علم زیر ضربات سیاست
روزی که دونالد ترامپ وارد دفتر ریاستجمهوری شد، فضای محزونی بر اصلیترین مرکز تحقیقاتی سازمان حفاظت محیط زیست آمریکا (EPA) در شهر دورهام ایالت کارولینای شمالی حاکم بود. زمانی که محققان این سازمان به محل کار خود وارد شدند، مشاهده کردند که تصاویر باراک اوباما و رئیس قبلی این سازمان از دیوارها به پایین کشیده میشود.
روزی که دونالد ترامپ وارد دفتر ریاستجمهوری شد، فضای محزونی بر اصلیترین مرکز تحقیقاتی سازمان حفاظت محیط زیست آمریکا (EPA) در شهر دورهام ایالت کارولینای شمالی حاکم بود. زمانی که محققان این سازمان به محل کار خود وارد شدند، مشاهده کردند که تصاویر باراک اوباما و رئیس قبلی این سازمان از دیوارها به پایین کشیده میشود.
البته نگرانی محققان نیز بیدلیل نبود، چون ترامپ در کمپینهای انتخاباتی خود چندینبار این سازمان را تهدید کرده و گامهایی نیز در مسیر این تهدیدات برداشته و هفتهها قبل از آنکه وارد کاخ سفید شود، اسکات پروئت را نامزد ریاست این سازمان کرده بود.
سابقه شغلی پروئت گویای تلاشهای مختلف او برای جلوگیری از اجرای قوانین مصوبشده در سازمان حفاظت محیط زیست بود. زمانی که ترامپ در بیستم ژانویه ۲۰۱۷ برای ریاستجمهوری سوگند یاد کرد، تعداد زیادی از دانشمندان سازمان حفاظت محیط زیست سر خود را پایین افکنده بودند.
آنها نگران بودند که کدام طرف زودتر شلیک خواهد کرد و به یکدیگر تذکر میدادند که مراقب نوشتههای خود در ایمیلها باشند، چون از این واهمه داشتند که کادر جدید ارتباطات آنان برای یافتن نقطهنظرات پرسنل را پایش و کنترل کند. هرچند در این بین کاستا زیاد نگران نبود، چون او پس از ۳۲ سال کار در این سازمان اصطلاحا به یک گرگ باراندیده تبدیل شده بود که توفانهای سیاسی زیادی را از سر گذرانده است. ازاینرو درخصوص دیدگاههای پروئت و ترامپ هیچگاه دچار بیخوابی نشده بود.
در روز جشن مراسم ریاستجمهوری نیز او ابتدا از روی کامپیوتر خود سخنرانی ترامپ را شنید و به کارهای روزانه خود بازگشت. کاستا که زمانی ریاست برنامه تحقیقات هوا، تغییر اقلیم و انرژی را در این سازمان برعهده داشت، میگوید: «ترسها و پیشبینیهای زیادی وجود داشت، ولی من تصور میکردم که از میان آنها عبور خواهیم کرد».
باوجوداین در ۱۸ ماه بعد نگرانیهای کاستا درخصوص تأثیر کابینه ترامپ بر فعالیتهای این سازمان شدیدا افزایش یافت. گروه حاکمه، چون از قدرت این سازمان آگاه بودند نسبت به دیگر سازمانهای علمی، حملات بیشتری را متوجه سازمان حفاظت محیطزیست کردند. شخص رئیسجمهور بودجه این سازمان را به یکسوم کاهش داد و تیم پروئت تلاش کرد تا نقش علم را در تعیین مقررات زیستمحیطی تضعیف کند.
او مشارکت محققان ارشد این سازمان در نشستهای مشاورهای این سازمان را منع کرد و بهجای آنها از دانشمندانی استفاده کرد که با صنایع مهربانتر بودند. همه اینها باعث شد که قدرت شرکتها برای تأثیرگذاری در قوانین حاکم بر مواد شیمیایی و آلایندهها بیشتر شود، اما باید دید نظر بیش از هزار دانشمندی که در EPA کار میکنند به چه صورت است؟
برای این کار نشریه «نیچر» در یکونیم سال گذشته بیش از دهها مصاحبه با کارمندان سابق و کنونی این سازمان انجام داد. این مصاحبهها نشان میدهند که برای تعداد زیادی از دانشمندان این سازمان، امور روزانه اندکی تغییر داشته است و آنها به بررسیهای خود در تمامی زمینهها؛ از بومشناسی گرفته تا سمشناسی و از هیدرولوژی تا کیفیت هوا ادامه میدهند و این تلاشی است تا از مبنا قرارگرفتن بنیانهای علمی در مقررات و قوانین بهداشتی و محیطزیستی حمایت کنند. البته آنچه روحیه پژوهشگران این سازمان را خراب کرده است، نوعی عدم اطمینان بیپایان درخصوص همه جوانب کار آنان و خصومت ظریف مسئولان کابینه ترامپ است.
داستان رسانهها در مورد کاهش بودجه سازمان و نیز اخراج نیروها و تلاش برای تضعیف قوانین و مقررات محیطزیستی و بهداشتی بر وخامت اوضاع افزوده است. در چنین شرایطی ریاست سازمان، پروئت، از سوی رسانهها متهم به ریختوپاش بودجههای دولتی و استفاده از پست خود برای فراهمآوردن یک شغل لوکس برای همسر خود و دیگر تخلفهای اخلاقی احتمالی شد. با اینکه پروئت تمامی این موارد را رد میکرد، ولی چند روز قبل؛ یعنی در پنجم جولای ۲۰۱۸ از سمت خود استعفا داد.
آنچه اکثر محققان این سازمان با آن مشکل دارند این است که دولت ترامپ در یک تلاش مستمر و بیسابقه دنبال ازبینبردن مسیرهای علمی توسط این سازمان است. این محققان اظهار کردهاند که عمدتا توسط مدیران ارشد سازمان نادیده انگاشته میشوند. با وجود استعفای پروئت، هنوز تعداد کمی از آنها خوشبین هستند که در انتخاب فرد جدید، استراتژیهای ترامپ تغییر کند. درحالحاضر نیز صحبت از ریاست اندرو ویلر است که گفته میشود یک دلال سیاسی برای صنایع زغالسنگ بوده است.
ترامپ در توییتهای خود گفته است: «ویلر با دستور کار بزرگ و پایدار در EPA ادامه خواهد داد». بسیاری از پژوهشگران معتقدند که این روند میتواند با تضعیف قوانین، فرایندهای علمی را نابود کرده و نتیجه آنکه هرساله دهها هزار نفر را در معرض خطرات بالقوه آلودگیها و مواد شیمیایی خطرناک قرار دهد.
این آشفتگی همه را تحتتأثیر قرار داده است. اکثر آنها با آنکه سر خود را پایین انداختهاند، ولی امیدوارند که بالاخره علم به یک نحوی پیروز شود. بسیاری از آنها در گفتار خود از کلمات «تغییر اقلیم» و «گرمایش جهانی» استفاده نمیکنند تا توجهها را به خود جلب نکنند. برخی بازنشستگی خود را به تأخیر افکندهاند تا سازمان برپا بماند و برخی نیز سازمان را ترک کردهاند.
خانم بنت مدیر سیاست علمی در بخش PEER در ناحیه ایستون شمالی در ایالت ماساچوست است. او میگوید: «ترسها، نگرانیها و اضطرابهای زیادی وجود دارد و کارکنان نمیدانند که چه باید بکنند.
این برخلاف چیزی است که تاکنون دیدهایم». بخش تحت مدیریت او وظیفه یافتن خطاکاران دولتی را در حوزه محیط زیست بر عهده دارد. کاستا این وضعیت را بسیار مخرب میبیند. با اینکه او سعی میکرد به کار خودش مشغول باشد، ولی رفتهرفته خلقوخوی او بدتر و اصطلاحا فلسفیتر شد و در نهایت دریافت که باید سازمان را ترک کند. او درباره مدیران ارشد خود میگوید: «آنها خود را مصون دانسته و با نوعی پاسخگونبودن به پیش میروند. این موضوع فقط تأسفآور و ترسناک است».
۱۰۰ روز آغازین
کاستا در سال ۱۹۸۵ بهعنوان یک متخصص سمشناس پس از آموزشهای لازم به سازمان حفاظت محیط زیست آمریکا پیوست تا بر اثرات فیزیولوژیک آلایندهها متمرکز شود. ورود او همعصر با دوره ریاستجمهوری ریگان بود. ریاست بر عهده گورساچ بود که یک رئیس بهشدت محافظهکار شبیه پروئت بود و در نتیجه بودجهها کاهش یافته و قدرت سازمان در حفاظت از محیط زیست نیز رو به تنزل نهاده بود. این تجارب به کاستا کمک کرد تا دوره آغازین ریاستجمهوری ترامپ را پشت سر بگذارد، ولی کاستا میدید که شرایط نامطلوب قبلی مجددا در حال تکرارشدن است.
کاستا در مصاحبههای خود با نشریه نیچر یادآور شده بود که «سازمان متبوع او از هر فردی بزرگتر است». البته او در ابتدا خواسته بود این مصاحبه ضبط نشود، چون اجازه مصاحبه با رسانهها را نداشت، ولی بعدا موافقت کرد که تمامی مصاحبهها ضبط شوند. در آن دوره رسانهها داستانهایی را درباره حاکمیت سانسور و نیز کاهش بودجه سازمان منتشر میکردند.
او اظهار کرد که بسیاری از این داستانها احتمالا صحیح هستند، ولی ضمنا گفته بود ممکن است این نوع داستانها به نحو غیرقابلکنترلی زیاد شوند و شایعاتی را نیز در خود داشته باشند. او میگوید: «هنگام نبود اطلاعات صحیح، مردم شروع به خلق افسانه میکنند». در این دوره محققان جوانتر نزد او میآمدند تا بپرسند آیا باید بهدنبال شغلی جدید باشند یا خیر؟ و پاسخ او نیز ساده بود: «نترسید، این دوره نیز سپری خواهد شد». کابینه ترامپ خیلی زود مکنونات قلبی خودش را نشان داد. در ۱۶ مارس ۲۰۱۷ بودجه سازمان را با ۳۱ درصد کاهش به ۸.۲ میلیارد دلار رساندند و از بین ۱۵ هزار ردیف شغلی در سازمان، سههزارو ۲۰۰ ردیف را حذف کردند.
سنگینترین ضربه از نظر بودجه به ادارهای وارد شد که کاستا و هزارو صد محقق دیگر در آن مشغول فعالیت بودند؛ یعنی اداره تحقیق و توسعه (ORD). این اداره اصلیترین بازوی علمی سازمان محسوب میشد و بهنوعی کمک کرده بود تا در سراسر آمریکا زیرساختهای فنی برای قوانین مدرن زیستمحیطی ایجاد شود. پیشنهاد دولت ترامپ، بودجه این اداره را تقریبا نصف کرد و از ۴۸۳ میلیون دلار به ۲۵۰ میلیون دلار رساند و این وضعیت خفهکنندهای برای محققان آن بود.
خانم میلز یک زیستشناس در EPA است که در ایالت رودآیلند کار میکند و نماینده اتحادیه کارکنان نیز هست. او در آن زمان به نشریه نیچر گفت: «هرچند مدیریت در تمامی سطوح در تلاش برای مطمئنکردن پرسنل بود، ولی وقتی نگرانی وجود دارد، شما نمیتوانید کمکی بکنید. این افراد کسانی هستند که در اختیار اداره خدمات عمومی قرار میگیرند و احساس میکنند که با آنها مانند دشمن رفتار شده است».
هرچند او و دیگران میدانستند که چنین کاهش برنامهریزیشدهای ممکن است هیچگاه رخ ندهد، چون کنگره آمریکا دارای اختیار بر بودجه است و غالبا درخواستهای بودجهای رئیسجمهور را تغییر میدهد. قانونگذاران ازجمله بسیاری از جمهوریخواهان مهم نسبت به پیشنهاد نخست دولت ترامپ بهشدت مشکوک بودند.
برایناساس کنگره که در دست جمهوریخواهان بود، در ۳۰ آوریل با نادیدهگرفتن درخواستهای دولت در زمینه سازمان حفاظت محیطزیست، بودجه آنان را برای باقیمانده سال مالی ۲۰۱۷ فقط به میزان یک درصد کاهش داد. این برای بسیاری از محققان سازمان یک پیروزی به شمار میرفت، اما رفتار کاستا تغییر کرده بود.
زمانی که او و دو نفر دیگر از محققان EPA در یک نشست علمی با یک عکاس خبری روبهرو شدند، صورت خود را با دستانشان پوشاندند و به او گفتند نمیخواهند بعد از این نشست با سؤالهای مدیریت سیاسی سازمان مواجه شوند. کاستا به یکی از متقاضیان شغل در سازمان که مدرک پسادکتری داشت، گفته بود بهتر است برای شغل در جای دیگری اقدام کند، چون فکر میکند فرصتهای شغلی این سازمان نامحتمل است که در چند سال آینده فعال شوند. او میدانست که مدیران ارشد سازمان از محققان جوان خواستهاند کلمه «تغییر اقلیم» را از سندها حذف کنند.
کاستا میگوید: «چنین موضوعی میتواند همه نوع موجی را به سازمان بفرستد». در همان زمانها کاستا استراتژی خود را تغییر داد؛ او تلاش کرد برنامه تحقیقاتی هوا، اقلیم و انرژی را گسترش دهد و بر مدار موضوعات علمی نگه دارد و از تیم خود محافظت کند و تاجاییکه امکان دارد از مواجهه با مسئولان ردهبالای سازمان بپرهیزد.
هنگام حضور در جلسات علمی و در گزارشها تلاش میکرد درباره موضوعاتی مانند سلامت عمومی و نیز دود حاصل از آتشسوزی جنگلها بهجای موضوع آلایندههای صنعتی هوا صحبت کند. هرچند برنامه تحت مدیریت او در گذشته بیشتر بر صنایع متمرکز بود. او این تغییر را یک چرخش مثبت برای حفظ برنامه خود بدون محدودکردن مبانی علمی میدانست. هرچند او آگاه است که تغییر اقلیم، کیفیت هوا و سلامت عمومی همه به یکدیگر مربوط میشوند. او در این زمینه میگوید: «من نمیخواستم بنشینم و منتظر باشم تا محدودیتهای اعمالشده بر سازمان رفع شوند، بلکه میخواستم قبل از آنها فضا را در دست بگیرم، چون آنها افراد ناآگاهی بودند».
شکاف بیشتر میشود تابستان ۲۰۱۷
تمام این مدت پروئت مشغول ملغیکردن قوانین زیستمحیطی تصویبشده در دوره اوباما و بهویژه قوانینی بود که خودش در دادگاههای ایالت اوکلاهاما برای تصویبنشدن آنها تلاش کرده بود. در ۲۸ مارس ترامپ به پروئت اجازه داد تا قوانین مربوط به انتشار گازهای گلخانهای از نیروگاههای موجود را لغو کند.
روز بعد نیز پروئت ممنوعیت استفاده از یک آفتکش قوی به نام کلرپیریفوس را لغو کرد؛ هرچند دانشمندان سازمان برآورد کرده بودند که تأثیراتی منفی بر رشد مغز کودکان خواهد داشت. آنچه دانشمندان از اینگونه رفتار دولت جدید فهمیدند، این نبود که دولت ترامپ و دولت اوباما با دو گرایش سیاسی مختلف در دو مسیر متضاد گام برمیدارند، بلکه این بود که گذشته از تعلقات سیاسی، دولت قبلی حداقل احترامی برای نظرات پژوهشگران قائل بوده است.
با روی کار آمدن ترامپ همه چیز تغییر کرده بود. پروئت و تیم او که باید آنها را سیاستمدار بنامیم، بهندرت با دانشمندان سازمان مشورت میکردند. در بسیاری از موارد سؤالات محققان بیپاسخ میماند و اساسا، عدم مشاوره با افراد خبره در سازمان بود که به دوره کاری پروئت را در این سازمان پایان داد. ضمنا تیم پروئت با نادیدهگرفتن دانشمندان و یافتههای آنان، خطر تضعیف قدرت سازمان را در پروندههایی که ایالتها و گروههای محیطیزیستی علیه سازمان اقامه میکردند، موجب شدند.
یکی از پژوهشگران ارشد سازمان میگوید: «این سیاستمداران آزادانه با پرسنل صحبت نمیکردند بلکه آنها هر کاری که میخواستند انجام میدادند و سپس موضوع را به اطلاع ما میرساندند». این محقق و تقریبا همه محققانی که در مصاحبهها شرکت کردهاند، خواستار آن بودند که ناشناس باشند؛ چون فاقد اجازه مصاحبه با رسانهها بودند.
یکی دیگر از کارشناسان ارشد سازمان میگوید: پرسنل در تلاش برای مواجهشدن با این واقعیت جدید، سعی کردند که مشترکاتی با رهبری سازمان بیابند و دریافتند که نباید دور و بر موضوع «تغییر اقلیم» بروند و اصطلاحا این عبارت به «راز مگوی سازمان» بدل شد. یکی از مدیران میانی سازمان گفت: «هفتههایی بود که افراد سعی میکردند شرایط را نرمال نشان دهند، ولی ناگهان یک افتضاح جدید رخ میداد و برای یکی، دو روز احساس میکردید که در داخل مه قرار دارید». هرچند محققان به کار خود مشغول بودند، ولی بسیاری از آنان احساس میکردند که تلاشهایشان اهمیتی برای رهبری سازمان ندارد. در اداره تحقیق و توسعه
رد و بدل کردن مطالب بین کارشناسان و مدیریت ارشد فقط از طریق یک واسطه به نام آقای ریچارد یامادا انجام میشد. او معاون این اداره بود و تمایل داشت که ایدهها را منتقل کند، ولی بسیاری از محققان معتقدند که او اغلب در مسائل فنی و علمی سرگردان میشده است. البته شایان ذکر است که سازمان حفاظت از محیط زیست آمریکا تقاضای نشریه نیچر برای مصاحبه با یامادا را نپذیرفته است و به اتهامات ذکرشده در این مقاله نیز پاسخی نداده است.
شکاف بین دانشمندان و رهبری سازمان در اواخر جولای ۲۰۱۷ نمایان شد و آن زمانی بود که در خبرها ذکر شد که تیم پروئت در حال تهیه فهرستی از اسامی افراد شکاک درباره تغییر اقلیم است. بسیاری تصور میکنند که EPA از آن جهت به دنبال این فهرست بوده است که درباره اعتبار موضوعات مرتبط با تغییر اقلیم تشکیک کند یا اینکه کاندیداهایی برای پستهای مشاور در این مبحث بیابد. این در حالی بود که سازمان در همان دوره در حال بررسی وضعیت کنونی تغییر اقلیم بود. این خبر باعث بروز نگرانیهایی در داخل و بیرون سازمان شد؛ چون چهار ماه پیش از آن رهبری سازمان موضوع تغییر اقلیم را زیر سؤال برده بود و احتمالا با تهیه این فهرست میخواست تعهد سیاسی خود را کامل کند. نهایتا تیم رهبری سازمان اجازه داد که پروژه بررسی وضعیت کنونی تغییر اقلیم به پیش رود. کاستا و دیگران در این تصمیم نقش داشتند. کاستا گفته بود: «آنها قدرت داشتند تا این بررسی را انجام دهند یا متوقف کنند، ولی با وجود تمام سخنان بیانشده، این کار از طریق یک روند نرمال انجام شد». برای کاستا واضح بود که در بسیاری از موارد، رهبری سازمان احاطهای به عملکرد محققان ندارد و اهمیتی نیز به آن نمیدهد؛ مگر آنکه با تعهد ترامپ درباره ابطال مقررات مرتبط با صنایع در تضاد قرار بگیرد و آن وقت است که این رهبری سیاسی وارد عمل میشود.
(افزایش تنشها پاییز ۲۰۱۷ )
در ۳۱ اکتبر پروئت یک بمب خبری را در جامعه علمی آمریکا منفجر کرد. او گفت: محققانی که از کمکهای مالی EPA برای تحقیقات استفاده میکنند، نمیتوانند در کمیتههای مشورتی علمی (SAB) یا کمیتههای مجزای مرتبط با قوانین آلودگی هوا حضور یابند. اساسا این کمیتهها مرور مبانی علمی اکثر قوانین EPA را بر عهده دارند. این تصمیم باعث شد که دانشمندان بزرگی از پروسه تصویب قوانین زیستمحیطی کنار گذاشته شوند. پروئت اقدام خود را با یک اتهام عجیب و غریب توجیه کرد. او گفت که کمکهای ارائهشده از سوی این سازمان میتواند باعث شود که مشاورههای ارائهشده از سوی آنان متعصبانه باشد.
دانشمندان از این سخن شوکه شده بودند، زیرا این سیاست در سایر آژانسهای علمی مانند مؤسسه ملی بهداشت اجرا نمیشد و از سوی دیگر، محققان مرتبط با صنعت نیز با چنین محدودیتی مواجه نبودند. این تعجبها پایانی نداشت و پروئت محدودیتهای بیشتری برای اعضای این کمیتههای مشاوری اعمال کرد تا پژوهشگران بیشتری را از این کمیتهها دور کرده و در عوض میتوانست سریعا افراد جایگزین مورد نظر خود را انتخاب کند.
نتیجه آن شد که ۱۸ نفر از ۴۴ عضو این کمیته مشورتی علمی تعیینشده از سوی پروئت هستند. البته تا پایان ماه سپتامبر تیم ترامپ تقریبا دوسوم از اعضای این کمیته را انتخاب خواهد کرد. زابرا تا ماه فوریه که بازنشسته خواهد شد، مسئولیت اداره فعالیتهای این کمیته در EPA را بر عهده دارد. بسیاری از این هراس دارند که علایق وسیع این کمیته؛ از مواد شیمیایی گرفته تا انرژی و تولید صنعتی، شدیدا کاهش یابد یا وجهالمصالحه قرار گیرد. به احتمال زیاد پروئت، میشل هانیکات را برای ریاست کمیته فوق در نظر داشته است.
او یک سمشناس است که در کمیسیون کیفیت محیط زیست ایالت تگزاس در شهر آستین مشغول به کار است و شدیدا با سختگیرانهترشدن استانداردهای کیفیت هوا مخالف است. او به نشریه نیچر گفت که امیدوار است به ریاست این کمیته مشورتی علمی انتخاب شود. در ادامه، پروئت تونی کاکس را نیز به عضویت کمیته مشورتی علوم هوای پاک (CASAC) منصوب کرد.
او یک مشاور دوستدار صنایع است که مطالعات علمی ارتباط بین مرگ انسان و آلودگی هوا را زیر سؤال برده بود. این کمیته وظیفه بررسی مطالعات علمی، پیش از بهروزکردن استانداردهای کیفیت هوا را برعهده دارد. تا هنگام این انتصابات کاستا نیز از این حملات وارده بر مطالعات علمی خسته شده بود، ولی با تغییر برنامههای خود میتوانست کورسویی از امید را ببیند.
او میگوید به مدت طولانی برای انجام تحقیقات درخصوص آتشسوزیها، لابی کرده است، چراکه بخش بزرگی از انتشار آلودگی ذرات معلق به دلیل این آتشسوزیهاست که در کشور رخ میدهد. البته سازمان در گذشته چندین دهه را به بررسی آلودگی ناشی از صنایع اختصاص داده بود.
با اینکه ترامپ و پروئت در رأس امور قرار داشتند، ولی کاستا دریافته بود که زمان برای پیشبرد برنامه خود درخصوص تمرکز بر موضوع آتشسوزیها مناسب است. در اوایل ماه دسامبر بخش مقررات کیفیت هوا که خواهان اصلی برنامه تحقیقات در زمینه هواست، بهطور غیررسمی از این ایده تحقیقاتی کاستا پشتیبانی کرد.
باوجوداین در چنین شرایطی که نوعی پیروزی برای وی محسوب میشد، کاستا به جمعبندی رسید که سن ۶۹ سالگی زمان خوبی برای ترک سازمان است. او در این زمینه گفته است: «مطمئنا من نمیخواستم که از شرایط سوءاستفاده کنم». او با پنج فرزند و پنج نوه و یک ماشین چمنزنی مدرن و تعهد درونی به ادامه فعالیتهای علمی به اندازه کافی میتوانست خودش را در بیرون از سازمان نیز مشغول کند.
او میافزاید: «من فکر نمیکردم که در فضای موجود سازمان بتوانم خوب عمل کنم». در روز پنجم ژانویه؛ یعنی دو هفته قبل از آنکه ترامپ سالگرد ورود خود به کاخ سفید را جشن بگیرد، کاستا برای آخرینبار وارد محل کار خود در سازمان حفاظت محیط زیست شد و همکارانش برای او یک جشن بازنشستگی گرفتند و در پایان این روز او چند کارتن از وسایل شخصی خود را درون خودروی خود نهاد و به سوی منزل حرکت کرد.
استعفای (پروئت بهار ۲۰۱۸ ) طی ماههای بعدی شایعات بیشتری درخصوص تخلفهای اخلاقی پروئت در سازمان انتشار یافت. تحقیقات، جلسات کنگره و گمانهزنیهای بیپایان، همه این سؤال را در ذهن متبادر میکرد که این مدیر دغلباز تا چه مدت میتواند به لطف رفاقت با رئیسجمهور در رأس کار باقی بماند. ا
لبته پروئت شش ماه دیگر نیز باقی ماند و یک بمب دیگر را در برنامههای علمی سازمان منفجر کرد. در ۲۴ آوریل او اعلام کرد که سازمان حق ندارد از هیچ مطالعهای در تصویب قوانین خود بهره ببرد، مگر آنکه آن دادهها و روشهای مطالعاتی را در دسترس عموم قرار دهد.
هرچند او نام این کار را شفافیت نهاد، ولی دانشمندان و دیگر کارشناسان فورا به مبارزه با آن برخاستند. این دانشمندان معتقد بودند که این موضوع، حریم خصوصی سوابق پزشکی را تحتالشعاع قرار میدهد، چون مطالعات اپیدمولوژیک بر پایه اطلاعات بیماران است و باید هویت این بیماران حفظ میشد. این پیشنهاد پروئت نهایتا باعث میشد که بسیاری از مطالعات که مبنای تصویب قوانین در سازمان حفاظت محیط زیست بودند، کنار گذاشته شوند.
این عمل به آن معنی بود که تلاش شود تا سازمان نتواند مقررات و قوانین مهم و مفید بهداشتی و زیستمحیطی وضع کند. یک تجزیهوتحلیل که در آوریل در این خصوص انجام شد، نشان میداد که اگر سیاست پروئت از دو دهه پیش در سازمان مورد پیروی قرار میگرفت، خبری از قوانین کنونی نبود که توانستهاند سالانه از ۵۰ هزار مورد مرگ ناشی از آلودگی هوا جلوگیری کنند.
زمانی که این اخبار منتشر شد، کاستا بهقدری ناراحت شد که یک متن (بعد از بازنشستگی خود) به نشریه نیچر ارسال کرد و در آن متذکر شد: «این قانون همانند یک بمب دستساز است که برای نابودی توانایی سازمان برای انجام امور محوله طراحی و ساخته شده است و پروئت یک دغلباز و حیلهگر است».
فردای روزی که این قانون تصویب شد، پوستری از پروئت در حال امضای قانون در ورودی اصلی ساختمان بخش ORD در واشنگتن نصب شده بود که بر موضوع شفافیت در علم تأکید داشت. برای بسیاری از محققان این عمل نیز یکی دیگر از توهینها و دهنکجیها بود. یکی از محققان سازمان در این خصوص گفت: «معنی این پوستر آن بود که ما شما را دستگیر کردهایم و شما هیچ کاری نمیتوانید بکنید. من نیز در جواب میخواهم به این رؤسا اطمینان دهم که ما نیز فهمیدهایم که یک کلانتر جدید وارد این شهر شده است».
البته کاستا از تصمیم خود پشیمان نیست، چون تابستان خود را در یک ناحیه دورافتاده در ساحل رودآیلند سپری کرد و این محلی بود که اوقات جوانی خود را در آن گذرانده بود، اما احتمالا او نیز نمیدانست که چگونه این داستان به پایان خواهد رسید، چون او در اواخر ماه گفته بود که «شاید دیگر آن نور در انتهای تونل وجود نداشته باشد».
زمانی که در پنجم جولای خبر استعفای پروئت انتشار یافت، او در گاراژ منزلش بود. همسرش از خانه به طرف او دوید تا خبر را به او بگوید و موبایل او نیز پر از متنهایی بود که دوستان، خانواده و همکاران سابقش در سازمان برای او ارسال میکردند.
او آرام شده بود، ولی تعجب نکرد. او زمانی که به گذشته فکر میکند امیدوار است که رفقای آقای ترامپ همانند پیشینیان خود در اوایل دهه ۱۹۹۰، نتوانند خیلی سریع علم و عالم را از این سازمان دور کنند.
به نظر میرسد کاستا دوباره تهییج شده است تا اصطلاحا زغالها را تا زمان تغییر بادهای سیاسی، گداخته نگه دارد و تیم ترامپ را بیرون بیندازد. او میگوید: «گاهی فکر میکنم که آنها شبیه ملخها هستند که میآیند و مزارع را خراب میکنند، ولی نهایتا میروند».
ترجمه: عبدالله مصطفایی