پاییز آذرگون

برای حرف دل گاهی تردید می‌کنیم. می‌نویسیم تا حال و هوایمان دگرگون شود. در یک لحظه رونقی از حس و حال، ما را به ضیافت شعر دعوت می کند. حسی که تو را به آغوش دنیای پرتلاطم ذهن می‌کشاند تا دمی "با خود به سر بردن" را به آرامشی ناب فراخواند. زیباترین وجه این حس و حال تنها در دوران کودکی رخ می‌دهد. اندیشه معصومانه کودکی است که اسرار ناگفته‌ها را با زبان شعر ‌می‌سراید. در بازی با کلمات، مست می‌شود تا در شعر سرودن، دلبستگی به واژه‌ها چیده ‌شود.

شعر ذیل، دلنوشته‌ای دیگر از محبوبه بیات است که آفتاب‌نیوز منتشر می‌کند.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

من از دیباچة الوان آبان

نشید جانفزای زندگی‌ را می‌سرایم

من از رقصِ رَهای برگ‌های مستِ رنگین

که همچون دانه‌های نرم باران

به صد ناز و کرشمه بر زمین پا می‌گذارند

نفس می‌گیرم هر دم؛

دل به طوفان می‌سپارم

به یاد صبحگاهان بهاران

شمیم ارغوان و یاس و سوسن

با روح و جان، به گرمی می‌فشارم

من از آبان مهرآگین آذرگــون می‌آیم

مرا چون زندگانی هست، امیّد است

که من از جنس پاییزم ...