رکود-تورمی و زنان سرپرست خانوار

زنان سرپرست خانوار، یکی از واقعیت‌های جهان امروز ماست. آمار این زنان در کشور ما نیز در حال رشد است، به طوری که از ۱.۵ تا پنج میلیون تخمین زده می‌شود و از سوی دیگر سن این زنان نیز در حال کاهش است. متاسفانه زنان سرپرست خانوار بیشتر درحاشیه های شهرزندگی کرده و دارای هیچ شغلی برای تامین هزینه های زندگی نیستند و از سویی عدم شفاف سازی در میزان این افراد، مشکلی دیگر در موضوع زنان سرپرست خانوار است.

حمایت از اقشار در معرض آسیب، آسیب پذیر و کم‌درآمد به شکل یارانه نقدی و غیر نقدی در تمامی کشورهای جهان رایج است. مساله‌ای که در کشور ما نیز در برنامه‌های کوتاه مدت، میان‌مدت و دراز مدت مورد توجه بوده و در بودجه‌های سنواتی نیز ردیفی برای اقشار آسیب‌پذیر در نظر گرفته می‌شود.

سال‌ها بوده که این روال پابرجاست و قبل از انقلاب نیز وجود داشته است. در کشور ما به دلیل نوسانات اقتصادی ناشی از درآمدهای نفتی و به ویژه در سال‌هایی که رکورد-تورمی بر اقتصاد حاکم است، اقشار آسیب‌پذیر باید بیش از پیش مورد توجه قرار بگیرند؛ به ویژه زنان سرپرست خانوار و زنانی که هزینه‌های زندگی‌شان را بر عهده دارند. نباید فراموش کرد که ریشه‌های فرهنگی ما موجب شده است زنان برابر با مردان در تامین هزینه‌ها توانمند نشوند یا زمینه‌هایی برابر برای کسب درآمد نداشته باشند، چون تامین هزینه‌ها از وظایف مردان تلقی می‌شده است. اکنون اما آمارها نشان از رشد زنان سرپرست خانوار و خود سرپرست دارد و در چنین شرایطی ما با زنان زیادی رو‌به رو هستیم که هزینه خود یا فرزندان‌شان را تامین می‌کنند و در عرصه‌های بازار کار و ...نیز شرایطی برابر با مردان ندارند. با توجه به این وضعیت و آسیب پذیر بودن این زنان، نیاز است که در سال آینده و به ویژه با توجه به رکود-تورمی که اقشار کم درآمد را به شدت تحت فشار قرار می‌دهد، این زنان نیز مورد توجه قرار بگیرند. امکانات کشور به صورت عادلانه بین زنان و مردان توزیع نشده است و این از وظایف حاکمیتی است که این زنان مورد حمایت قرار بگیرند.

در اصول دهم، بیستم، بیست و یکم، بیست و نهم و چهل و سوم قانون اساسی به موضوع تحکیم خانواده اشاره شده و در راستای تامین جامعه هدف (زنان سرپرست خانوار) تاکید شده است. در قوانین توسعه ای کشور نیز در برنامه های چهارم، پنجم و ششم توسعه راهبرد توانمندسازی به اضافه راهبرد حمایتی زنان سرپرست خانوار گسترده تر از برنامه های قبلی مورد توجه قرار گرفته است. علاوه بر در نظر گرفتن بودجه حمایتی برای این زنان باید به توانمندسازی آن‌ها نیز توجه شود؛ مساله‌ای که تا کنون به اندازه کافی مورد توجه قرار نگرفته و بودجه کافی نیز برای آن تخصیص داده نشده است.

نباید فراموش کرد که رسیدن به توسعه پایدار جز با مشارکت و توانمند سازی زنان ممکن نیست و در صورت عدم توجه به مسائل و به ویژه توانمندسازی زنان، شاهد شکاف‌های اجتماعی بیشتری خواهیم بود که جامعه ما را به ویژه در شرایط دشوار اقتصادی تهدید می‌کند.