چرا پنتاگون به دنبال استفاده از حشرات به عنوان سلاح است؟

در قالب پروژه دارپا عوامل تغییر ژنتیک یا ویروس ها برای اثر گذاری مستقیم بر ساختار ژنتیک محصولات کشاورزی، به جمعیت حشرات عرضه می شود. دارپا در نظر دارد از ملخ های برگی، مگس های سفید و شته ها برای قرار دادن محصولات کشاورزی در معرض ویروس ها استفاده کند. از جمله ادعاهای مورد تردیدی که آنها مطرح می کنند، این است که این کار برای کمک به کشاورزان به منظور مقابله با «تغییرات آب و هوایی» است. چیزی که هیچ کس، به خصوص نه پنتاگون و نه سازمان غذا و داروی آمریکا پاسخ نمی دهد این است که ویروس های مهندسی ژنتیک شده در حشرات چگونه با دیگر ریزجانداران موجود در محیط زیست تعامل خواهند داشت؟ اگر محصولات کشاورزی برای همیشه مورد هجوم ویروس های دستکاری ژنتیک شده قرار گیرند چه، آیا این اتفاق می تواند ژنتیک و سیستم های ایمنی انسان هایی را که حیاتشان وابسته به این محصولات است تغییر دهد؟

هشدار جنگ بیولوژیک

از آنجا که بخش عمده مواد غذایی تولیدی فعلی آمریکا آلوده به آفت کش های سمی و دیگر علف کش ها و آفت کش ها در کنار گیاهان مهندسی ژنتیک شده است، باید در صداقت اظهارات پنتاگون در ارتباط با سیستم محصولات کشاورزی فعلی آمریکا شک کرد. یک گروه از دانشمندان اروپایی مقاله ای علمی را در شماره 5 اکتبر مجله علوم منتشر کرده اند که نویسنده اول آن دکتر گای ریوز از موسسه مکس پلانک برای بیولوژی تکاملی در پلون آلمان است.

این مقاله اشاره می کند که برنامه «حشرات متحد» دارپا در نظر دارد ویروس های دستکاری ژنتیک شده آلوده کننده ای را منتشر کند که برای ویرایش کروموزوم های غلات مستقیما در مزارع مهندسی شده اند. این کار که «توارث افقی» نامیده می شود با شیوه عمودی رایج که تغییرات را از طریق مهندسی ژنتیک انجام می دهد که به طور آزمایشگاهی دستکاری هایی را در کروموزوم های گونه های هدف برای آفرینش انواع گیاهان دستکاری ژنتیک شده انجام می دهند، فرق دارد. در توارث افقی، تغییرات ژنتیک در محصولات کشاورزی در طبیعت آزاد از طریق «انتشار مبتنی بر حشرات» صورت خواهد گرفت.

دانشمندان اروپایی خاطر نشان می کنند که هیچ دلیل قانع کننده ای از سوی دارپا برای استفاده از حشرات به عنوان یک شیوه غیرقابل کنترل انتشار ویروس های مصنوعی در محیط زیست ارائه نشده است. بعلاوه آنها می گویند که برنامه حشرات متحد را با سهولت بیشتری می توان برای جنگ بیولوژیک مورد استفاده قرار داد تا کشاورزی معمول.

به گفته گای ریوز از موسسه ماکس پلانک: کشتن یا عقیم کردن یک گیاه با استفاده از ویرایش ژنتیک بسیار آسان تر است تا مقاوم کردن آن در برابر حشرات.

مقاله چاپ شده در نشریه علوم اشاره می کند که هیچ بحث علمی - نظارت که به جای خود - در مورد ایمنی این شیوه های ویرایش ژنتیکی در مزارع باز یا حتی اینکه آیا آنها اصولا فایده ای دارند یا خیر انجام نشده است. دپارتمان کشاورزی ایالات متحده هر گونه آزمایش سلامتی یا ایمنی روی گیاهان یا حشرات ویرایش ژنتیک شده را مکرر رد می کند. «در نتیجه این برنامه را می توان به طور گسترده ای به عنوان اقدامی برای تولید عوامل بیولوژیک با اهداف خصمانه و ابزارهای حمل آنها - اگر حقیقت داشته باشد- شاخه جدیدی از « کنوانسیون سلاح های بیولوژیک» در نظر گرفت.» تاکنون 27 میلیون دلار از پول مالیات دهندگان آمریکایی در برنامه «حشرات متحد» هزینه شده است.

فناوری بی ثبات

هرچند جزئیات این امر هنوز در دسترس قرار ندارد، اما تقریبا حتمی است که پروژه ویرایش ژنتیک حشرات متحد با ابزارهای کریسپر از چیزی استفاده می کند که به آن «ژن ران» می گویند. برنامه دارپای پنتاگون روی ژن ران نیز هزینه سنگینی کرده و قصد دارد درکنار ویرایش ژنتیک آن را به عنوان یک نیروی دستکاری ژنتیک در سطح کل یک جمعیت، چه پشه ها یا به طور بالقوه انسان ها تنها برای چند نسل انتشار دهد.

دانشمندی که برای اولین بار از توسعه ژن ران در ویرایش ژنتیک سخن گفت، کوین ازولت بیولوژیست هاروارد بود که علنا هشدار داد که توسعه ویرایش ژنتیک در پیوند با فناوری های ژن ران این قابلیت بالقوه هشدار دهنده را دارند که ار کنترل خارج شوند. او اشاره می کند که چگونه در کریسپر غالبا هرج و مرج پیش می آید و احتمال جهش های حفاظتی بالا می رود و حتی ژن ران های بی ضرر تهاجمی می شوند. او تاکید می کند «تنها تعدادی از ارگانیسم های مهندسی شده می توانند به طور برگشت ناپذیری یک اکوسیستم را تغییر دهند.» شبیه سازی های رایانه ای ژن ران ازولت او را به این نتیجه رسانده اند که که یک ژن ویرایش شده نهایی می تواند در 99 درصد یک جمعیت طی زمانی به کوتاهی 10 نسل گسترش پیدا کند و برای بیش از 200 نسل باقی بماند.»

بر خلاف آنچه که بیل گیتس یکی از کمک کنندگان بزرگ مالی برنامه های ویرایش ژنتیک ممکن است ادعا کند، ویرایش ژنتیک از هیچ لحاظ یک فناوری دقیق نیست. در چین دانشمندان از رویان های انسانی اهدا شده توسط اهداکندگان جنین هایی که به یک زایمان زنده منتج نشده اند، برای ویرایش یک ژن خاص استفاده کرده اند. نتایج این آزمایش ها با شکست های ناخوشایندی همراه بوده اند و سلول های آزمایش شده نتوانسته اند حاوی ماده ژنتیک مورد نظر باشند. جونژیو هوآنگ پژوهشگر ارشد به نیچر می گوید: «به همین دلیل ما این کار را متوقف کرده ایم. ما هنوز فکر می کنیم که برای این کار خیلی زود است.»