حسرت جانکاه

آمدی افسون کنی اما تو جانم برده ای
درد را اکنون به مغز استخوانم برده ای

عشق را روی زبان جاری نمودم لیک تو
آیه‌ی آرامش از روح‌ و‌ روانم برده‌ای

وای از آغوش‌تو ، آن حسرت جانکاه هجر
ذره ذره وارد خون و روانم برده‌ای

مست گشتم از می و از باده بگریزم ولی
ظاهراً جام می و نوش از دهانم برده‌ای

مایه‌ی آرامشت بودم ولی هر لحظه را
تا ورای حادثه دامن‌کشانم برده ای

نوشدارویت شدم در هر فراق و درد و غم
حیف ِ احساسم ، تو تا مرز خزانم برده ای

حسرتم افزودی و لایق ندیدی بر رقیب
تا فراسویی ز حرف ، حدس و گمانم برده‌ای

بارها دست دعای من به درگاهت بلند
حیف نشنیدی وُ هم نام و نشانم برده‌ای

فریما محمودی