سینمای طنز در حوالی تگزاس و تایلند

در روزهایی که سینمای طنز ایران به شوخی های سطحی و مبتذل در جغرافیای ایران، تگزاس و تایلند خلاصه شده است مسؤولانی سینمایی سکوت اختیار کرده اند.
هنوز فهم «هزارپا» به عنوان پر فروش ترین فیلم تاریخ سینمای ایران برای سینما دوستان سنگین بود که «رحمان 1400» با تبلیغاتی فریبنده و گفتگوهایی سخیف پا به سینما گذاشت.
فیلمی که کارگردانش در این سال ها با ذائقه مخاطب آشنایی پیدا کرده و در کارگردانی توانمند است اما این بار با چهره آرایی هایی عجیب، شخصیت سازی های عجیب تر، چهره های شاخص فضای مجازی و شوخی های مبتذل گیشه را نشانه رفته بود و با دستهای پشت پرده نمایش توانست بالای 22 میلیارد تومان بفروشد.

فیلم از روی پرده سینماها پایین کشیده شد
به یک باره مسؤولان سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی پس از اینکه چندین هزار نفر به تماشای این فیلم سطحی و سخیف نشستند یادشان آمد نسخه نمایش داده شده را رصد کنند و متوجه شدند نسخه روی پرده با نسخه نمایش داده شده هم خوانی ندارد و فیلم از روی پرده سینماها پایین کشیده شد.
اگر چه در پی همین مسأله چندین سؤال اهالی رسانه بی پاسخ مانده است خبر رسید که فیلم دیگری از تهیه کننده رحمان 1400 به نمایش در می آید؛ «تگزاس 2».
فیلمی که از آن دسته آثاری است که قصه و ساختار ندارد؛ «تگزاس 1» هم همین بود. پژمان جمشیدی و سام درخشانی و شوخی های سطحی و دم دستی، صحنه های مغایر با فرهنگ ایرانی و اسلامی و زرق و برق های ظاهری به علت ساخته شدن فیلم در خارج از کشور می شد به تصویر کشید.
«تگزاس 2» فیلمی است که شاید مخاطبش در ثانیه هایی به شوخی های تکراری و موقعیت های سطحی بین شخصیت ها بخندد اما پس از پایان فیلم به این نتیجه می رسد که پول و وقتش را حرام کرده است.

فیلم «چهار انگشت» دیگر فیلم طنز این روزهای سینما است
اثری از کارگردان «اکسیدان» است که پر از شوخی های زننده و نامناسب است. قصه سفر یک دولتمرد و مشاورش به تایلند را روایت می کند و اتفاقاتی که هر مخاطبی می تواند حدس بزند.
جالب است که تهیه کننده این فیلم پیش از این «خانم یایا » را تهیه کرده بود که آن هم در تایلند اتفاق می افتاد. گویا جمعی از سینما گران گونه طنز ما علاقه زیادی به ساختن فیلم حوالی تایلند یا تگزاس با شوخی هایی که خط قرمز ها را فرسنگ ها جا به جا می کند دارند!
گویا موجی که از حدود 4 سال پیش با «پنجاه کیلو آلبالو» شروع شد تمامی ندارد، بر آن نظارتی نیست و گویا قرار است روز به روز بیشتر شود و شأن سینما و فرهنگ و ذائقه مخاطبان ایرانی را جدی تر نشانه برود.