فیلم اسرافیل کاری از آیدا پناهنده؛ فیلمی با احساسات و مسائل ذهنی

فیلم اسرافیل فیلمی ساخته‌ی آیدا پناهنده است که در سال ۱۳۹۵ ساخته شد. این فیلم دومین اثر بلند سینمایی پناهنده محسوب می‌شود. فیلم قبلی او به نام ناهید نیز مانند اسرافیل توانست با استقبال خوبی روبرو شود. در اسرافیل بازیگرانی چون هدیه تهرانی، پژمان بازغی، هدی زین العابدین، سهیلا رضوی و مریلا زارعی به ایفای نقش پرداخته اند. به نظر می‌رسد که آیدا پناهنده فضای شهرهای کوچک را برای فیلم‌های خود بیشتر می‌پسندد زیرا فیلم اسرافیل نیز مانند ساخته‌ی قبلی او، ناهید در شهری در شمال کشور ساخته شده است. این اتفاق به این لحاظ می‌تواند اتفاق خوبی باشد که مخاطب به یاد آورد که همه‌ی داستان‌های زندگی عادی و شخصیت‌های خاص تنها در تهران اتفاق نمی‌افتند و وجود ندارد. همچنین به لحاظ ازدیاد فضاهای فیلم‌های آپارتمانی و شهری، این موضوع می‌تواند تنوعی به همراه داشته باشد. در ادامه با معرفی معرفی فیلم اسرافیل با نت نوشت همراه باشید.

فیلم اسرافیل از آیدا پناهنده؛ فیلمی با احساسات و مسائل ذهنی

داستان فیلم اسرافیل به نوعی سرباز شدن زخم‌های کهنه است. در ابتدای فیلم، با زنی رنج کشیده به نام ماهی (هدیه تهرانی) روبرو می‌شویم که در حال گذراندن روزهای سختی است. در همین روزهای سخت سر و کله‌ی عشق قدیمی او نیز پیدا می‌شود. وی از راه دوری آمده است و مخاطب می‌داند که این حضور او موقتی است. حضور موقتی می‌تواند انتظار ریتمی تند را در مخاطب ایجاد کند که این انتظار در فیلم اسرافیل پاسخ داده نمی‌شود.

بیشتر بخوانید: معرفی فیلم سوء تفاهم ساخته‌ی احمدرضا معتمدی ، هیاهویی بسیار برای هیچ

مخاطب در میانه‌ی داستان با توجه به فضا، شخصیت پردازی و ریتم متوجه می‌شود که قرار نیست اتفاقی پر هیجان و یا معجزه‌ای در فیلم اسرافیل رخ دهد. فیلم اسرافیل مانند ناهید دارای روندی منطقی و شبیه به زندگی واقعی است. گویی زندگی جریان آرام و حتی کسالت بار خود را دارد اما ناگهان لمحه ای، نگاهی و یا حضور شخصی همه چیز را دچار تغییر و تحول می‌کند. این تغییر و تحول الزاما” اتفاق خاص و یا بیرونی را به دنبال ندارد اما دارای اثری عمیق است.

شاید مهم ترین اتفاق در فیلم اسرافیل واکنش شخصیت‌ها به اتفاقات پیرامون و سرنوشت شان است. نکته‌ی اصلی دیگر دو قسمتی شدن فیلم اسرافیل است. اسرافیل دارای دو داستان از هم دور و در عین حال نزدیک است. دو داستان به موازات یکدیگر و در پیوند با هم در دو مکان مجزا پیش می‌روند و در نهایت دارای یک پایان است که به تمام داستان‌های فیلم نظمی دقیق می‌دهد.

بهروز (پژمان بازغی) روزی شهر و وطن خود را به شکل فرار گونه ترک کرده است و حال در رابطه‌ای قرار دارد که طرف مقابلش نیز به وسیله‌ی او در حال فرار کردن است. به عبارتی یک فراری، فراری دیگری را فراری می‌دهد. در مقابل این فرار و تحرک، شخصیت ماهی قرار دارد. او فرار نمی‌کند، تسلیم می‌شود.

بیشتر بخوانید: معرفی فیلم جشن دلتنگی کاری از پوریا آذربایجانی، دروغ‌ها و پیوندهای دنیای مجاز

شخصیت ماهی به گونه‌ای نظاره گر زندگی است. او با صبوری فزاینده‌اش تنها زندگی‌اش را مانند یک سوم شخص نگاه می‌کند گویی که او نیست که این همه مصیبت را از سر گذرانده است. زندگی سخت وی در راه رفتن، نگاه، سیمای او و حتی رابطه‌اش با عشق قدیمی‌اش نمود پیدا کرده است اما فریادی خفه شده در او وجود دارد که تا پایان ماجرا شنیده نمی‌شود. اما شخصیت‌های دیگر فیلم اسرافیل واکنش‌هایی عینی دارند. آن‌ها عصبانی می‌شوند، خشونت می‌کنند، تصمیم می‌گیرند و … و این تنها ماهی است که تا پایان داستان هیچ تغییری نمی‌کند این زندگی است که او را راه می‌برد نه او زندگی را.

به طور خلاصه فیلم اسرافیل می‌تواند احساسات و مسائل ذهنی ویژه‌ای را مطرح کند که شاید هر انسانی به شکل پنهانی و یا علنی آن را تجربه می‌کند و قسمتی از ذهن وی همواره متعلق به این احساسات و یا تفکرات ذهنی باقی می‌ماند. اسرافیل فیلمی است که توانایی آن را دارد که مخاطب برای همیشه به مناسبت‌های مختلف به آن ارجاعی ذهنی داشته باشد.

بیشتر بخوانید: مستند بانو قدس ایران از مصطفی رزاق کریمی ؛ زنانی در پشت صحنه‌ی ایثار

#gallery-2 { margin: auto; } #gallery-2 .gallery-item { float: right; margin-top: 10px; text-align: center; width: 33%; } #gallery-2 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-2 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */