با سنگین‌ترین شغل فوتبال جهان آشنا شوید:/ در ایران داوری می‌کنید، گلادیاتور می‌شوید!

به گزارش "ورزش سه"، این داور ممتاز فوتبال ایران که در صدر فهرست الیت داوری ایران قرار دارد، در شرایطی ۹۰ دقیقه را به پایان رساند که چند تصمیم کلیدی در طول مسابقه گرفت؛ مهم‌ترین آن‌ها اخراج جواد نکونام، سرمربی فولاد که با وجود اعتراض‌های مکرر در کنار خط، به ندرت از سوی داوران مجازات می‌شود و مورد دوم صحنه‌ای مربوط به زمین خوردن شیخ دیاباته در محوطه جریمه فولاد که از دید بنیادی‌فر پنالتی نبود.

بنیادی‌فر در شرایطی این بازی را با جنجال و اعتراض پرسپولیسی‌ها و همچنین اتفاقات منجر به پایان مسابقه به اتمام رساند که در قضاوت‌های مختلف در طول این فصل از رقابت‌های لیگ، کم سوت‌های جنجالی نزده و کم تصمیمات عجیب نگرفته است. با این حال او همچنان خود را به عنوان یکی از بهترین داوران فوتبال ایران نگه داشته و با وجود رخ دادن مسائلی مثل آن‌چه در بازی فولاد و پرسپولیس اتفاق افتاد، همچنان به این حرفه ادامه می‌دهد.

نکته مهم در این تصاویر، فشاری است که به صورت کاملا غیرمعمول، در طول یک مسابقه فوتبال در لیگ ایران، روی داور وجود دارد. در عکس‌های محمد احمدزاده مشخص است که بنیادی‌فر در ۹۰ دقیقه، چه حجم از فریاد، اعتراض، هجوم و تنه به تنه شدن با بازیکنان و اعضای کادرفنی دو تیم را تحمل کرده و البته گوش‌هایش کلماتی را شنیده که به صورت معمول، یک انسان در طول یک ۹۰ دقیقه از زندگی، هرگز آن‌ها را نمی‌شنود.

اینکه این فشار زیاد چه بر سر یک داور که در درجه اول یک انسان است می‌آورد، نکته مهمی است، اما بد نیست بدانید به واسطه همین حواشی بی‌پایان است که داوران فوتبال ایران، مسابقات بین‌المللی را که عاری از این اتفاقات است، بسیار راحت سوت می‌زنند و شاید بشود آن‌ها را همواره جزو بهترین‌های داوری آسیا ارزیابی کرد‌ و اگرچه فهرست داوران ایرانی برای قضاوت در مسابقات آسیایی محدود است اما اغلب این داوران، بهترین‌های آسیا هستند.

به هر حال آن‌ها در جوی مثل این به قضاوت مسابقات فوتبال می‌پردازند و تازه بعد از ممنوعیت حضور هواداران در استادیوم‌های فوتبال پس از شیوع کرونا، حالا یک حریف قدر به اسم نیمکت‌های شلوغ را نیز مقابل خود می‌بینند که خود یک فصل تازه در فوتبال ایران و مسائل مربوط به اعتراض به داوری است.

در هر صورت تصاویری مثل این اگرچه نشان‌گر هیجان و حساسیت خاص فوتبال در ایران است، اما کمی هم متاسف کننده و البته برای داوران شبیه به یک تجربه دائمی کلاس‌های فشرده‌ای است که هرگز و در هیچ جای دنیا نمی‌توانند آن را تجربه کنند‌‌؛ به خصوص اینکه آن‌ها از طرف هیچ ابزاری نیز مورد کمک قرار نمی‌گیرند و با دست خالی و تنها با هدست‌هایی که تنها با چسب آن را به گوش و سر خود می‌چسبانند، وارد مسابقاتی می‌شوند که از نظر حساسیت، دست کمی از لیگ برتر انگلیس ندارد!