دزدِ بهادر

عاقلا اینها که می بینی نه یارِ جانی اَند
در میانِ پیله ی پول و پله، زندانی اَند
پیله بگشایی چو یک پروانهِ پا به گریز
شامِ دیگر، دورِ شمعِ بهتری مهمانی اَند
لاشه خوارانِ پیِ فرصت، نشاید یارِغار
نه به اندیشه عمیق و نه به دل انسانی اَند
وقتِ تنهایی و بی برگی همانا، هوشدار
این مگس ها مثلِ ارواحِ شَبَح پنهانی اَند
حال ارزانند و از عمرِ گرانت می چرند
گاهِ تنهایی که آمد، نه به این ارزانی اَند
دلخوش از این ناکثان نظمِ بی باور نباش
بادِ سردِ بی ثمر در وقتِ بی بارانی اَند
سِلفگانی که به هر بام و بری می رقصند
نی تمام انسانی و نی به کمال عرفانی اَند
بومِ بازارِ سیاست را، چنان بو کرده اند
لحظه را، رنگین کمانِ بی ستونِ آنی اَند
سر به سودایِ صفا دارند، دل دردامِ مال
گر چه با لب، قاریِ صد چهرۀ قرآنی اَند
عاقبت را کس نمیداند که منزلگه کجاست
دین و دنیا را، که دزدانِ بهادر بانی اَند ( مقصود )