طَرح ِ اَندام ِ درد

عکـس هـای من ایـن روزهـا واقعی نیست
گفتم آـــی نَقّـــاش باشـی ِ عزیــز
مرا با عزّت ِ نَفــسَم بِکِــش
با بُغضــی که می پَرد وَسَط ِحَرفم بِکِــش
ایستــاده ام هنـوز
صبـرم را
شبیــه به یک سـرو ِ بلنـد قــامَت ِ سبـز بِکِــش
بالاتــر اَز مقــام ِ پادشــاه
اُفتــادَه تَر از گـدای ِ مسکین
مــرا همانگونـه که هستم
یعنـی
با پشـت ِ پلک ِ اُفتاده
چیـن و چروک های قَرینه و عَمیــقَم بِکِــش
سـکوتم به ستــوه آمد و گفت
مـرا ماهـرانه تر ، شبیه به نگین ِ اَنگشتــر
مـن ولی با خودم میگفتم
(اِی کاش گُفتَــن های ِ مَرا) کاش می فهمید
و برای گذشته ام آینده ای زیباتَـر می کشید
دیدم که نَقّـــاش فقـط آه... کشید
من ماندم و یک بــوم ِ سفیـد
خودمانیم نقّـاش بودن هم عجب عالمـی دارد
و اگر اشــک بُگذارد
طَرح ِ اَندام ِ درد ، کشیدن دارد