مسابقه با زمان برای حفظ حکاکی های بومی باستانی در استرالیا

پژوهشگران استرالیایی در یک تلاش پژوهشی جدید، سعی دارند یکی از مهم ترین میراث فرهنگی این کشور و جهان یعنی حکاکی های روی پوست درختان بوآب را محافظت کرده و این آثار فرهنگی ارزشمند را به نسل های بعد منتقل کنند.

به گزارش سیناپرس، محققان استرالیایی با گروهی از بومیان این کشور در حال کار در برخی از ناهموارترین بخش های کره زمین هستند تا هنر باستانی اجراشده روی پوست درختان بوآب این کشور را ثبت کنند.

حکاکی‌های روی درختان بوآب استرالیا، داستان‌های خواب یک مار کینگ براون را در منطقه‌ای دورافتاده از صحرای تانامی، که در مرز استرالیای غربی و قلمرو شمالی قرار دارد، روایت می‌کنند.

تیم تحقیقاتی از دانشگاه ملی استرالیا (ANU)، دانشگاه استرالیای غربی و دانشگاه کانبرا که در کنار پنج مالک سنتی کار می‌کردند، پس از بیش از دو سال کار میدانی موفق به کشف 12 درخت با کنده‌کاری های فوق شده اند.

به گفته این محققان، بسیاری از درختان حکاکی شده فوق، چند صد سال قدمت دارند و ضروری است که قبل از مرگ این درختان واجد میراث برجسته، ضبط های با کیفیت بالایی از آن ها تهیه شود.

آن ها می گویند: برخلاف بیشتر درختان استرالیایی، چوب داخلی بوآب ها نرم و فیبری است و وقتی این درختان می میرند، به طور کامل فرو می پاشد.به گزارش سیناپرس، متأسفانه، اکنون و پس از قرن‌ها (اگر نگوییم هزاره‌ها) این آثار هنری باورنکردنی، که به همان اندازه هنر صخره‌ای بومیان استرالیا مهم هستند، در خطر گم شدن و نابودی قرار دارند.

مجریان این پژوهش افزوده اند: این مهم است که دانش و داستان‌های بومی ما حفظ شده و برای نسل‌های بعد به اشتراک گذاشته ‌شوند. ما در واقع در این پروژه در حال رقابت با زمان برای ثبت این میراث فرهنگی ارزشمند هستیم.

به گزارش سیناپرس، اغلب گفته می شود درخت بوآب استرالیایی تا 2000 سال عمر می کنند، اما این بر اساس سن به دست آمده از برخی از درختان عظیم بائوباب در آفریقای جنوبی است که گونه های متفاوتی هستند. لذا به سادگی نمی دانیم بواب های استرالیا چند ساله هستند.

محققان فوق اظهار داشته اند: ما امیدواریم که تحقیقاتمان، هنر موجود در پوست این درختان قابل توجه را به مردم بیشتری از استرالیا و سایر نقاط جهان ارائه دهند تا بتوان از آن ها برای نسل های آینده نیز محافظت نمود.

به گزارش سیناپرس، شرح علمی وفنی این پروژه پژوهشی در نشریه Antiquity منتشر شده است.

ترجمه: عباس روشن بین