بررسی داستانی انیمه آکادمی قهرمانی من؛ سوپرمن با موهای سبز

به دلیل این‌که مانگای اثر «آکادمی قهرمانی من» (My Hero Academia) را نخوانده بودم بدون هیچ پیش زمینه‌ای فصل اول انیمه را شروع کردم. بعد از یک ماجراجویی اکشن و پر از صحنات احساسی آکادمی قهرمانی من توانست جای خود را در قلب من باز کند. بعد از آن در فصل دوم تمامی ویژگی‌های انیمه یک پله بالاتر رفته بود و تهدید شخصیت منفی داستان نیز در این فصل رویه جدی‌تری به خود گرفته است.

داستان انیمه درباره پسر نوجوانی به نام «ایزوکو میدوریا» (Izuku Midoriya) است که با نام مستعار «دکو» (Deku) شناخته می‌شود، این اسم مستعار در ژاپنی دارای دو معنی بی‌عرضه و با پشتکار است که بعدها در طی انیمه ایزوکو همین نام را برای اسم قهرمانی خود انتخاب می‌کند، و همیشه رویای تبدیل شدن به یک قهرمان را داشته است. از بخت بد او، در دنیایی که همه مردم دارای قدرت‌های شگفت‌انگیز هستند و فقط بیست درصد مردم عادی به دنیا می‌آیند او نیز یکی از آدم‌های عادی است. بعد از ملاقات با قهرمان محبوبش «آل مایت» (All Might) او راهی پیدا می‌کند تا از وضعیت عادی بودنش خلاص شود و بتواند تا در مدرسه معروف U.A که برای دوره قهرمانی خود معروف است شرکت کند، با این امید که بتواند به رویاهایش حقیقت ببخشد.

دکو که همیشه پایین‌تر از بقیه قرار گرفته است، شخصیت‌ پردازی دوست‌داشتنی و قابل ارتباطی دارد. به خصوص تضادی که بین او و رقیب دوران کودکیش «کاتسوکی باکوگو» (Katsuki Bakugou) وجود دارد. باکوگو شاید در نگاه اول به مانند خیلی از شخصیت‌های قلدر عصبانی به نظر کلیشه‌ای به نظر برسد که افراد زیادی را برای پیشرفت خود زیرپا له می‌کند. اما با پیشرفت سریال، شخصیت او نیز بالغ‌تر می‌شود، شاید او مغرور باشد و در کنترل عصبانیت خود مشکل داشته باشد ولی انگیزه او برای قهرمان شدن و محافظ جامعه از خلافکاران باعث شده است که او فقط یک شخصیت عصبانی تک‌بعدی به نظر نرسد.

بقیه دانش‌آموزان و قهرمانانی که در داستان حضور دارند نیز هرکدام شخصیت پردازی چند لایه‌ای دارند و هرکدام توجه شخص خاصی را جلب می‌کند. از نماینده درس‌خوان کلاس «تنیا لیدا» (Tenya lida) که در پاهایش موتورهای تقویت شده دارد تا شخصیت بامزه و معصوم «اوچاکو اوراراکا» (Ochako Uraraka) که با دست زدن به اجسام می‌تواند باعث شود که آن‌ها در هوا معلق شوند. دبیرستان U.A پر است از شخصیت‌های متفاوت و رنگارنگ که به موقع به بیننده شناخته می‌شوند.

می‌توان تمام این حرف‌ها را برای قهرمان شماره یک آل مایت هم گفت. پشت عضلات قدرتمند و لبخند شادش دردهای زیادی خوابیده است. بله، آکادمی قهرمانی من نشان می‌دهد که حتی قدرتمندترین افراد نیز نقطه ضعف دارند و گاهی به کمک بقیه احتیاج پیدا می‌کنند؛ راز آل مایت نیز به خوبی این نکته را به همه نشان می‌دهد. همچنین رابطه‌ای که بین او و ایزوکو به وجود می‌آید کم کم تبدیل به یک رابطه استاد شاگردی برای قهرمانی می‌شود که روزهای خوبش را پشت سر گذاشته است. این رابطه دل‌گرم کننده به خوبی به تصویر کشیده می‌شود و همیشه لبخند را بر روی لب‌های شما می‌آورد.

چنین شخصیت پردازی قدرتمندی باعث خلق داستانی می‌شود که تا آخرین لحظه شما را رها نمی‌کند. رابطه احساسی بین ایزوکو و اوراراکا طی فصل‌ها به خوبی جلو می‌رود و همیشه منتظر دیدن جنبه‌های بیشتری از این رابطه می‌مانید. همچنین مشکلات دکو با خودش و تنفر باکوگو نسبت به او که به دوران کودکیشان برمی‌گردد و تلاش دکو برای ثابت کردن خودش به باکوگو باعث ایجاد صحناتی احساسی و درام می‌شود.

اما مهم‌ترین رابطه در تمام انیمه، رابطه بین ایزوکو و مادرش است. پیشرفت این رابطه و مادر دکو که متوجه می‌شود باید از پسر بدون قدرتش بیشتر پشتیبانی می‌کرده است مطمئنا باعث گریه افراد زیادی می‌شود. علاوه بر اینکه در طی این رابطه ما متوجه زندگی خانوادگی ایزوکو و مشکلات شخصیتی که دارد می‌شویم، آکادمی قهرمانی من همچنین اهمیت خانواده و پشتیبانی از یک‌دیگر را نیز نشان می‌دهد.

استدیو سازنده انیمه «بونز» (Bones) تمامی طراحی‌ها را بدون هیچ نقصی انجام داده است، از چشم‌های پر از اشک دکو گرفته تا صحنات پر از انفجاری که باکوگو در آن‌ها حضور دارد. البته این سطح از طراحی نیز جای تعجب ندارد چون‌که استدیو سازنده این عنوان، خالق انیمه‌های «ولف رین» (Wolf Rain) و «فول‌متال آلکمیست» (Fullmetal Alchemist) نیز بوده است. البته از کار صداگذاری بی‌نقص صداپیشه‌ها نیز نباید بگذریم که در هر دو نسخه ژاپنی و انگلیسی کار بدون اشکالی ارائه داده‌اند.

البته برخلاف شخصیت‌های بی‌نقص قهرمان‌ها در فصل اول، اوضاع شخصیت‌های منفی به خوبی آن‌ها نیست. رئیس لیگ جنایتکاران «تومورا شیگاراکی» (Tomura Shigaraki) مطمئنا پتانسیل تبدیل شدن به یک شخصیت پیچیده و عمیق را دارد ولی متاسفانه چیز زیادی از او در فصل اول به نمایش در نمی‌آید. درست است که در فصل دوم آکادمی قهرمانی من نکات بیشتری را درباره او می‌فهمیم، ولی اندکی اطلاعات درباره گذشته او در فصل اول باعث تقویت داستان می‌شد.

فصل دوم به آرامی پیش می‌رود و با فستیوال ورزشی U.A شروع می‌شود. تقریبا تمامی نیمه اول فصل دوم متمرکز بر این بخش است و طی اتفاقاتی که در این دوران می‌افتد به عمق مشکلات درونی خیلی از شخصیت‌ها پی می‌بریم. در حالی که طی این فستیوال مجبور هستند که با یک‌دیگر همکاری کنند، مشکلات شخصیتی و غروری که شخصیت‌های فرعی دارند کاملا جنبه جدیدی را به انیمه اضافه می‌کند. با اینکه تمرکز کلی داستان بر روی دکو است ولی طی فصل دوم تمرکز داستان بر روی لیدا، اوراراکا و همچنین «تودوروکی» (Todroki) قرار می‌گیرد و تا جایی پیش می‌رود که گاهی حس می‌کنید شخصیت اصلی آن‌ها هستند.

البته این به معنی این نیست که تمرکز داستان بر روی دکو نیست، طرفدار دو آتشه آل مایت نیز در این فصل تغییرات بزرگی را به خود می‌بیند. مشاهده چالش‌های او در کنترل قدرتش که «یکی برای همه» (One For All) نام دارد و همچنین محکم کردن جایگاهش به عنوان یک قهرمان، سرگرم‌کننده است. البته مهم‌ترین خصیصه شخصیتی دکو انسانیت او است. در آکادمی قهرمانی من بارها مشاهده می‌کنیم که دکو سلامت خودش را در نظر نمی‌گیرد و با از خودگذشتگی به دیگران کمک می‌کند، و باعث می‌شود که تعدادی از بهترین صحنات احساسی را مشاهده کنیم.

در فصل دوم شخصیت‌هایی جذاب جدیدی نیز معرفی می‌شوند. یکی از این افراد «گرن تورینو» (Gran Torino) نام دارد، قهرمان فرتوت بازنشسته‌ای که زمانی استاد آل مایت بوده است. تعامل او با دکو علاوه بر اینکه باعث ایجاد صحنات خنده‌دار زیادی می‌‍شود، حضورش باعث افشاگری‌هایی درباره قهرمان شماره یک دنیا و همچنین قدرت او یکی برای همه نیز می‌شود. اما جذاب‌ترین شخصیت در این بین قاتل قهرمانان، «استین» (Stain) نام دارد. یک شخصیت منفی جذاب، که شخصیتی بی‌ثبات دارد. با تشکر از جامعه پیچیده‌ای که در انیمه وجود دارد، افراد زیادی عقاید شرورانه او را قبول دارند و باید گفت که او نسبت به تهدیدی که در فصل او به نمایش درآمده بود بهتر عمل می‌کند. البته شیگاراکی هنوز هم بخش مهمی از داستان را تشکیل می‌دهد ولی حضور استین و کمکی که به لیگ جنایتکاران می‌کند باعث می‌شود که داستان سمت و سویی جدید بگیرد.

فصل دوم آکادمی قهرمانی من به خوبی دنیای در حال گسترش افراد دارای قدرت‌های شگفت‌انگیز را نشان می‌دهد. جشنواره ورزشی افراد زیادی را نشان می‌دهد که در دوره قهرمانی قبول نشده‌اند و یا انگیزه متفاوتی در این راه دارند. همچنین دوره آزمایشی که دانش‌آموزان باید با قهرمانان حرفه‌ای بگذرانند بینش جدیدی را نسبت به قهرمانان و تعامل آن‌ها با جامعه نشان می‌دهد. در امتحان‌های نهایی نیز ما شاهد قدرت‌های معلمین و تلاش دکو و سایرین برای بهتر شدن هستیم.

در فصل دوم نیز کیفیت گرافیکی کار حفظ شده است و افکت‌های آب و آتش که هنگام مبارزه تودوروکی مشاهده می‌کنیم، مطمئنا رقیب بزرگی برای انیمه‌های اکشن خواهد بود. به همراه این گرافیک قدرتمند صداگذاری عالی نیز همراه این بخش است تا همه چیز در سطح بالایی قرار بگیرد. افکت‌های صوتی و موسیقی به کار گرفته شده به خوبی به کار گرفته شده‌اند. صداپیشه‌ها در هر دو زبان کار خوبی را ارائه داده‌اند. طراحی شخصیت‌ها نیز در بهترین سطح قرار دارد. از خنده معصومانه دکو تا نگاه تهدیدآمیز باکوگو گرفته، همه چیز به خوبی طراحی شده است و هر شخصیت تیپ و استایل خاص خود را دارد.

در نهایت باید گفت که آکادمی قهرمانی من یکی از بهترین‌های چند سال اخیر است. شاید در نگاه اول به مانند یک انیمه اکشن معمولی به نظر برسد ولی اگر کمی به او فرصت بدهید تا بتواند رویه واقعی خود را آشکار کند مطمئنا پشیمان نخواهید شد.