فرض محال

بیا فرض کن عشق، تاوان ندارد
تباهی و غم ، اشک پنهان ندارد

بیا فرض کن ، لحظه ی بی قراری
فسانست ، یا ، اصلا امکان ندارد

بیا دستهایم بگیر و بغل کن
فراغ تو دردیست ... درمان ندارد

بیا فرض کن ،حال ما خوبِ خوب و
کسی از کسی ، درد پنهان ندارد

بیا تا بخندیم ، با هم به مستی
که این روزها ، وقت جبران ندارد


من آن جنگل تشنه، تو، سهم من ، که
بیابان ، نیازی به باران ندارد

چو پروانه گرد دو چشمت بگردم
کسی چون من این بال سوزان ندارد

شکستم دگر بار من توبه ام را
نگویی ، فلانی که ایمان ندارد

مسیح منی ، با دم عیسوی ، سر
ببخشا ، کسی را که سامان ندارد