(580)

دِلِ من پیشِ توامّا تودلت جای دگر
بسپردی دِلِ خود راتو به شیدای دگر

توبرودل بده بردستِ رقیبم همه عمر
منِ مجنون نروم در پیِ لیلای دگر

شده ام عاشق شیدایِ تو،هستم سرِعهد
دلِ خود را نسپارم به دلارایِ دگر

منِ شیداکه بغیراز تو به کس دل ندهم
تو چرا دل بسپردی رخِ زیبایِ دگر

چه شد آخر مه من بشکنی آن عهد ترا
چو غزالی بگریزی تو به صحرایِ دگر

سرِپیمان،تونماندی بشکستی همه عهد
هوَ ست برده ترا در پیِ رعنای دگر

توبه هرجاکه دلت خواست هوس بازبرو
چو ندارم صنما از تو تقاضایِ دگر

همه عمرت به(خزان)تهمتِ بیجا زده ای
منِ دلداده ندارم سرِ سودایِ دگر