رویکردهای اصلاح کمک‌های بشردوستانه

چگونه کمک‌های بشردوستانه را به‌موقع تأمین کنیم؟

رویکردهای اصلاح کمک‌های بشردوستانه

سازمان‌های تأمین‌کننده کمک‌های بشردوستانه هرساله ده‌ها میلیون نفر از مردم بحران‌زده را در سراسر دنیا تأمین و محافظت می‌کنند. طی سال‌های اخیر و بر پایه تجربیات گذشته، مداخلات آن‌ها نسبت به هر زمان دیگری بهتر، مناسب‌تر و مؤثرتر شده است. البته باید یادآور شد که اقدامات بشردوستانه همیشه به‌اندازه کافی سریع صورت نمی‌گیرد و مشکلات بسیاری در مسیر این اقدامات وجود دارد.

سازمان‌های بشردوستانه برای افزایش درصد پوشش دهی در سراسر جهان باید از مدل‌های سنتی تأمین مالی صرفه نظرکرده و بدانند که این مدل‌ها برای بحران‌های پیچیده و طولانی‌مدت که در حال حاضر با آن مواجه هستیم، مناسب نخواهند بود.

باید یادآور شد که اگرچه کمک‌های بشردوستانه در سراسر جهان افزایش پیداکرده است اما سطح آسیب‌پذیری نیز رو به رشد بوده که این عدم توازن منجر به ایجاد یک شکاف بین نیاز و پاسخ می‌شود.

ازلحاظ تاریخی، اهداکنندگان مالی کمی بیش از نیمی ازآنچه سازمان ملل برای هرسال درخواست کمک می‌کند، اهدا می‌کنند؛ بنابراین چه‌کاری باید صورت گیرد تا نتیجه بهتری ارائه شود؟

سازمان‌های بشردوستانه برای افزایش درصد پوشش دهی در سراسر جهان باید از مدل‌های سنتی تأمین مالی صرفه نظرکرده و بدانند که این مدل‌ها برای بحران‌های پیچیده و طولانی‌مدت که در حال حاضر با آن مواجه هستیم، مناسب نخواهند بود.

سازمان‌های بشردوستانه و حامیان آن‌ها باید یکی از مهم‌ترین محرک‌های موفقیت را در نظر بگیرند: توانایی انطباق و ابتکار خارج کردن خود از مشکلات.

در اینجا سه رویکرد برای از بین بردن شکاف بودجه و اصلاح کمک‌های بشردوستانه پیشنهاد می‌شود: اول اینکه ما باید زمانی که یک بحران هزینه بالایی دارد و از فقدان موقعیت پیش‌فرض پیشگیری و اقدامات اولیه رنج می‌برد، به‌خوبی از آن عبور کنیم.

دوم اینکه ما باید با گسترش همکاری با بخش خصوصی، جریان‌های جدید و پایدار کسب درآمد را ایجاد کنیم.

سوم اینکه ما باید پیشرفت را ترویج دهیم تا بتوانیم انعطاف‌پذیری و کاهش نیاز را ایجاد کنیم درحالی‌که می‌توان هدف‌گیری، کارایی و هماهنگی پاسخ‌های بشردوستانه را نیز بهبود بخشیده و باعث شویم تا حداکثر بهره‌برداری از هر سرمایه‌ای حاصل شود.

پیش‌بینی و احتمال تأمین مالی: بسیاری از بلایای طبیعی و شرایط اضطراری قابل پیش‌بینی هستند، زیرا سیگنال‌های هشدار اولیه می‌توانند پیش از هر رویدادی آن را پیش‌بینی کنند. در حال حاضر دو بخش از مناطق قاره آفریقا در معرض خشک‌سالی و کمبود ناگهانی غذا قرار دارند. در این شرایط، ما باید هر دو اقدام اولیه و واکنش را از طریق تأمین مالی قابل پیش‌بینی پیش ببریم. در ماه می سال ۲۰۱۸ میلادی هنگامی‌که نشانه‌های اولیه از بحران خشک‌سالی و کمبود مواد غذایی در این مناطق آفریقا ظاهر شد، صندوق واکنش اضطراری مرکزی برای کمک به اینکه سازمان‌ها بتوانند نسبت به این بحران واکنش سریع انجام دهند، سی میلیون دلار به بورکینافاسو، چاد، مالی و موریتانی انتقال داد. پیوستن این‌گونه سازمان‌های مالی به عوامل پیشنهادی و برنامه‌های اجرایی می‌تواند باعث بهبود و تأثیر برنامه‌ها و همچنین کاهش زمان پاسخگویی و پرداخت هزینه‌ها و درنهایت کاهش مشکلات شود. اگر این‌گونه اهدای کمک‌هزینه‌ها پیش از وقوع حوادث صورت بگیرد، پول را می‌توان در همان روزهای اولیه بروز مشکلات استفاده کرد نه چندین ماه پس از وقوع آن. یکی از مهم‌ترین تحولات در تأمین مالی بحران، ایجاد روزنه پاسخ بحران بانک جهانی در مساعدت توسعه بین‌المللی است. در حال حاضر آژانس‌ها و سرمایه‌گذاران در حال پیشرفت هستند و حتی پیش از هرگونه بحران، کمک می‌کنند. سازمان‌هایی چون فدراسیون بین‌المللی صلیب سرخ، صندوق پیش‌بینی سازمان هلال‌احمر و صندوق پیش‌بینی قحطی سازمان ملل متحد نمونه‌هایی از این سرمایه‌گذاران به‌حساب می‌آیند. با نظارت بر پیشرفت و تأثیر مدل‌های پیش‌بینی کننده تأمین مالی، می‌توان درک کرد که چه عملکردی مفید بوده و چگونه مدل‌ها را باید سنجید. جریان سرمایه مبتنی بر بازار: سیستم بشردوستانه هنوز بیش‌ازحد وابسته به مدل بودجه سنتی، یعنی اهداکننده است. گروه‌های بشردوستانه همکاری خود را با بخش خصوصی درزمینهٔ راه‌حل‌های سرمایه‌گذاری برای به دست آوردن درآمد، سنجش و پیشگام شدن مدل‌ها و پارادایم‌های جایگزین مالی، آغاز کرده‌اند؛ اما در این زمینه نیاز به آموزش و یادگیری بسیاری وجود دارد. برخی از تحلیلگران، سرمایه‌گذاران را به دو گروه تقسیم‌بندی می‌کنند: یکی سرمایه‌گذاران (scale investors) همانند شرکت‌های بیمه و دیگری سرمایه‌گذاران پیشگام مانند افراد خیرخواهی که تمایل دارند تا روی یک گروه انسانی سرمایه گذاری کنند. ما در بین شرکت‌ها و سرمایه‌گذاران بیمه، شاهد شرکت‌هایی مانند سوئیس ری (Swiss Re) و مونیخ هستیم که با اتحادیه‌ها و دولت‌ها و در بعضی موارد گروه‌های اهدای کمک‌های بشردوستانه برای حفاظت در برابر بلایای طبیعی همکاری می‌کنند. مشارکت بیشتر با مدل‌های بخش خصوصی جمع‌آوری داده‌ها و تجزیه‌وتحلیل داده‌های مالی را بهبود می‌بخشد. کاهش نیازها و بهبود اثربخشی: ضعف آسیب‌پذیری و نیاز، مرکزی برای تأکید بر دبیر سازمان ملل متحد درزمینهٔ پیشگیری است. درواقع این کار مستلزم وجود هماهنگی بیشتر با سازمان‌های توسعه و پیشرفت است تا مشخص شود که تلاش آن‌ها شامل کمک به افراد حاشیه‌نشین و بحران‌زده اقتصادی می‌شود. علاوه بر آن، ما باید اطمینان حاصل کنیم که سیستم‌ها و فرایندهای ما انعطاف‌پذیر، کارآمد، شفاف و هماهنگ هستند. ارزیابی نیازها نقش مهمی در بهبود اثربخشی خواهد داشت. در حال حاضر ما بررسی اجمالی کمک‌های بشردوستانه جهانی ۲۰۱۹ که جامع‌ترین و معتبر ارزیابی نیازهای انسانی جهانی است را آغاز کردیم و دریافتیم که چه چیزی برای پاسخ به آن‌ها نیاز است.

ترجمه: فاطمه کردی

منبع: weforum