روایتی از یک عشق ممنوعه؛ نگاهی به کارول کاری از تاد هینز محصول سال 2015

کارول نام آخرین اثر تاد هینز کارگردان ۵۵ ساله ی آمریکایی است. کارنامه ی فیلم های بلند او شامل آثاری چون: سم، امن، مخملی، دور از بهشت، من آن جا نیستم و در نهایت فیلم کارول در سال ۲۰۱۵ است. فیلمنامه این اثر را فیلیس نیگی براساس رمان بهای نمک (۱۹۵۲) اثر “پاتریشیا های اسمیت” نوشته است.

رمان در زمان انتشارش به دلیل محتوایش یعنی پرداخت به موضوع نامعمول همجنسگرایان جنجال به راه انداخت به حدی که تا مدتی اجازه ی انتشار نیافت. سال ها بعد هینزِ کارگردان به عنوان کسی که دغدغه و مشکلات زنان برایش جذاب است و این را در کارنامه ی هنری اش نشان داده، دست به کار شد و اثری اقتباسی را کارگردانی کرد.

فیلم در جشنواره ی کن ۲۰۱۵ به نمایش درآمد و مورد تحسین منتقدین بسیار قرار گرفت. در سال ۲۰۱۶ کارول خوش درخشید و توانست ۵ نامزدی در گلدن گلوب، ۹ نامزدی در بفتا و ۶ نامزدی در اسکار را برای کارگردان اش به ارمغان بیاورد و در نهایت توانست بهترین فیلم سال و شاهکار هنری سینمای آمریکا لقب گیرد چرا که “ادوارد لچمن” در مقام فیلم بردار قاب های زیبایی را کادربندی کرده است، قاب هایی که بی شباهت به سینمای اروپا نیست.

داستان از این قرار است؛ ترز با بازی “رونی مارا” دختر جوان فروشنده ای است که در یک فروشگاه زنجیره ای اسباب بازی فروشی مشغول به کار است. او یک روز در فروشگاه با زنی به نام کارول با بازی “کیت بلانشت” مواجه می شود، کارول برای خرید اسباب بازی برای دختر خردسالش به مناسبت کریسمس به آن جا آمده است اما …

باید گفت که سینما در روزگار معاصر مدیوم بسیار مهمی است و رسالتی عظیم بر دوش دارد به حدی که می تواند جریان ساز باشد و فرهنگ حاکم بر جامعه را به شدت تحت تأثیر خود قرار دهد. این رسانه، ابزار قدرتمندی است که می تواند حرفش را با چاشنی گذر وقت و سرگرمی به خورد ملت ها بدهد.

یکی از موضوعات مهم در دنیای معاصر همجنسگرایی است که هنوز هم با آزاد شدن قانون ازدواج همنجسگرایان در بعضی جوامع، جنجال برانگیز است. هینز به سراغ این جنجال رفته و محور اصلی فیلم اش را بر اساس آن چیده است. موضوعی که در آن سال ها یعنی دهه ی ۵۰ میلادی به شکل تابو و امری نهی شده در ادیان بوده و سابقه ی تاریخی دارد به حدی که در روم، مصر باستان و حتی خیلی قبل تر از آن در اسطوره ی گیلگمش به چشم می خورد.

فیلم دارای بازی های متفاوتی است. شخصیت پردازی ترز در مقام دختری از طبقه ی متوسط جامعه که علاقه های هنری و آرزوی کار کردن در دفتر روزنامه ی نیویورک تایمز دارد، بیشتر و بهتر در فیلم پرداخته می شود. او با گریم اش شباهت بسیار زیادی به “آدری هپبورن” ستاره سینمای کلاسیک پیدا کرده است. “کیت بلانشت” بازی روانی را ارائه می دهد اما مشکل در فیلمنامه و شخصیت پردازی و کلی گویی اوست، در حالی که فیلم هم نام اوست و مخاطب انتظار دارد که تصویر پرداخته شده تری از کارول به چشمانش برسد اما او در کمال تعجب جا می ماند و ترز گوی سبقت را از کارول می رباید.

از نقاط ضعف فیلم این است که ممنوع بودن این نوع عشق را آن چنان که باید و شاید نشان نداده و به عنوان موضوعی نسبتاَ حل شده در بستر جامعه نشان می دهد. موضوعی که نه تنها بسیار چالش برانگیز بوده بلکه اقلیت جامعه را به شدت مهجور و منزوی می کرده است. شاید رویکرد کارگردان به دنبال ترحم نبوده و صرفاَ خواستار فرآیند درک شدن، درک کردن و عادی جلوه دادن این امر ممنوع بوده است.شاید هینز به دنبال آن بوده که زمینه ساز برداشتن انگشت اتهام به افرادی این چنینی شود.

و در نهایت کارول در مقابل همسر سابق، حضانت فرزند و پذیرفته شدن در جامعه به عنوان مادر فداکار و ترز در مقابل معشوقه ی سابقی که رویای پاریس در سر دارد دست به انتخاب تابوشکنانه می زنند.

“درست وقتی فکر می کنی دیگه هیچی از این بدتر نمیشه، سیگارت هم تموم میشه! دیالوگ کارول به ترز”