به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی برنا ، شیوه برخورد خانواده های ایرانی با خلاقیت در کشور ما خوب نیست. ایده های نو و تازه فرزندان به بهانه های مختلفی با مانع والدین رو به رو می شوند، این در حالی است که در بسیاری از موارد همین برنامه های خارج از قاعده بچه ها پر از خلاقیت و ایده های نو است که می توان به ثمر بنشیند و اتفاقات خوبی را رقم بزند .

در بررسی این مسئله گفت و گویی با یک روانشناس داریم:

محسن ایمانی، روانشناس در مورد نقش والدین در پرورش خلاقیت کودکان و یا ممانعت از آن، به خبرنگار اجتماعی برنا می گوید: «با توجه به اینکه خلاقیت یک مبحث روانشناسی است، برای اینکه والدین بتوانند درک درستی از پرورش خلاقیت در فرزندانشان داشته باشند، باید مدارس و جلسات اولیا و مربیان در این زمینه وارد شوند و آگاهی های لازم را به خانواده ها بدهند. در این انجمن ها به والدین اطلاعات مفیدی در مورد اینکه خلاقیت چه ابعادی دارد و چگونه می توان آن را پرورش داد، داده می شود. در کشور ما افراد خلاق زیاد هستند و در صورتی که به مهارت های آنها توجه شود می توانند ابتکارهای سازنده ای در حوزه های مختلف برای کشور به ارمغان بیاورند.»

او با بیان اینکه، وقتی والدین اهمیت خلاقیت را درک کنند، می توانند زمینه های لازم برای شکوفایی مهارت های فرزندانشان ایجاد کنند، می افزاید: «عرصه خلاقیت در کشور ما به حدی ناشناخته است، که در برخی از موارد مشاهده می شود که والدین فرزندان خود را از فعالیت های خلاقانه منع می کنند. در این موارد توصیه اصلی والدین به فرزندانشان این است که به درس و تکالیف مدرسه ات رسیدگی کنند. این در حالی است که ممکن است استعداد فرزند در فعالیت های خارج از مدرسه ای باشد که به آنها علاقمند است. در خیلی از موارد مشاهده می شود که زمینه مورد علاقه فرد که در آن خلاقیت هم دارد، به این دلیل که نمرات مدرسه اش افت داشته اند، قربانی شده است، و والدین مانع ادامه این فعالیت های خلاقانه شده اند. در برنامه ریزی برای فعالیت های خلاقانه باید به این نکته توجه شود که به درس دانش آموزان لطمه ای وارد نشود.»

او به لزوم آموزش خلاقیت به دانش آموزان اشاره می کند و می گوید: «علاوه بر والدین، باید به خود دانش آموزان هم در زمینه خلاقیت آموزش های لازم را داد. افراد باید هم اهمیت فعالیت های خلاقانه را درک کنند و هم به درس و مواد آموزشی مدرسه بپردازند. اگر فعالیت های خلاقانه افراد از سنین پایین مورد توجه قرار گیرند، در آینده می توانند فواید زیادی برای کشور به بار بیاورند. از طریق استفاده از خلاقیت افراد می توان کالاهایی تولید کرد که ثروت ملی و رفاه کشور را افزایش دهند.»

ایمانی به نقش مدرسه در پرورش خلاقیت بچه ها اشاره می کند و تصریح می کند: «فضای مدرسه باید زمینه ای برای پرورش ایده های نو داشته باشد و فرصتی برای ساختن در اختیار افراد قرار دهد. بسیاری از مواد آموزشی در کشور ما جنبه نظری دارند، و جنبه ساختن و تولید مورد غفلت قرار گرفته است. این در حالی است که دانش آموزان ما به خلاقیت و ساختن چیزی در مدرسه نیاز دارند. دانش آموزان از تولید کردن لذت می برند و احساس رضایت آنها بیشتر می شود.»

او مثلث خلاقیت در کشور را اینگونه ترسیم می کند: «مثلث خلاقیت در کشور ما سه ضلع دارد که یک ضلع آن والدین هستند، ضلع دیگر مدرسه و نظام آموزشی است، ضلع سوم هم خود دانش آموزان هستند. باید این سه ضلع در کنار یکدیگر برای رشد خلاقیت دانش آموزان کار کنند. مدرسه و خانواده باید فضایی را برای بچه ها فراهم کنند تا خلاقیت آنها تشخیص داده شود. این باعث می شود که افراد خلاق تر که ایده های تازه تری دارند شناسایی شوند. این افراد به امکانات بیشتری هم برای پرورش ایده هایشان نیاز دارند. باید از نوآوری و خلاقیت بچه ها تقدیر کرد، تا از این طریق انگیزه آنها برای ایده پردازی بیشتر شود.»

او در مورد کلاس های خارج از مدرسه که این روزها در جامعه ما شایع شده اند و والدین از کودکی فرزندان خود را در چند مورد از آنها ثبت نام می کنند، می گوید: «پر کردن زیاده از حد وقت بچه ها خوب نیست. در بسیاری از موارد فرزندان علاقه ای به کلاس هایی که در آن ثبت نام شده اند، ندارند. در بسیاری از این کلاس ها کودکان با فعالیت های روتین و معمولی سرگرم می شوند و فضایی برای پرورش خلاقیت وجود ندارد. اگر والدین تعداد کلاس ها را کمتر کنند و به جای آن فرصت های پرورش خلاقیت در اختیار فرزندانشان بگذارند، نتایجی که به دست می آورند بهتر است. والدین باید از طریق ارتباط با مشاور، استعدادهای فرزندانشان را شناسایی کنند و آنها را در کلاس هایی ثبت نام کنند که با علایق شان مرتبط است. استعداد همه بچه ها مثل هم نیست، و هر کدام به کلاس ها و زمینه های متفاوتی در راه پرروش مهارت هایشان نیاز دارند. مشاوره می تواند به والدین در شناسایی استعداد فرزندانشان و پرورش این استعدادها کمک کند.»

او نقش گوشی های موبایل را در خلاقیت یا عدم خلاقیت کودکان اینگونه بیان می کند: «در کشور ما از گوشی های موبایل استفاده درستی صورت نمی گیرد، بیشتر استفاده ای که از این گوشی های می شود برای سرگرمی است. این در حالی است که از این گوشی ها هم می توان استفاده های مثبتی داشت به حدی که از آنها برای پرورش خلاقیت کودکان استفاده کرد.محتواهای زیادی در زمینه پرورش خلاقیت وجود دارند که اگر به گوشی ها راه یابند، استفاده مفیدی از این وسیله شده است. بچه ها در کشور ما از این وسیله برای افزایش مهارت ها و خلاقیت شان استفاده نمی کنند. این در حالی است که اگر شناخت درستی از استفاده های این وسیله داشته باشیم می توانیم از آن حتی در مدارس هم استفاده کرد و به عنوان یک وسیله کمک آموزشی آن را به کار برد. برنامه ها و نرم افزارهای مختلفی را در این گوشی ها می توان نصب کرد که هم سطح علمی بچه ها را بالا می برند و هم خلاقیت آنها را بیشتر می کنند. معلم ها می توانند به دانش آموزان خط های مثبتی در زمینه استفاده از گوشی های موبایل بدهند.»