خون دلها

عاشقی دیده به دل صورتِ زیبایِ تورا
قامتی دیده سحر چون قَد و بالایِ تورا

بشنوی گر غزلی در رهِ لیلای دلم
می‌برد خواب گران از سرِ لالایِ تورا

کربلا گشته دلم در طلبِ آب کمی
تا نمیرم که ببینم همه سیمایِ تورا

می‌چکد خونِ دلم در رهِ جانانِ جهان
خونِ دلها بُکُند سُرخیِ دریایِ تورا

موجِ موهایِ تو در وقت بهاران برسد
گو چه آشفته کند زلف سمن سایِ تورا

وقتِ انشا به دلم معجزه بخشیده خدا
تا قلم هدیه کند برگه‌ی انشایِ تورا

زاهدان را ز مساجد ببرد معبدِ تو
می‌کشد جان طرفِ گُنبدِ مینایِ تورا

آبرو رفته دگر بی سروسامان شده ام
کس به سامان نکند عاشق و رسوایِ تورا

ساعتی دیدنِ رخسارِ تورا می‌طلبم
دل که دیوانه شود محوِ تماشایِ تورا

کُلّ حرفای تو پیچیده تر از درک من است
کس نفهمیده دگر نکته‌ی حرفایِ تورا

دل دگر نای و نوایش به بریدن برسد
چون گره خورده به پیچ و خمِ موهایِ تورا

در درازای شبی چون شب یلدای جهان
می‌رسد بویِ گُل و گلشنِ یلدایِ تورا

سرزمینی همه در غفلت و رؤیایِ تو شد
ما که در عیشِ نهان مانده به رؤیایِ تورا

عاشقی گفته دلم مانده به کوهی که در آن
عاشقان جان بدهد بر سرِ سینای تورا

ای وفا بختِ سیاهت که نمایان بشود
گو که دل برده زِ آن دلبرو لیلایِ تورا