غم پنهان

بگو به یاران سخنی از غمِ پنهانِ مرا
دردی که در سینه وآتش به دل و جانِ مرا

بگو به قاضی که قضا فعلِ منو فعلِ تو لا
جرمِ فراوان بُکند کشتن و زندانِ مرا

بگو که عاشق کُشد این موی شرر دارِ صنم
ظلمی که خونین بُکند دیده‌ی گریانِ مرا

بگو که دزدیده دگر زلف پریشان و لبش
از تنِ بی جانِ منم این دلِ حیرانِ مرا

یَکتُبُ آن کاتبِ هر قصّه و افسانه دگر
بر درِ هر میکده گو قصّه‌ی جانانِ مرا

بگو وفایا غزلی تاکه بدانم چه کسی
بُرده دل از جان تو و شاعر خوشخوانِ مرا