سینمای دفاع مقدس با رفتن ملاقلی‌پور یتیم شد

جعفر دهقان بازیگر سینما و تلویزیون در گفت‌و‌گو با خبرنگار ایکنا، درباره ویژگی‌‌های سینمایی مرحوم رسول ملاقلی‌پور اظهار کرد: معتقدم با رفتن رسول ملاقلی‌پور سینمای دفاع مقدس کم‌ فروغ شد و حتی به مسیری دیگر رفت. برای همین بیراه نیست، اگر ادعا کنیم با فوت ملاقلی‌پور سینمای دفاع مقدس یتیم شد، درباره سینمای وی باید بگویم که ملاقلی‌پور جنگ را با تمام وجود لمس کرد. برای همین وقتی فیلمی در این حوزه می‌ساخت آن کار به‌شدت باورپذیر بود.

وی افزود: ویژگی سینمای ملاقلی‌پور را با کارهایی که این روزها در این ژانر تولید می‌شود مقایسه کنید در کارهای فعلی به بهانه نوآوری یکسری روشنفکری‌هایی لحاظ می‌شود که به هیچ وجه با ذات این معنا (دفاع مقدس) همخوان نیست. این اتفاق را حتی در لوکیشن آثار هم می‌توان مشاهده کرد، چون بسیاری از کارهای مربوطه در فضاهای مسقف خلاصه شده‌اند. وضعیت موجود در سینمای دفاع مقدس در شرایطی است که ما برای فیلم «سقای تشنه‌ لب» یک ماه تمام در جنوب مشغول کار بودیم.

این بازیگر ادامه داد: درباره سختی‌‌های پیش روی فیلم‌های دفاع مقدس در دهه 60 همین اندازه بگویم در فیلم «بلمی به سوی ساحل» ساخته رسول ملاقلی‌پور ما در بیش از 7 شهر حضور داشتیم تا بتوانیم از لوکیشن‌های متعدد استفاده کنیم. حتی در برخی سکانس‌ها با فاصله 500 متری از منطقه‌ای که جنگ در آن صورت می‌گرفت ما کار را در خرمشهر فیلمبرداری می‌کردیم؛ درباره این فیلم باید این نکته را هم اضافه کنم، برخی از نیروهایی که از طرف ارتش یا سپاه در اختیار فیلم گذاشته‌ شده بودند در طول فیلمبرداری به شهادت رسیدند.

دهقان با بیان این‌که فاصله گرفتن از سینمای دفاع مقدس به معنای پشت کردن به هویت و افتخارات ملی خودمان است، گفت: وقتی رسول ملاقلی‌پور درباره شهدا و رزمندگان حرف می‌زد تمام وجودش می‌لرزید، چون ایثار آنها را درک و احساس کرده بود، اما آیا فیلم‌هایی که امروز در حوزه سینمای جنگ تولید می‌شود، چنین احساسی را در ما ایجاد می‌کند؟ جواب به این سؤال را از زبان خودم می‌گویم. به شخصه فیلم‌های دفاع مقدسی که هم اکنون تولید می‌شود به‌هیچ‌وجه نمی‌تواند مرا جذب کند. این نکته به این معنا نیست که همه کارها بی‌کیفیت هستند، اما احساسی که در سینمای رسول ملاقلی‌پور وجود داشت در کارهای امروزی نمی‌بینیم، پس نمی‌توان با آن ارتباط برقرار کنم.

وی درباره خاطرات خود با رسول ملاقلی‌پور چنین گفت: من خاطرات بسیاری با ملاقلی‌پور دارم، اما 40 روزی که با او برای فیلم «پرواز در شب» در یک کانال زندگی کردم را هیچگاه فراموش نمی‌کنم. به‌ویژه که در آن فیلم راندن تانک نیز تجربه کردم. رسول ملاقلی‌پور در آن فیلم هر آنچه در توان داشت، گذاشت تا بتواند تصویرگر گوشه‌ای از ایثار گردان کمیل باشد، حتی در برخی مواقع جان خود را در معرض خطر می‌گذاشت تا کارش از زیبایی کافی بهره‌ برد. درباره خصوصیات اخلاقی رسول ملاقلی‌پور باید بگویم هیچ فیلمسازی را نظیر او یکدل ندیدم، البته در برخی مواقع تندخویی‌هایی داشت که از کمبودها نشئت می‌گرفت، اما تمام کسانی که با او کار می‌کردند می‌دانستند قلبی رئوف دارد و توصیه‌های او همواره خیرخواهانه است.

دهقان در بخش دیگری از سخنانش تاکید کرد: در کارهای رسول ملاقلی‌پور انرژی وجود داشت من همانند آن را در کمتر فیلمی دیده بودم، چون وقتی عوامل می‌دیدند که فیلمسازی چنین برای کارش انرژی صرف می‌کند، آن‌ها نیز از هیچ جانفشانی دریغ نداشتند. به همین دلیل هم کارهای او همیشه بر دل‌وجان تماشاگر می‌نشست. این امتیاز از آنجا نشئت می‌گیرد که مردم معنا و اعتقادی که در کار وجود دارد را به خوبی درک می‌کنند. تماشاگر می‌فهمد کدام فیلم تنها برای دستیابی به منافع خاص در حوزه سینمای دفاع مقدس ورود کرده و کدام فیلم با تکیه بر باورهایش جلوی دوربین رفته است.

این بازیگر در پاسخ به سؤال پایانی مبنی بر این‌که رسول ملاقلی‌پور از چه مسئله‌ای در سینمای دفاع مقدس به‌شدت آزرده‌خاطر بود؟ گفت: وی برای تمام‌کارهای جنگیش از جان و دل و مایه می‌گذاشت. برخی مواقع با مسئولان درگیر می‌شد تا بتواند امکانات بیشتری را برای کارش بگیرد، چون می‌گفت فیلمی که قرار است در آن بخشی از دفاع مقدس روایت شود باید بهترین کیفیت را داشته باشد، والا کم‌کاری در این حوزه ظلم به خون شهداست. در همین رابطه بارها دیده بودم که او با برخی از مسئولان برای تعداد فشنگ می‌جنگید تا بتواند امکانات بیشتری برای کارش بگیرد، اما افسوس که در زمان زنده بودنش او را بسیار آزردند، ولی در پس از مرگ ملاقلی‌پور درباره او سخنرانی‌های مفصل انجام دادند.

گفت‌و‌گو از داود کنشلو

انتهای پیام