به مناسبت روز جهانی دروازه بان ؛ دروازه بانی، هنر یا جنون؟

در سال های کودکی آن روزها که فوتبال گل کوچک هنوز رواج داشت و در مدارس بجای این که سر به سر بچه ها بگذارند که چرا اینقدر دنبال آوردن پنهانی موبایل به مدارس هستند به جستجوی این بودند که فضای بیستری برای ورزش دانش آموزان و به خصوص فوتبال دوستان باز کنند، رسم بر این بود که یار کشی کنند و باید آن گروه خیلی خوش شانس بود که یکی عشق گلری داشته باشد و خودش به درون دروازه برود زیرا معمولا بدترین بازیکن و آن که آخرین نفر باقی مانده بود به دروازه تبعید می شد و دروازه بانان باید چون خدایان عمل کرده و هیچ اشتباهای نداشته و گرنه با باران ناسزا و توهین رو به رو می شدند.

دروازه بانی پر تنش است زیرا هیچ جای بخششی برای او نیست یک مهاجم می تواند موقعیت های فراوانی هدر دهد و هافبک ها و مدافعین می توانند پاسهای اشتباه زیادی رد و بدل کنند و یا در آفساید گیری محاسبه خوبی نداشته باشند اما دروازه بان با اولین اشتباه تحقیر می شود.

دروازه بان های تاریخی کم نبودند از لئو یاشین دروازه افسانه ای شوروی که آنها را قهرمان اروپا کرد تا گوردن بنکس که قهرمانی جهان با انگلیس ها کسب کرد و در سال ۱۹۷۰ آن واکنش اعجاب انگیزی را در مقابل پله انجام داد که او را وادار به تشویق کرد تا مایر و توماژفسکی وشوماخر و زوف و داسایف و ژان ماری فاف و چیلاوت و بوفون …

در دنیای دروازه بانهای مجنون هم دیده ایم چون حکایت هیوگوئیتا کلمیبائی که خالق آن ضربه ” عقرب ” شد. البته دروازه بان هائی هم داشتیم که یک تنه یک تیم را از رسیدن به قهرمانی باز داشتند که نمونه بد ترین آنها والدایر پرز که برزیل بی نظیر جام جهانی ۱۹۸۲ را نابود کرد. بی محبتی بزرگ به دروازه بانان این است که همیشه به اشتباهاتشان مشهور و کمتر سهمی از جوایز دارند.
در ایران دروازه بان هائی داشتیم که برترین های آسیا هم بودند مردانی چون عزیز اصلی و ناصر حجازی و احمد عابد زاده سر آمد آنها هستند و خاطرات بسیار خوبی را برایمان به ارمغان گذاشتند
باری باید گفت دروازه بانان هنرمند هستند و چون هر خالقان هنرباید دگر اندیشی باشند که بسیاری آن را جنون می نامند.

تورج عاطف-خبرگزاری پارس فوتبال