۲۱ فوریه؛ روز جهانی زبان مادری

ماده ۳۰ کنوانسیون کودک بیان می‌دارد که: در کشورهایی که اقلیتهای قومی و مذهبی و یا اشخاص بومی زندگی می‌کنند، کودکی که متعلق به این اقلیت‌ها است باید به همراه سایر اعضای گروهش از حق برخورداری از فرهنگ و تعلیم و انجام اعمال مذهبی خود و یا زبان خویش برخوردار باشد.

در فروردین سال ۱۳۹۷ سخنگوی کمیسیون عمران مجلس؛ از تدوین طرح تدریس به زبان مادری در مدارس کشور خبر داد و افزود: جمع‌آوری امضا در مجلس برای این طرح با جدیت دنبال می‌شود و در حال افزایش است.
صدیف بدری در گفتگو با خانه ملت با اشاره به تهیه و ارائه طرح اجرایی شدن اصل پانزدهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، گفت: با تصویب و اجرایی شدن این طرح شاهد تدریس به زبان مادری در مدارس کشور خواهیم بود.
نماینده مردم اردبیل، نمین، نیر، سرعین در مجلس شورای اسلامی افزود: اگرچه اصل پانزدهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران با صراحت تحصیل اقوام کشور به زبان مادری در کنار زبان فارسی در مدارس را آزاد عنوان می‌کند، اما متاسفانه برخی معذوریت‌ها، محدودیت‌ها و بعضا تنگ‌نظری‌ها همواره مانع اجرای آن بوده است.
وی که طرح اجرایی شدن اصل پانزدهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران را تهیه و تدوین کرده است، بیان کرد: جمع‌آوری امضا در مجلس برای این طرح با جدیت دنبال می‌شود و در حال افزایش است؛ امیدوارم با تصویب و اجرایی شدن آن شاهد تدریس ادبیات زبان‌های مادری کشور در نقاط مختلف کشور باشیم.
عدم آموزش به زبان مادری پرداخت و اظهار کرد: یکی از مهمترین دستاورد‌های علم زبان شناسی قرن بیستم این مهم است که هیچ زبان یا گونه زبانی برتر، بهتر و کامل‌تر از زبان‌ها و گونه‌های دیگر نیست.
هر زبانی صرفنظر از کاربرد، داشتن یا نداشتن سابقه کتابت می‌تواند ساده‌ترین نیاز ملت خود را برآورده کند.
پیامد غیرقابل اجتناب نابرابری در زبان‌های مختلف را موجب به وجود آمدن تبعیض، نابرابری اجتماعی و ظلم تلقی کردن آن توسط جامعه ذکر کرد.
حمایت از زبان مادری، تجزیه طلبی تلقی نمی‌شود، بیان کرد: ربط دادن حمایت از زبان مادری به تجزیه طلبی خبط بزرگی است که نشان از نا آشنایی نسبت به آینده زبان و جایگاه آن در قدرت فرهنگی و هم نسبت به منافع و امنیت ملی دارد و تجارب فراوانی در جهان وجود دارد که اثبات می‌کند نظریه آن‌ها صادق نیست.
آموزش زبان مادری یک نیاز ملی است و بیشتر مسئله کشور‌های غیرغربی است و هیچ کشوری را در غرب نمی‌توان یافت که به اندازه کشور‌های غیرغربی از تکثر فرهنگی برخوردار باشند.
در هندوستان یک هزار و ۶۵۰ زبان مادری وجود دارد و در بسیاری کشور‌های دیگر تعدد زبان‌ها و گویش‌ها از ۱۰ تا ۱۰۰ زبان فراتر رفته است که اگر تنوع زبانی امنیت را به خطر می‌انداخت می‌بایست به تعداد ۵۷۰۰ زبان مادری کنونی در جهان به همان مقدار کشور می‌داشتیم.