پاتریس بومل؛ مردی که باید او را بشناسیم/ جوانترین سرمربی ملی پشت‌پرده موفقیتهای مراکش

به گزارش "ورزش سه"، مراکش را با سرمربی فرانسوی اش می شناسیم که دو جام ملت های آفریقا برای زامبیا و ساحل حاج به ارمغان آورده، ولی هروه رنار تمام موفقیت های ده سال اخیر را مدیون دستیار وفادار خود پاتریس بومل است.

مربی گری، یک قریحه خدادادی است
از همان سن 9 سالگی یعنی هنگامی که به همراه پدرش پا به زمین های فوتبال می گذاشت، پاتریس بومل بلند بلند اعلام می کرد که سه هدف در زندگی دارد: صعود به قله مون بلان، دویدن در ماراتن نیویورک و حضور در جام جهانی فوتبال.
بومل به عنوان گوش چپ مراحل پیشرفت را یک به یک تا شرکت در لیگ ملی جوانان طی کرد و سپس وارد رشته تربیت بدنی دانشگاه مون پولیه شد. در این دوره به او پست بازیکن-مربی در یک باشگاه لیگ دسته پنجم پیشنهاد می شود که بومل بلافاصله قبول می کند. خودش می گوید:"از کودکی دوست داشتم مربی باشم، با یک دفترچه می رفتم مربی تیم را می دیدم تا از تمرین ها یادداشت بردارم، هر دیپلمی که بود من گرفته ام ". پاتریس بومل در سن 22 سالگی مسئول ورزش شهرستانی می شود که 8000 نفر جمعیت داشت.

بعد از سه فصل کارآموزی وارد کادرفنی باشگاه المپیک نیم می شود که آماده صعود به لیگ دسته دو فرانسه است. این جاست که برای نخستین بار با هروه رنار آشنا می شود که در حال جنگیدن برای جلوگیری از سقوط باشگاه شربورگ است. این دو بعد از صحبت هایی که بین دو کلاس آموزشی فدراسیون فوتبال فرانسه با هم داشتند متوجه می شوند چقدر نظرات نزدیکی به هم دارند و فلسفه فوتبالی شان یکی است. همانجا به یکدیگر شماره تماس می دهند ولی دو سال طول می کشد تا هروه رناری که تازه با غنا از جام ملت های افریقا حذف شده به پَت(پاتریس) که ده سال از خودش جوانتر است زنگ بزند و پیشنهاد دستیاری در تیم ملی زامبیا را بدهد. آن روز بومل مشغول تدارک مراسم ازدواجش بود. "من حتی نمی دانستم این کشور کجاست. با این حال بلافاصله گفتم هستم بدون اینکه به عواقب خانوادگی و مالی این تصمیم فکر کنم".

دوگانه تاریخی
تنها شرط بومل داشتن اختیارات تام برای طراحی تمرینات بود در حالی که رنار می توانست جزئیات را تصحیح کند و به آن بال و پر دهد. خیلی زود هر دو مربی به یک اعتماد مطلق و درک و تفاهم متقابل می رسند. به مدت دو سال بومل وظیفه داشت در جستجوی استعداد های جوان به سرتاسر زامبیا سفر کند. بعد از یک حضور کوتاه مدت در باشگاه مدینه الجزایر دوباره به زامبیا برمی گردند. سه ماه تدارک کافی بود برای اینکه این دو جادوگر سفید در میان شگفتگی همگان عنوان قهرمانی جام ملت های افریقای 2012 را نصیب زامبیا کنند.
رنار و بومل بعد از این جشن تصمیم به جدایی می گیرند. هروه به فرانسه می رود تا هدایت سوشو را بر عهده گیرد در حالی که پاتریس رسما پیشنهاد سرمربی گری تیم ملی زامبیا را دریافت می کند. حالا همه در فرانسه از این "جوانترین سرمربی ملی دنیا" صحبت می کنند که با شاگردانش به لیون آمده تا یک بازی دوستانه با برزیل نیمار و دنی آلوز داشته باشد.

اما هروه رنار که تجربه تلخی با سوشو داشت اواخر سال 2014 سوار هواپیما به مقصد لوزاکا پایتخت زامبیا می شود تا شریکش را قانع کند اینبار وارد ماجرایی جدید با تیم ملی ساحل عاج شوند، تیمی که در آن ستاره هایی چون جروینیو، یحیی توره و سرژ اوریه بازی می کنند. باز هم بومل نه نمی گوید، تیم ملی زامبیا را رها می کند، همراه رنار به ساحل عاج می رود و 6 ماه بعد این زوج دومین جام ملت های افریقا را بالای سر می برند، اتفاقی بی سابقه. "وقتی جام 2012 را بردیم خیلی ها به ما می گفتند شانس آوردید. ولی ما ثابت کردیم که فقط شانس نیست و این توانایی را داریم که خیلی سریع یک تیم را دست بگیریم و آماده رقابت ها کنیم".

فِراری مراکشی
هروه و پاتریس که حالا جداناپذیر شده اند با هم به باشگاه لیل می روند که باز هم حضورشان در فرانسه با موفقیت همراه نیست ولی تمام افریقا تشنه میزبانی از آنهاست و نهایتا در اوایل سال 2006 چمدان هایشان را به مقصد مراکش می بندند. "احساس می کردیم آنجا یک پروژه واقعی وجود دارد. همه ابزارها به کار گرفته شده بود تا دوباره پرچم این کشور به حقش در صحنه بین الملل برسد. انگار برای ما یک فراری به امانت گذاشته بودند و این ما بودیم که وظیفه داشتیم در اولین پیچ چپه نکنیم".
بومل برای برآورد پتانسیل مراکش به چهارگوشه اروپا سفر می کند. یک گروه ساخته می شود با یک روحیه جدید، "به همه توضیح دادیم که هیچ بازیکن ثابتی در ترکیب وجود ندارد، اگر خوب باشی بازی می کنی. ما دنبال سرباز می گردیم". بومل برای از بین بردن عقده فیزیکی مراکشی ها در برابر بازیکنان قوی هیکل افریقایی بر روی ابعاد آتلتیک و ورزشی اصرار دارد.

او تمرینات را طراحی و مدیریت می کند. در کنارش مصطفی حاجی اسطوره فوتبال مراکش با سابقه دو حضور متوالی در جام جهانی به عنوان دستیار دوم نقش رابط ملی پوشان را ایفا می کند. همه اینها زیر نگاه دقیق و سکوت هروه رنار. روز مسابقه نقش ها معکوس می شوند. رهبری سکوت خود را می شکند، برای ارتقای انگیزه با جمله ها تازیانه می زند در حالی که بومل سعی در آرام کردن به سبک "ریکی" دارد. هنری ژاپنی برای انتقال انرژی با حرکت متضاد دست ها.

موتور به راه افتاده است و شیرهای اطلس بعد از یک دهه و اندی به یک چهارم نهایی جام ملت های 2017 می رسند. دور مقدماتی جام جهانی را با اقتدار شروع می کنند تا صعود نهایی به رقابتی که رویای کودکی بومل نه ساله بود: "حالا وقت آن است که رویای یک آدم بالغ را در سر بپرورانم".
پاتریس بومل روز جمعه اول دسامبر در مراسم قرعه کشی جام جهانی در مسکو حضور داشت. وقتی کاناوارو کاپیتان اسبق تیم ملی ایتالیا مسئول برداشتن گوی سید چهارم بود، بومل که دوست ندارد مراکش در گروه مرگ قرار گیرد دعا می کند:"فابیو ... نه ... خواهش می کنم". دعایی که مستجاب نشد.

"مضحک خواهد بود اگر ادعا کنیم که می رویم قهرمان جهان شویم، ولی خودمان را طوری آماده خواهیم کرد که در سطح بالایی ظاهر شویم. در هر صورت امکان ندارد تماشاگر باشیم. ما به همه رقبا احترام می گذاریم ولی از هیچکس نمی ترسیم. به خودمان این حق را می دهیم که تا جایی که ممکن است دور برویم بدون آنکه هیچ حدی برای آن متصور شویم".

شاهین اشکان