غزل شماره ۲۲۲ حافظ: از سر کوی تو هر کو به ملالت برود

غزل شماره 222 حافظ: از سر کوی تو هر کو به ملالت برود

غزل شماره ۲۲۲ حافظ در سال‌های آخر دوره شاعری او سروده شده است. این غزل را بسیاری شارحان غزلی عرفانی می‌دانند. حافظ می‌گوید هرکسی از سر کوی دوست با ناراحتی بگذرد، کارش به سرانجام نخواهد رسید و در پایان خجالت‌زده برمی‌گردد. کاروانی که خداوند حافظ و نگهبانش باشد، با شکوه و جلال فرود آمده و با بزرگی و عظمت به راه می‌افتد.

ستاره | سرویس فرهنگ و هنر

از سر کوی تو هر کو به ملالت برود

نرود کارش و آخر به خجالت برود

کاروانی که بود بدرقه‌اش حفظ خدا

به تجمل بنشیند به جلالت برود

سالک از نور هدایت ببرد راه به دوست

که به جایی نرسد گر به ضلالت برود

کام خود آخر عمر از می و معشوق بگیر

حیف اوقات که یک سر به بطالت برود

ای دلیل دل گمگشته خدا را مددی

که غریب ار نبرد ره به دلالت برود

حکم مستوری و مستی همه بر خاتمت است

کس ندانست که آخر به چه حالت برود

حافظ از چشمه حکمت به کف آور جامی

بو که از لوح دلت نقش جهالت برود

〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰

تعبیر فال حافظ شما

خودت هم خوب می‌دانی که برای رسیدن به مقصود بایستی رنج و سختی را تحمل کنی. با سهل‌انگاری و دست روی دست گذاشتن قطعاً به نتیجه‌ای نمی‌رسی. با امید به خدا و مشورت با دوستان و کمک بزرگان به هدف خواهی رسید. یأس و ناامیدی را از خود دور کن.

〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰

شاهد فال:

غزل شماره ۲۲۳ - هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود

گوناگون