هر نیم متر ش چند ؟!

سر نوشت : برای فریبا نوری (و حجم فهم و فریاد ش)
‌


...
وقتی صدای تو
انبوهی از درد است
در من قطاری مملو از مردن
دارد به سمت دره می تازد
تنهایی ام را هیچ خورشیدی
جز آفتاب چشم های تو
روشن نخواهد کرد
این درد بی پایان
دست از سر من بر نمی دارد

من دست های ام را
گم کرده ام انگار
من خواب می دیدم
دست ام پر است از حجم کوهستان
از وسعتی همواره بی پایان

دیوار های تنگ قبرم را
مسوول حفر گورها
با خست و نامردی ذاتی
مانند زهدان های مادرهای بی فرزند
در سنگ لاخی مضطرب
کنده ست
در چشم های ام
کرم های کوچکی
بی وقفه می لولند
بی آن که روزی از سر م
پروانه هایی شاد
پرهای رنگ آ رنگ شان
در باد ...

در من هزاران مرد زندانی
هر شب هزاران نقشه ی بر آب
از طرح ناکام فرار خویش
می چینند
در من زنی هر روز
گل های سرخ اش را
از روی قبر کودکی های اش
با ریشه بیرون می کشد از خاک
تا در خیابان بی آزادی
بخشکاند

در ازدحام بوق ماشین ها

من جار خواهم زد
(آی آدم ها
که بر ساحل نشسته
شاد و خندان اید)
گور پدر ها تان!

هر نیم متر ش چند ؟

من در میان زر ورق روزی
می پیچم این شعر پریشان را
تقدیم می دارم به چشمان ات
جان ام دچار لحن لب های ات
وقتی که شعر آخرین ات را
در گوش خنجرهای خون آلود
آرام می خوانی
وقتی که چشمان ات
نا مردمی دیدند
بی پابان
اما باز خندیدند
بی پایان
نه
این جا سزاوار صدای ات نیست
این توله کفتار ان
قدر تو را هرگز نمی فهمند
پیچ تمام راه ها
در انتظار ماست
من پشت فرمان
تا ابد
خواب ام نمی گیرد

دریا همین دیشب صدای ام کرد ...

من برف های سرد و ساکت را
از انتحار چشمه ها
در ظِلِّ تابستان
عاشق تر م قطعاً
من شعر های ام را
با لحن گیج باد
در گوش های آبی دریا
نخواهم خواند
مانند هُرّستٍ یکی تندر
فریاد من
د ر گوش این شهر خیانت کار
دیوار صوتی را
خواهد شکست این بار
آری
زمین ساکت نخواهد ماند
قطعا ً تقاص خون فرزندان سبز ش را
از نسل آدم می ستاند باز
این مادر مظلوم
اندازه ی تاریخ نکبت بار انسان ها
بر سینه اش زخم است و
راه آهن
...
رانندگان محترم
با دنده سنگین یا سبک
فرقی نخواهد کرد
دست زمین و آسمان انگار
در دست باران است ...



نهم فروردین 1398