پرواز را آسان کن

پرواز را آسان کن

...................

گر گرفتار زمانه و دوران گشته ای

گر تنها و غریب وگوشه نشین گشته ای

گر در این زندان تن در میان تن ها ،

تنها گشته ای

پرواز را آسان کن

خود را رها و جدا از غم ها کن

راهی را بیاب و خود را وارد آن کن

آری گر زندگی زیباست و شعله می خواهد

خود را آماده رویارویی با آن کن

همچون کوه دماوند ....

گاهی آب شو

گاهی آتش

گاهی هم خود را همانند رودخانه ای روان

پر آب و روان و صاف کن

این دنیا براستی که محل گذر است

پس جای پایت را بسیار محکم کن

برای خود ارزشی بگذار

درمیان انسانها برای ماندگاری

پرواز را آسان کن

این جهان دروغی بیش نیست اما شیرین

گر امروز هستی در میان خانه و کاشانه

پس خود را از دل تاریکی رها

و

وارد نور وجلال خداوندی کن

بیا و با من اسی

کمی پریدن را تمرین کن

خود را از یوغ بندگی جدا و

وارد بخش جدیدی از تاریخ بشر کن

پادشاهان و گدایان بیشماری آمده و رفته اند

این بار در راه نور و معرفت

چند روزی خود را پادشاه یاکه گدا کن

پرواز فقط آن نیست

که از آسمان به زمین نظاره، کنی

گاهی هم میشود با قدم زدن بر روی زمین

پروازی عاشقانه کنی

آری باید در هر لحظه پرواز را ب خاطر سپرد

از یاد نبرد

و یا اینکه

کور کورانه در راه عمر بی ثمر نمرد

ولی من می دانم

میشود در باغ گلها گشت و بوی گل گرفت

میشود درمیان انسانها گشت و

بوی خاک تن گرفت

می شود حتی در روح با پریان گشت، و

همانند آنان قدرت پرواز گرفت

پس بیا ای دل پرواز را آسان کن

آغوش جسم و روح ت را

از برای دنیای نادیدها هم کمی باز کن

تکراری شو ولی تمام نشو

ماندگار شو ولی فرسوده نشو

در آخر کلمه آغاز شو

ولی پایان نشو



..... از اسی .....