایی در حال رخ دادن است، این تغییرات ساخته دست بشر است که باید با همبستگی و کمک به همدیگر از آن عبور کرد.

خبر بد

خبر بد این است که طی 50 سال گذشته ،میزان گرمایش زمین به حدی رسیده است که تحمل آسیب های آن برای کشورهای فقیر و درگیر با بحران اقتصادی چون پاکستان ، ایران ، افغانستان و ... بسیار سخت خواهد و پیامدهای فاجعه باری را برای این کشورها و مردمانشان به همراه خواهد داشت.

آنچه در گذشته رخ داد هر چند آسیب زننده از سوی جهان ثروتمند است ولی توقف در مرحله مقصر یابی و راهکار نیافتند دردی را درمان نخواهد کرد و هر لحظه برای پیشگیری از آسیب بیشتر، دیر است. باید اقدام کرد و کربن زدایی را روز به روز افزایش داد و گرنه خسارات ناشی از آن ویرانی پشت ویرانی به همراه خواهد داشت که فقیر و غنی هم نمی شناسد.