چه شد

چه شد که از غمِ من دل تو با صفا کردی
چه شد که بار دگر هم مرا صدا کردی

ز یاد بردن و بیگانگی مرام تو بود
چه شد که بر سر عقل آمدی وفا کردی

منم که در تب هر دو لب تو می سوزم
تویی که کیش مرا با غم آشنا کردی

بیا که مهر تو تا هم ابد به سینه ام
سپرده ام، تبِ کینه تو مبتلا کردی

بیا که با همه بی هم زبانیت ای گل
به قهر برده ز یاد و به من جفا کردی

منم که لطف و صفا کردم و جفا دیدم
تویی که با همه سیری به من خطا کردی

بیا که شد دلِ من با تو مرتضیٰ ای ماه
بیا که گل همه با میمنت سرا کردی

اگرچه مهر خدا بر سرای ما نشود
بیا که مهر خدا بر سرای ما کردی

گرفته من که گلویم صدا زدم بس وای
بیا که با رخِ خود این صدا رسا کردی

سعید ای که تو فریاد این صدا هستی
بگو که از غم عشقت خدا خدا کردی