آشنایی با استاد رامین کاکاوند؛ بخش نخست

کرمانشاه، از دیرباز، دیار موسیقدانان و نوازنده‌‌های چهره و قهار بوده است و شهرستان صحنه، جایگاه تنبورنوازان و سه‌تار‌نوازان کهنه‌کار. بزرگانی چون درویس امیر حیاتی و سیدخلیل عالی‌نژاد از چهره‌های ماندگار و شناخته‌شده‌تر این عرصه به شمار می‌روند.

رامین کاکاوند (زادۀ ۱۳۴۷) از دیگر اساتید برجسته ‌تار و سه‌تار و تنبور است که در این شهر متولد شده است. در همان اوان کودکی، موسیقی را نزد پدرش آموخت و سپس به نزد اساتیدی چون سیدامر‌الله شاه‌ابراهیمی رفت، آموخته‌های خود را نزد بزرگانی چون استاد درویش امیر و زنده‌یاد سیدخلیل عالی‌نژاد عمیق‌تر و دقیق‌تر کرد. بعد از این‌ها بود که با همکاری با طیف وسیعی از نوازندگان شناخته‌شده مانند هوشنگ ظریف، حسین علیزاده، فرهاد فخرالدینی، محمدرضا درویشی، مرحوم رضوی‌سروستانی، صدیق تعریف و… آموخته‌های خود را وسعت بخشید.

پس از اینکه مهارت‌ها و دانش او در این عرصه‌ها به اثبات رسید، تصمیم گرفت که حوزۀ فعالیت خود را گسترده‌تر کند. شاید مهم‌ترین نقطه برای شناساندن وی، آهنگسازی سریال بسیار محبوب روزی روزگاری در سال ۱۳۷۰ بوده است. پس از موفقیت در این راه، او با همکاری خوانندۀ مشهور، حسام‌الدین سراج، گروه ارغنون را پایه گذاشت. از حوالی همین ایام است که آلبوم‌ها و آثار وی، یکی پس از دیگری با افراد شناخته‌شدۀ این حوزه آفریده شد. از او آلبوم‌های ثنای علی (همراه با سید‌خلیل عالی‌نژاد)، بوی بهشت (با صدای حسام‌الدین سراج)، رؤیای وصل (همکاری حسام‌الدین سراج)، شور و مستی، عشق و مستی، شور هستی (با استاد مسعود حبیبی)، قصۀ گیسو و… را شنیده‌ایم. کارهایی چون بانگ اهورایی و دیگر و خُمْ‌خانه هم که در زمرۀ کارهای شناختۀ‌شدۀ او هستند.

در سلسله متن‌هایی که درمورد استاد رامین کاکاوند خواهیم داشت، در تلاشیم که جلوه‌های بیشتری از هنر و دیدگاه‌های او را مطرح کرده و بکاویم. در بخش یکم تنها به ذکر یک زندگی‌نامه ساده بسنده خواهیم کرد و در متون بعدی، به‌سراغ کارهای او خواهیم رفت. در بخش‌های بعدی، در متن‌های مختلف، به معرفی آرای او در خصوص موسیقی ایرانی، تجربۀ کاری او، چگونگی تعاملش با اساتید برجسته و آثاری را که تاکنون پدید آورده، خواهیم پرداخت.

در این کلیپ، یکی از موزیک-ویدئو‌های جذاب رامین کاکاوند را برای شما به اشتراک گذاشته‌ایم. در کوششیم که در متون بعدی نیز چنین روالی را حفظ کنیم.

این مقاله را در شبکه‌های اجتماعی بازنشر دهید