ارتباط انسان با خدا مهم‌ترین رابطه از دیدگاه سعدی است

به گزارش خبرگزاری مهر، هفدهمین نشست از سلسله نشست‌های سعدی‌شناسی با عنوان «برخوان سعدی» با سخنرانی مریم زیبایی‌نژاد توسط انجمن فرهنگ و ادب شیراز و با همکاری سازمان اسناد و کتابخانه ملی مرکز فارس و مرکز سعدی‌شناسی برگزار شد.

در این نشست مریم زیبایی‌نژاد، استاد دانشگاه و پژوهشگر، پیرامون سبک زندگی سعدی سخنرانی کرد و گفت: سبک زندگی شیوه‌ای است ثابت که فرد اهداف خود را از آن طریق دنبال می‌کند و موقعیت خود را در جامعه برای دیگران بدان وسیله آشکار می‌کند؛ به بیان دیگر سبک زندگی مبین بخشی از فرهنگ است که با مبانی دیگر همچون هویت فردی و اجتماعی در تعامل است.

این استاد دانشگاه در ادامه با تبیین ویژگی‌های یاری‌رسان سبک زندگی در کارکردهای فردی و اجتماعی افراد در سطوح مختلف جامعه همچون تفکر پیرامون چیستی زندگی، بازآموزی مفاهیم و مبانی هستی، اداره و کنترل شرایط زندگی و... به تبیین سبک زندگی در دیدگاه سعدی پرداخت و گفت: سعدی سبک زندگی را براساس چهار رابطه تعریف می‌کند؛ رابطه انسان با خدا، رابطه انسان با خود، رابطه انسان با خلق و رابطه انسان با طبیعت.

وی رابطه انسان با خدا را مهم‌ترین رابطه از دیدگاه سعدی برشمرد و شناخت خود را منوط به شناخت خود حقیقی و خود مجازی برشمرد و حاصل این ارتباط را احسان، ایثار، ادب و دوستی دانست.

زیبایی‌نژاد ضمن پرداختن به برخی از حکایات و اشعار سعدی در رابطه با موضوع «ارتباط با خود» گفت: ارتباط با خود در واقع بازگشت به خود حقیقی انسان است چنان‌که سعدی می‌گوید: چه نیکوزده است این مثل برهمن/ بود حرمت هرکس از خویشتن؛ بنابر باور سعدی، دشواری‌های زندگی منجر به درک و بینش غنی‌تری از هستی برای انسان می‌شود از این رو سعدی آشکارا ما را به توجه به نفس فرا می‌خواند و چنان‌که می‌گوید: تن آدمی شریف است به جان آدمیت/ نه همین لباس زیباست نشان آدمیت؛ قناعت‌پیشگی، رعایت تعادل، اخلاص در عمل و غنیمت شمردن دم از نمادهای این امر است.

این پژوهشگر در ادامه افزود: ارتباط با زیردستان، شیوه نصیحت‌گویی، تناسب هم‌نشین، ارتباط با خانواده، چگونگی تربیت فرزندان، شیوه رویارویی با دوستان و دشمنان از نمودهای آشکار ارتباط با خلق است که سعدی بدان پرداخته است.

وی هم‌چنین در مورد ارتباط با طبیعت به دلباختگی سعدی به عناصر گوناگون در طبیعت و احترام به آنان اشاره کرد و گفت که سعدی منظور خویش را در جای جای آثارش با یادکرد طبیعت به خوانندگان تفهیم کرده است. چنان‌که می‌سراید: کوه و دریا و درختان همه در تسبیحند/ نه همه مستمعی فهم کند این اسرار/ خبرت هست که مرغان سحر می‌گویند/ آخر ای خفته، سر از خواب جهالت بردار!