22 درصد کودکان و نوجوانان ایرانی اختلالات رفتاری دارند

سلامت نیوز: فوق تخصص روان‌پزشکی کودک و نوجوان گفت: طبق برآورد سال 1396 انجمن علمی روانپزشکان ایران، حدود 22 درصد کودکان و نوجوانان ایرانی دارای اختلالات رفتاری هستند.

به گزارش سلامت نیوز، دکتر محمدرضا محمدی روز یکشنبه در گفت‌وگو با ایرنا اظهار داشت: بر همین اساس، میزان اختلالات کودکان و نوجوانان 6 تا 18 سال در مجموع بین پسرها 24 درصد و دخترها 20 درصد است، همچنین این اختلالات در گروه سنی 6 تا 9 سال 22 درصد و در گروه سنی 10 تا 14 سال 23 درصد برآورد شده است.
وی ادامه داد: اختلال افسردگی در میان گروه سنی 15 تا 17 سال میان دختر و پسر به دلیل بروز دوران بلوغ و نابسامانی‌های بدنی، طبق آمار ارائه شده 21 درصد کاهش نشان می‌دهد.
محمدی در مورد میزان اختلالات روانی در جامعه شهری و روستایی نیز گفت: طبق آمار میزان اختلالات در جامعه شهری 23 درصد و در روستاها حدود 18 درصد است.
وی درخصوص میزان اختلالات رفتاری میان دختران و پسران اظهار داشت: اختلالات خلقی و افسردگی حدود 2 درصد پسرها و دخترها را درگیر کرده که در این زمینه اختلالات خلقی در بین دخترها بیشتر از پسران است و اختلالات اضطرابی در دختران 14 درصد است که بالاترین میزان اختلال اضطرابی به شمار می‌رود.
محمدی گفت: بر اساس آمار سال 96 اختلال نارسایی توجه و بیش‌فعالی حدود چهار درصد و مجموع اختلال رفتاری مانند لجبازی، مخالفت‌ورزی و تیک عصبی حدود هشت درصد است که بالاترین میزان اختلال رفتاری را به خود اختصاص می‌دهد.
وی با اشاره به اینکه مجموع کل اختلالات رفتاری در میان کودکان و نوجوانان 22 درصد در سطح کشور است، افزود: میزان اختلالات در 31 استان کشور احصاشده که این رقم در هر استان متغیر است.
فوق تخصص روان‌پزشکی کودک و نوجوان اظهار داشت: در دنیا کمتر کودکی را خواهیم یافت که دارای مشکل نباشد؛ مسائل درس و مدرسه، دوستان و آشنایان و مسائل رفتاری از جمله این مشکلات است و زمانی که والدین با اینگونه مشکلات در فرزندان خود مواجه می‌شوند، باید با مراجعه به مشاور و روان‌پزشک نسبت به رفع آن مشکل اقدام کنند چراکه عدم پیگیری مشکل، اختلالات دیگری را برای فرزند و به دنبال آن برای خانواده به همراه خواهد داشت.
وی برای نمونه یادآور شد: می‌توان به دوران مقطع پیش‌دبستانی و دبستان اشاره کرد که ممکن است جدایی کودکان از والدین در این مقطع حساس موجب بروز اختلال افسردگی در بین فرزندان شود، چراکه وابستگی کودک به مادر و از طرفی جدایی فرزند از خانه می‌تواند اختلالات اضطرابی و بیماری‌هایی از قبیل اضطراب اجتماعی، فوبیای اجتماعی و حتی فوبیا به حیوانات را برای آنها به وجود آورد و در صورت عدم رسیدگی و مراجعه والدین به مشاور مشکلاتی را به همراه داشته باشد.
محمدی تاکید کرد: اضطراب جدایی، ترس و نگرانی دائمی، اضطراب شدید و وسواس از جمله بیماری‌هایی است که ممکن است در این مقطع در کودکان بروز کند و در صورت عدم درمان موجب افسردگی و در صورت تکرار، سبب اختلال خلقی دوقطبی شود.
فوق تخصص روان‌پزشکی کودکان و نوجوانان ادامه داد: در صورت عدم درمان به موقع، ممکن است مخالفت‌ورزی و لجبازی‌های اولیه برطرف نشود و تبدیل به مشکلات و مسائل دیگر از جمله تیک عصبی و حرکات غیرارادی در بدن و دست و صورت شود و خود به خود بروز کند.
وی گفت: گروهی از والدین بدون توجه به اینگونه رفتار کودکان، این حرکات را طبیعی تلقی می‌کنند؛ در صورتی که روز به روز این اختلال در کودکان با سن کودک رشد می‌کند و در صورت پیگیری و رسیدگی اولیه به راحتی می‌توان با بازی درمانی و رفتاردرمانی مشکلات و اختلالاتی را که کودک در مدرسه و خانه دارد، کاهش داد و حتی برطرف کرد.
محمدی افزود: در برخی مواقع پدران به دلیل گرفتاری شغلی حضور کمتری در منزل دارند و این موضوع موجب می‌شود که در جریان مشکلات روانی کودک قرار نگیرند و حتی با کوچک شمردن مشکل به وجود آمده در رفتار فرزند، مانع مراجعه به مشاور و پزشک از سوی مادران شوند.
وی گفت: عدم رسیدگی به موقع برای رفع یک اختلال عصبی موجب خواهد شد اضطراب و افسردگی و حرکات عصبی کودک و حتی بیش‌فعالی شدت یابد و بیماری که با رفتاردرمانی می‌توان آن را رفع کرد، در صورت عدم درمان به موقع، باید با تجویز دارو توسط مشاور یا روانپزشک به مدت طولانی دوره درمان را ادامه داد.
محمدی با بیان اینکه در برخی مواقع دخالت دیگران به خصوص نزدیکان کودکان و حتی آشنایان و همسایگان مانع عدم رسیدگی یا ادامه درمان بیماری کودکان می‌شود، اظهار داشت: کودکی که تیک عصبی یا حرکات غیر ارادی دارد، بیش‌فعال یا با اختلال نارسایی توجه مواجه است، وقتی با توصیه روانپزشک تحت درمان دارویی قرار می‌گیرد، در حالت عادی به سر می‌برد و اختلالات عصبی بروز نمی‌دهد.
وی گفت: در این حالت با دخالت بی‌مورد دیگران، والدین از ادامه روان درمانی و دارو درمانی فرزند خود صرفنظر می‌کنند و در نتیجه بعد از دو سه سال این عدم رسیدگی به ویژه در مدرسه مشکل‌آفرین خواهد شد و مراجعه مجدد به روانپزشک را البته با توجه به شدت تغییرات اختلالی به وجود آمده در کودک را طلب می‌کند.