مانیفست ضد سرمایه داری

کتاب «مانیفست ضد سرمایه داری» نوشته ی الکس کالی نیکوس یکی از تلاش هایی است که به نقد عملکرد لیبرالیسم نو و ارائه چشم اندازهای ممکن دیگر که میتواند جایگزین آن شود ، پرداخته است.
در پایان دهۀ نود، چیز عجیب و غریبی اتفاق افتاد. از بطن ماجرای فروپاشی بلوک شوروی که یک دهه پیش روی داده بود، سرمایه‌داری لیبرال ، پیرزمند سر برآورد. فرانسیس فوکویاما اعلام کرد که این تحول نشانة پایان تاریخ است، گفته‌ای که در آن زمان معروف شد. حرف او این بود که شکست بلوک شوروی نشان داده است هیچ بدیل ترقی خواهی که بتواند بعنوان یک نظام جایگزین سرمایه‌داری لیبرال شود، عملاً وجود ندارد. کمتر کسی این معجون عجیب و غریب فلسفۀ نوهگلی و ادعاهای لاف زنانۀ پیروزی ریگان را که مبنا و مستند بحث فوکویاما بود، جدی گرفت. اما خیلی‌ها عملاً مضمون و جوهر آنرا پذیرفتند. بالاخره هر چه باشد پسامدرنیسم و تخم ترکۀ آن (مثلاً نظریۀ پسا استعماری) که تفکر رسمی و دانشگاهی لیبرالی کشورهای انگلیسی زبان عمیقاً در آن ریشه دوانیده است، مدتها پیش از این مدعی و ظهور یک دنیای تکه‌تکه و متکثر شده بود که مدعی است ، صرف وجود اندیشۀ مخالفت با سرمایه‌داری لیبرال، دنیا را به احیاء حکومت‌های توتالیتری تهدید میکند که موجب بوجود آمدن آشویتس و مجمع‌الجزائر گولاگ شده‌اند.

حق تکثیر: تهران، آزادمهر، ۱۳۸۴