کاریکلماتورهای ابوالقاسم صلح جو، طنزپرداز شیرازی، متخلص به پیرسوک :

۱-چه دیر آمدی، بوسه ام ازدهان افتاد!

۲- برای حلال کردن شیرش، خمس آنرا ماست می کرد!

۳- دِنج بود، گوشۀ چشمی که نشان دادی!

۴- نقّاشِ چاق، مُدام خودش را”می کشد”!

۵- پول چای را”رومیزی”دادم، روی میزش”انداخت”!

۶- صدایش را بُریده بودند، پانسمان اش کردم!

۷- وقتی به یادت”می افتم”، تمام بدن زخمی می شوم!

۸- بخاطر بدآموزی، جلوی خودم خجالت نمی کشم!

۹- چون همۀ حرف هایت”عکس”شده بود، آلبوم خریدم!

۱۰- درسقوط “بهمن”، فریاد مقصّر شناخته شد!

۱۱- به”زمین”خورد، حواسِ”ماه”ام که پرت شد در”مریخ”!

۱۲- تیغِ آفتاب، رگِ خوابم را زد!

۱۳- مدادم، “سیاه”می نویسد!

۱۴- منابع پژوهشی نویسنده، همه سوراخ بودند!

۱۵- حرفش را “شفّاف”می زد، چون کتک!

۱۶- برای سوزاندن چربی های اضافه اش، هیزم جمع می کرد!

۱۷- بااینکه حرف در دهانش”بند”نمی شد، از”سدّ”سخن می گفت!

۱۸- تا”خاکی”شدم، غرورم آسفالت شد!

۱۹- موسیقی “مقامی”را، پشت میز ریاست تمرین می کنم!

۲۰- تن ام را می لرزاند، “بندری”!

۲۱- نمی توانست”بکشد”، دست هایش را “قپانی”بسته بودند!

۲۲- “قربانی”شد، بخاطر”فامیل”پدرش!

۲۳- سگ”زرد”دربرادری با شغال، حضوری پررنگ دارد!

۲۴- سرِ آدم بی کلّه را شکستم!